Zijn we lui? Nee, we zijn ontspannen!

Eind augustus zijn onze laatste gasten tevreden vertrokken en hebben we Baron weer voor ons alleen. We delen Baron graag met anderen, maar de stilte die nu op ons neerdaalt, waarderen we zeer. Ook stabiliseert het weer zich, na de hevige onweersbuien in augustus. De hele maand september is het zonnig, droog en warm geweest, zonder wind. Werkelijk elke dag een blauwe wolkeloze hemel! Hierdoor was het te warm om in de zon aan de muur in de tuin te metselen. Pas in de loop van de middag kwam er schaduw en konden we aan het werk. Dit heeft tot gevolg dat we lang uitslapen, uitgebreid ontbijten, daarna koffie drinken en in de schaduw van de notenboom lezen.

“Ah, wat een heerlijkheid”, verzucht Jeroen regelmatig.

“Zijn we niet lui?” vraagt Ina terwijl ze zich behaaglijk uitstrekt.

“Nee, we zijn ontspannen!”

 

Jaarlijkse picknick

Traditiegetrouw is er eind augustus een picknick in Chauvac. Dit is ooit ontstaan op initiatief van Ina, Hazel en Regine, geen van allen oorspronkelijke Chauvacinezen, toen het jaarlijkse Repas de Republique werd afgeblazen. Overal in Frankrijk organiseren de gemeenten zo’n repas voor haar inwoners, maar in Chauvac was er geen geld meer voor. Enorme ophef natuurlijk, scandaleux! De burgemeester deed nog een halfslachtige poging door €25 p.p. te vragen, maar dat werd massaal gesaboteerd. Er kwam geen hond, want je betaalt toch niet voor je eigen cadeau?, was het veel gehoorde argument. Het jaar daarop ontstond tijdens een apéro met een aantal vrienden het plan om een picknick te organiseren, waarbij iedereen iets lekkers meeneemt. Regine stelde de tekst voor de uitnodiging op, Ina zorgde voor de kopieën en Hazel verspreide deze onder de inwoners in het dorp. De opkomst was groot, hoewel er ook een aantal mokkende patriotten thuis bleven, zoals de burgemeester…. Zodoende is er elk jaar een picknick en komt er zo’n 30 man op af. De variëteit van de gerechten is groot: allerlei soorten salades, hartige taarten en desserts achteraf en dat alles rijkelijk besprenkeld met wijnen uit de streek. Even uitbuiken en dan een petanque-toernooi. Er is volop aandacht voor elkaars bijdragen: Wie heeft dit gemaakt? Wat zit erin? Hoe maak je dat? Kortom, erg leuk.

Ook dit jaar dus weer de picknick en via sms werden onderling de afspraken gemaakt. Het was wat onduidelijk hoe het was geregeld met de tafels en banken van de gemeente die we altijd mogen gebruiken, maar dat zouden we die dag wel zien. Er is altijd wel iemand met de sleutel van de schuur. Toen we eenmaal op het dorpsplein stonden, besloot Hazel om even bij Laurent (de broer van de burgemeester) te vragen om de sleutel, maar deze bleek daar niet van gecharmeerd. Op hoge toon en met veel heftige gebaren maakte hij duidelijk dat we dit minstens vier dagen van te voren hadden moeten aanvragen bij de gemeente. Want wie was er nou verantwoordelijk, van wie hadden we toestemming gekregen, jullie organiseren dit niet goed en zo ging het een tijdje door. Na te zijn uitgeraasd, pakte hij de sleutel van het haakje naast de deur en vroeg of een aantal mannen hem wilde helpen met het ophalen van de tafels en banken uit de schuur, Hazel verbijsterd achterlatend. Laurent was zijn boze bui echter snel vergeten toen de schalen met eten op de tafels werden gezet en we hebben het toch nog erg gezellig met elkaar gehad.

Klussen

De muur in de tuin is af, alleen moeten we nog voegen en de dekstenen erop metselen. Zelf zijn we blij met het resultaat. We hebben nu een soort afscheiding van de parkeerplaats en de rest van de tuin.

Onlangs hebben we het oude matras in het chalet vervangen voor een nieuw exemplaar. Zo’n oud matras gooi je niet zomaar weg, maar dat wordt hergebruikt, namelijk voor kussens voor onze zithoek op het zuidterras. Ina is nu vlijtig bezig om daar omtrekken met ritssluitingen voor te maken. Op de markt in Nyons hebben we de stof en ritssluitingen moeten kopen, want er is geen stoffenwinkeltje in de wijde omtrek.

Aan onze lindebomen kunnen we zien dat de herfst in aantocht is. Het zijn de eerste bomen die hun bladeren laten vallen. Binnenkort gaan we met het snoeien beginnen. Intussen hebben we een soort bloementuintje bij de cabanon gemaakt. Ook zijn we bezig om onze houtvoorraad aan te vullen. Met Simon zijn we de berg opgereden waar hij een stuk bos heeft toegewezen gekregen van de gemeente. Het staat daar vol met beuk en berk. De bomen met een gele stip moeten we laten staan, maar er blijft genoeg over om te kappen. Het is vermoeiend en zwaar werk, maar we genieten ervan.

Ons pruimenboompje heeft zeer veel Reine Claudes gegeven. De hele tuin geurde ervan. Dagenlang hebben we geplukt en Ina maakte daar jam van en overheerlijke taarten! Vooral de citroentaart met pruimenmengsel scoort hoog.

Als we dit blogbericht zelf teruglezen, dan valt ons op dat we met van alles bezig zijn. En dus kunnen we tevreden constateren: we zijn niet lui, maar ontspannen!

Tot een volgend bericht van ons. A bientôt.