Argentinië, de provincies Misiones, Salta en Jujuy

Blogbericht 058

Vooraf

In het vorige blogbericht beschreven we onze eerste etappe door Uruguay. De foto’s en een videofilmpje zijn gepost, dus die kunnen jullie op je gemak gaan bekijken op onze site 4x4nomads.com. In dit blogbericht verhalen we over onze reis door Argentinië en dan vooral het noordelijke deel, te weten de provincies Misiones, Jujuy en Salta. Alle foto’s daarvan zijn inmiddels ook gepost.

23 tot 30 november 2025, Misiones

Wat is het plan vandaag? Op tijd opstaan en de grens oversteken van Uruguay naar Argentinië. Het is een korte afstand over het zandpad naar de douane. Qua douaneformaliteiten is het niet te vergelijken met wat we in Afrika hebben meegemaakt. Vriendelijk wordt er gewezen dat we vooral moeten doorrijden, de brug/dam over en dan staan we zo maar voor het loket in Argentinië. De beambte controleert de paspoorten, het kenteken van de auto en geeft Jeroen het Argentijnse formulier van de ‘TIP’, Temporary Import Permit, het bewijs dat de auto 3 maanden in Argentinië mag blijven. Binnen een uur is alles geregeld en we rijden Argentinië in. “Bienvénidos a la República Argentina”. Een autoverzekering afsluiten is niet nodig. In Nederland heeft Jeroen dit al online geregeld voor de Mercosur-landen: Uruguay, Brazilië, Argentinië, Paraguay, plus voor Chili en Bolivia. Eerst gaan we geld pinnen, boodschappen doen en dan door naar Bonpland, een klein plaatsje waar we overnachten op de Camping Municipal. Het staat net buiten het dorp. De camping ligt op een groot terrein waar de lokale bevolking komt om te barbecuen en kinderen kunnen spelen. Er lopen kippen, een haan en parelhoenders vrij rond.

Het is een flink stuk rijden van Bonpland naar Posada. Het landschap is in onze ogen wat saai en eentonig. Het is vooral vlak grasland met koeien wat de klok slaat. De stad Posadas heeft ruim 350.000 inwoners, vergelijkbaar met de stad Utrecht in Nederland. Het ligt aan de rivier ‘Rio Paraná’ en aan de overkant zien we Paraguay. We rijden het centrum in om een simkaart te kopen voor onze mifirouter. Alles blijkt gesloten in verband met een feestdag. Om onze teleurstelling te boven te komen, nemen we een echt goede milkshake en gaan we daarna uit eten. Het is al 7 uur in de avond en we parkeren de Toy op een soort recreatieterrein langs de rivier, even buiten de stad. Het is een gebied in ontwikkeling en alles is nieuw: brandschoon sanitair, zitjes met BBQ en gootsteen, speeltoestellen, zwembad, fitnessapparatuur en beachvolleybalvelden. Massaal zitten families en groepjes vrienden op de (kunst)grasvelden en de sfeer is zeer gemoedelijk. Opvallend is een verbodsbord waar onder andere staat dat je je ‘mate’ hier niet mag schoonmaken. Tegen betaling mogen we er overnachten.

We rijden zo’n 4 uur noordwaarts en zien het landschap veranderen. De vlakke pampa maakt plaats voor golvende heuvels met subtropisch regenwoud. Regelmatig steken we rivieren en beken over en het wordt ook heet. Het wegdek is redelijk tot slecht, met een sterke spoorvorming veroorzaakt door de vele zware vrachtwagens. Voor dit gehobbel moeten we ook nog twee keer tol betalen, 1300 pesos per traject (= € 0,80).

In Puerto Iguazú zoeken we naar een camping, want vrij kamperen is in dit beschermde gebied niet mogelijk. We komen terecht in een tuin van particulieren aan de rivier Paraná. Vandaag is het bezoek aan de cataratas, Devil’s Throat’, ‘Garganta del Diablo’ of simpel gezegd de watervallen. Het ‘Parque Nacional Iguazú’ ligt deels in Argentinië en deels in Brazilië. De grens tussen deze twee landen loopt door de rivier ‘Iguazú’ waardoor de watervallen zowel aan de Argentijnse als de Braziliaanse kant zijn te zien. Vandaag doen we de Argentijnse kant, overmorgen de Braziliaanse. Er zijn meer dan 275 afzonderlijke watervallen die zich uitstrekken over bijna drie kilometer, waardoor het één van de grootste watervalsystemen ter wereld is. We lopen over een metalen vlonderpad die van eiland naar eiland en boven de rivier is aangelegd. Naarmate we dichterbij het uitkijkpunt komen, horen we het gedreun van de waterval en zien we de mist in de verte al opdoemen. En dan staan we oog in oog met de ‘duivenskeel’, de grote halfronde waterval van 150 meter breed en waar het water 80 meter in de diepte stort.

De middagzon schijnt op de waterdruppels waardoor we constant de regenboog zien. Soms komen de druppels zo hoog dat we een beetje nat worden, wat heerlijk verkoelend is. We krijgen geen genoeg van het adembenemende schouwspel van het bulderende water, de mist, de regenboog, de vele afzonderlijke cascades en het zicht op de immense kloof waar het water door stroomt.

Een extra dimensie is de positie van het uitkijkpunt: op gelijke hoogte met de rand waar het water naar beneden stort. Wat een natuurschoon en natuurkracht. Indrukwekkend en spectaculair!

De volgende dag gaat om 7 uur de wekker, snel eruit, want we worden om 8.15 uur opgepikt voor onze dagtour naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Eenmaal bij de ingang van het park moeten we ons entreeticket nog kopen en als dat is gebeurd sluiten we aan in een gigantische rij! Na veel gewacht in de snikhete hal staan we uiteindelijk iets voor 12 uur voor de watervallen. Nu pas zien we hoe uitgebreid het hele watervalsysteem is. We staan weer met grote ogen en open mond te kijken. Wauw, wat indrukwekkend!

Het schaduwrijke pad loopt ongeveer 2 km langs de rivier en biedt veel uitzichtpunten. De vele bezoekers verspreiden zich over het pad, zodat het voor ons niet te druk aanvoelt. Boven ons cirkelen helikopters, onder ons varen rubberboten tot in de watervallen, allemaal voor het verkrijgen van de maximale beleving.

Ook een bijzondere beleving is het stalen vlonderpad over de rivier vlak langs een gordijn van neerstortend water. Het levert je gegarandeerd een verkoelende douche op, hetgeen zeer welkom is bij 36°C. Onze tour naar Brazilië is in de loop van de middag afgerond.

We zijn weer in Argentinië en pikken de Tembo Toy op bij het tankstation waar we hem hadden achtergelaten. We verlaten Puerto Iguazú en nemen een zandpad dwars door het regenwoud van Misiones heen. We vinden een bivak op een parkeerplaats bij een prachtige waterval (al weer één) vlak bij San Antonio. We staan er alleen en genieten van de rust, de vele vuurvliegjes en de halve maan die het terrein verlicht. Wat een stille nacht, geen hanengekraai, schreeuwende papegaaien of auto’s, alleen het geruis van de waterval. Het is zondagochtend en voor de Argentijnen familiedag. Mensen komen massaal met opklapstoelen, koelboxen en grote zakken gevuld met witte broodjes. De kinderen duiken meteen het water in, de moeders passen op de allerjongste van het gezin en de vaders spelen met vuur. Dat wil zeggen, zij bereiden de ‘parrilla’ (BBQ) voor op de reeds aanwezige plaatsen die simpel gemaakt zijn met grote stenen.

In de vroege middag stappen we op om naar de volgende overnachtingsplaats te rijden. De route gaat door het gebied Misiones over een asfaltweg met prachtige vergezichten over de glooiende, groene beboste heuvels. In San Pedro vinden we een overnachtingsplaats bij ‘Complejo Turístico Der Wald’, een vakantiecomplex. Toeristen huren hier een cabaña, dagjesmensen komen hier voor het zwembad en de ‘parrilla’ en wij mogen van de Duits sprekende eigenaresse in de tuin staan.

30 november tot 11 december 2025, Salta

De komende dagen rijden we richting het westen naar de plaats Salta aan de voet van de Andes, een afstand van bijna 1400 km. Het eerste deel rijden we nog steeds door de prachtige provincie Misiones, gelegen in het subtropische deel van Argentinië. Zodra we Misiones verlaten en we ons in de provincie Corrientes begeven, zien we weer het eentonige landschap van de pampa. Na drie lange reisdagen arriveren we in Salta. In het centrum pinnen we geld. Het is een mooie stad met Spaanse invloeden, veel pleinen, parkjes en platanen aan weerszijden van de straat. Vervolgens rijden we naar onze overnachtingsplek: Frank Neumanns Place. Het is tijd voor een borrel met uitzicht op de bergen. Jeroen maakt een fles mousserende wijn met een knal open en we proosten samen. Eerst maar eens bijkomen van de afgelopen intensieve reisdagen.

Jammer genoeg hebben we een probleem met benzinelucht in de camperunit van de auto. Onze Toyota is vanuit de fabriek geleverd met een tweede tank. Vanwege de aanhoudende benzinelucht is de auto in Nederland al herhaaldelijk terug gegaan naar onze bouwer om het probleem te verhelpen. Meerdere klanten hadden dezelfde klachten en die zijn inmiddels opgelost. We dachten dat het probleem bij ons ook was verholpen, maar de geur kwam aan het begin van de reis in Montevideo toch terug. Het is een groot raadsel wat nou precies de oorzaak is. We bespreken wat we zouden kunnen doen en besluiten om alle slangen buiten de cabine om te laten verplaatsen, hopende dat dit de oplossing is. Bij de garage genaamd ‘1/4 Milla Truck Service’ maken we kennis met de eigenaar Guillermo en de werkmannen. Als de benzinegeur hem tegemoet komt, bespreekt hij met Jeroen wat er gedaan moet worden: alle slangen gaan buitenom in een aluminium beschermingsbuis en de vuldop wordt verplaatst. Eerst maken ze een mal en ze zoeken contact met het bedrijf die aluminium kan lassen. De klus duurt uiteindelijk drie dagen en wij verblijven in een hotelletje in het centrum.

12 tot 15 december 2025, Jujuy

Het is al laat in de middag en we passen ons oorspronkelijke plan aan. We wilden graag de Ruta 83 en Ruta 73 te rijden, een 200 km lange tocht over dirtroads die heel hoog gaat, ver over de 4000 m. Daar zien we van af en rijden naar Purmamarca op 2400 m hoogte. Het idee is om langzaamaan te wennen aan de hoogte van de Andes. We slapen zo laag mogelijk en overdag gaan we de hoogte opzoeken. Het is inmiddels donker en we mogen in de tuin van camping Luna García staan.

Als we de volgende dag met de campingeigenaar Xavier in het Spaans (!) kletsen, geeft hij de tip dat we naar het zoutmeer ‘Salinas Grandes’ kunnen rijden, 63 km door de vallei en over de bergpas van 4170 meter hoog. Na de koffie vertrekken we, rijden over Ruta 52 langs de ‘Rio de Quibrada de Purmamarca’ waar nauwelijks water in stroomt en we zijn meteen enthousiast over wat we zien. Prachtige rotsen met verschillende kleuren en grote cactussen. Als we bijna bij de bergpas zijn, stoppen we bij het uitzichtpunt ‘Mirador Valle de Lipan’ waar de gehele vallei te zien is die we hebben gereden  Wat een prachtig panoramisch uitzicht.

Net na de pas van 4170m zien we plotseling in de verte het zoutmeer. Het landschap verandert na deze pas in glooiende groene bergen en we dalen af naar het zoutmeer ‘Salinas Grandes’, het op drie na grootste zoutmeer in Zuid-Amerika. Inmiddels bevinden we ons op een hoogte van 3440 meter. Dan is het tijd voor een rit over het zoutmeer. Om hierover te rijden is het verplicht om voor een klein bedrag (€ 1,20 p.p.) een gids met auto te huren. Hij rijdt voor en wij volgen. We bezoeken twee plaatsen op het zoutmeer, dat 200² km groot is. De eerste plek is waar het zout voor de consumptie wordt gewonnen in gegraven kanalen. We zien de beginnende zoutkristallen in het helblauwe water drijven. Aan de rand van de kanalen vormen zich de vierkante zoutkristallen. Het water is zoet grondwater,  afkomstig van de Andes. De tweede plek is een soort wak waar de zoutkristallen aan de rand zijn te zien. Als we genoeg hebben gezien, rijden we dezelfde weg terug naar de camping.

De volgende dag hebben we een korte rit van 70 km naar Humahuaca. Het is een prachtige route door de vallei. In het dorp doen we boodschappen en zien we vele muurschilderingen. We overnachten bij Camping Carolina. Op 3000m hoogte kun je prima slapen, ondervinden we. Deze camping even buiten Humahuaca bevalt ons wel, lekker rustig, gras onder onze blote voetjes en schaduw van de wilgen en populieren. Overigens bomen die we hier in de gortdroge bergen niet snel zouden verwachten. Er moet dus veel grondwater zijn.

Tegen het middaguur rijden we weg naar ‘Mirador a la Cercanía de los 14 Colores del Hornocal’, oftewel bergen met 14 kleuren. De piste (hier ‘ripio’ genoemd) is over het algemeen in redelijke staat en we stijgen in rap tempo. We rijden een uur en bereiken het uitzichtpunt op 4350m hoogte. Mooie getande zigzagbergen in vele tinten. Met enige fantasie tellen we de beloofde 14 kleuren. Het is een mooi plaatje met de kudde vicuñas op de voorgrond. In Zuid-Amerika leven 4 soorten kameelachtigen: de vicuña, de guanaco, de alpaca en de lama die gedomesticeerd is.

16 tot 20 december 2025, La Quiaca en Ruta 40

Na het dorp Humahuaca vervolgen we de reis over ruta 9 (RN9), een goed onderhouden asfaltweg met hier en daar een ‘pothole’ (kuil). Onderweg zien we wederom de prachtige natuur met gekleurde bergen bij de plaats Tres Cruses, oueds (droge rivieren) en stappen we regelmatig uit voor de fotostops. Na 185 km arriveren we in de meest noordelijke plaats van Argentinië La Quiaca. Er is geen enkele camping, dus parkeren we in een straat en de mensen bekijken bewonderend naar de auto. We gaan op tijd op stok om morgen uitgerust aan de Ruta 40 te beginnen.

De dag begint met boodschappen doen. We zorgen er voor dat we onze water- en voedselvoorraad in de grotere plaatsen aanvullen, want de kleinere dorpen hebben weinig tot geen winkels, hier kiosko genaamd. Dat geldt ook voor de brandstof, want we willen ‘in the middle of nowhere’ uiteraard niet zonder benzine komen te staan. Ruta 40 is een befaamde route onder de Overlanders die begint in Ushuaia, de meest zuidelijke plaats van Argentinië en eindigt in La Quiaca vlak voor de grens van Bolivia. De 5121 km lange weg bestaat uit dirtroads, leidt over hoogtes tot 4000m en hoger en biedt een verscheidenheid aan prachtige natuur langs de grens met Chili. Ons plan is om min of meer Ruta 40 te volgen en om hier en daar af te wijken van deze route om andere interessante gebieden te bezichtigen. Wij beginnen bij het eindpunt La Quiaca gelegen in de provincie Jujuy (spreek uit: Gugui). Zodra we het dorp uit zijn, begint de dirtroad. Na een heuvelachtig landschap bedekt met groene begroeiing van planten rijden we een kloof in en plotseling staan we voor een verticale roodbruine rotswand van wel 60 meter hoog.

We hobbelen rustig door en stoppen regelmatig om (te veel) foto’s te nemen. Wijdse vergezichten wisselen zich af met smalle doorgangen, zoals door de kloof ‘Cañón Colordo’ bij San Juan Oros. Heel slechte weg, maar prachtig! Grote bloeiende cactussen maken de beleving compleet. We passeren een piepklein plaatsje met een witte kerk en gekleurde bergen in de achtergrond. Daarna rijden we door een vallei met een rivierbedding van gedroogde klei. Fascinerend! We maken bivak aan de ‘Valle de la Luna’, want dat staat op een bordje. In de namiddagzon maken we foto’s van de magnifiek roodwit gekleurde bergen. Als we de andere kant opkijken zien we Cusi Cusi in de vallei liggen. Wat een heerlijke plek. De paar voorbijgangers die we zien, stoppen voor een vriendelijk praatje.

De af en toe bizarre landschappen blijven zich aan ons presenteren. Grijze bergen bij ‘Mirador Penitentes Grises’, groene bergen, rode bergen, witte bergen, enorme rotsblokken….. Het houdt niet op! We volgen de routeplanner, maar komen per ongeluk op een private weg terecht. We pakken een ander pad en dat blijkt min of meer dood te lopen. Geen probleem in lage gearing en Jeroen rijdt de Tembo Toy door de kuilen. Zo’n 5 km voor Susques vinden we een bivakplek. Als we ons net hebben geïnstalleerd, komt de landeigenaar langsrijden en zeer vriendelijk geeft hij toestemming voor onze overnachting. Twee ezeltjes kijken toe en de lama’s lopen om ons heen.

De volgende dag passeren we de vulkaan Cerro Tugli, ook genaamd Cerro Tuzgle en deze is 5500m hoog. Langs de route zien we opeens een modern ogend gebouw en dat bevreemdt ons. We gaan op onderzoek uit en zien dat het een thermaalbad is, maar helaas gesloten. Als we nog wat rondwandelen zien we een stroompje en dat is heerlijk warm! Niet getreuzeld, handdoeken pakken en erin! Het water ruikt niet naar zwavel, eerder wat gronderig. Geen slechte plek om op je gemak naar de vulkaan te kijken.

Voor vandaag hebben we genoeg gereden. We zijn onder de indruk en moe van al het moois dat we onderweg hebben gezien en we vinden een mooie plek voor een bivak aan de ‘Rio San Antonio de los Cobres’, 2 km voor het gelijknamige dorp. We voelen ons verreist en op deze plek zullen we een paar dagen verblijven. Het waait fors en dus wordt de auto met de kop in de wind gezet. Ook hier slapen we hoog, zo’n 3700m. We merken dat we er al beter mee om kunnen gaan, maar we zijn beiden al snel buitenadem als we even iets fysieks doen. Ook moeten  we blijven smeren, want de lucht is gortdroog. Het gevolg: droge lippen en pijnlijke kloofjes in vingers en hakken.

20 tot 25 december 2025, Kerst in Salta

We hebben afgesproken met Kees & Jacobine om samen een aantal dagen door te brengen. We hebben hen leren kennen in Uruguay, op onze eerste camping La Chacra Holandesa. Met luid getoeter komen ze aangereden. Het is een hartelijk weerzien.

Het waait fors en dus zet Jeroen de luifel uit en haalt de zijwanden tevoorschijn. Door de zijwanden zijn we meer beschut tegen de wind. De eerste dag hebben we nog lol van de zijwanden, daarna draait de wind 180° en staat hij pal op ons! De auto draaien en alles afbreken en weer opbouwen vinden we geen optie en gelaten incasseren we de nieuwe situatie. Het is dan wel weekend, maar behalve rust nemen, zijn we voortdurend bezig met klusjes in de auto/truck, het huishouden draaiende te houden en reisplannen te maken voor de komende dagen. Als beloning trakteren we ons zelf op een ‘asado’ en probeert Jeroen de inklapbare BBQ uit. Het is een prachtig apparaat en zeer geschikt voor onderweg als je klein behuisd bent zoals wij. Door de harde wind is het lastig om de kooltjes voldoende heet te krijgen en dus proberen we windschermen te maken van een tafel en de opklapbare zonnepanelen. Na het nodige geduld eten we uiteindelijk heerlijk.

Drie dagen later is het tijd om te vertrekken en we zullen elkaar weer ontmoeten in Salta, samen met andere Nederlandse Overlanders om de kerstdagen te vieren. Na water bij een benzinepomp te hebben getankt en wat boodschappen doen, rijden wij over Ruta 40 naar Cachi. De route is weer fantastisch en we komen steeds hoger. Op de pas van 4895 meter hoogte stoppen we. Wat een uitzicht. De schitterende afdaling gaat door een kilometers lange vallei langs de ‘Rio Blanca’ waar het verrassend groen is. Ook zien we veel wild en de karakteristieke cactussen met hun middelvinger omhoog! We dalen af van 4894m naar 2400m in Cachi. We merken dat we niet meer buitenadem zijn en slapen eindelijk laag. In Cachi wurmt de Tembo Toy zich in een schaduwrijke plek op de camping municipal.

Van Cachi rijden we terug naar Salta. Om daar te komen moeten we 150 km rijden en daarbij gaan we over een pas van 3457m hoogte. Op het uitzichtpunt proeven we bij een stalletje lokale kaas en worst. Dankzij de verrukkelijke smaak en ondanks de hoge prijs kopen we kaas en worst. Ina ziet een schattige llama-sleutelhanger en kijkt Jeroen aan. “Och nee hè!” Hij ziet de bui al hangen, er is geen ontkomen aan en de llama gaat mee de Toy in en hangt naast het olifantje uit Thailand. Dan volgt de schitterende afdaling met 2000m hoogteverschil. Hoe lager we komen, hoe groener het weer wordt. De wolken trekken ook weg en dus is het voor ons genieten geblazen.

Eind van de middag komen we aan op de afgesproken plek in Salta. Het is het gemeentelijke buitenzwembad Camping Carlos Xamena, waar een aantal camperplaatsen zijn. Wij sturen onze Tembo Toy naast de ‘grote jongens’, 3 truckcampers van Nederlandse Overlanders die als Dutchbat bij elkaar staan. Later sluit nog een vierde truckcamper aan. We maken kennis met Branco & Ingrid, Jeroen & Sacha en Arend & Akkie, allemaal zeer ervaren Overlanders en allen met een vrachtwagencamper. Onze Tembo Toy is opeens een onderdeurtje. Op kerstavond toveren de dames een kerstster, een kerstboompje, kerstlichtjes en een kerstkleed voor over de tafel tevoorschijn en we wanen ons met een graadje of 18°C in onze zomerkleding in een warme kerstsfeer. We eten met elkaar, de gesprekken gaan vooral over de reizen en om middernacht barst het vuurwerk los. We vragen ons af hoe de Argentijnen oud & nieuw vieren. Dat zullen we nog beleven. Wij gaan naar bed in de hoop op enige nachtrust en mijmeren nog wat over de prachtige landschappen die we hebben doorkruist.

Vanaf deze plek wensen we iedereen alvast een gelukkig nieuwjaar!

Graag tot een volgend blogbericht.