Naar de tropen!

“Waar gaan we naar toe deze winter?”, vragen we aan elkaar. Tja, er is nog veel te zien in de wereld. Wat gaan we kiezen? In juni zijn we van plan om met onze Tembo Toy, de 4x4camper gedurende ongeveer 2 jaar te reizen naar Noord- Midden en Zuid-Amerika. Dat duurt nog even en voor die tijd willen we richting de zon. Na kort overleg (bij ons duurt dat nooit lang) is de uitkomst:  we gaan 3 warme, tropische landen bezoeken. We vertrekken met de rugzak naar Indonesië voor in totaal 6 weken. Eerst naar de Molukken (familiebezoek in Leinitu op het eiland Nusalaut). Vervolgens gaan we naar Raja Ampat, Bali, Flores en Timor. Daarna 3 weken naar Noord en Midden Vietnam en tenslotte 3 weken naar Thailand. Op 31 maart 2025 zijn we weer terug in Gieterveen. We vliegen via Doha naar Jakarta en vliegen een paar dagen later naar Ambon.

05.15 uur. De wekker gaat in Ambon. Vandaag gaan we naar Nusalaut. Het is nog donker, maar binnen een kwartier zal het licht worden. Berti, onze chauffeur brengt ons naar de haven in Tulehu. Nona (de dochter van oom Pietje Latuputty) regelt ter plekke een (zeer) kleine speed. De bagage wordt ingeladen en nadat de schipper de tank volgooit met benzine en de voorruit ‘schoon’ maakt met zeewater, kunnen we vertrekken. Het is 07.00 uur. De binnenkant van de voorruit is beslagen. Met zijn hand veegt hij de condens weg en nu heeft hij alleen te maken met de zon die recht in zijn ogen schijnt en hem verblindt. De zee is groot voor zo’n kleine speed en er varen niet veel boten, dus niemand maakt zich zorgen om ergens tegen aan te botsen. De tocht duurt met de snelle speed slechts 1 uur en 40 minuten. Dat is aanzienlijk korter dan de 4 uur toen Ina in 1986 de oversteek maakte met een grotere boot.

Tijdens het eerste gedeelte tot de rotspunt Batal Kapal, geheel omsloten door water, bonkt de speed hevig op de deining en de golven van de passerende boten. Ina vraagt de stuurman of hij zijn snelheid kan aanpassen. De ruimte is klein, het dak laag en ze is bang dat Jeroen met een harde klap tegen het dak stoot. Na Batal Kapal is de zee vlak en rustig. We zien vliegende vissen ‘ikan terbang’ en kleine dolfijnen. Ook is er veel zwerfafval zoals hout van vergane boten, vismaterialen, plastic en natuurlijke materialen zoals palmbladeren, houtstronken, waterbladeren en wortels. Tot drie keer toe raakt de enige buitenboordmotor verstrikt in de rommel en dobberen we op zee. De schipper kruipt achter zijn stuur vandaan, trekt de motor uit het water om deze te ontdoen van het afval en we kunnen weer verder. We passeren het eiland Haruku en zien de kleine dorpen gelegen aan zee. Dan varen we tussen de eilanden Saparua en het onbewoonde Molana door met zijn prachtige strand en zien  Nusalaut voor ons liggen. Ina straalt! Men zegt wel dat het eiland op het water lijkt te drijven. Het eiland wordt ook wel ‘Nusahulawano’ genoemd of ‘Pula Emas’ wat goudeiland betekent. De ontvangst door de familie is zeer hartelijk en er worden tranen van blijdschap geplengd. Er is veel om over bij te praten.

Heel vroeg in de ochtend tikt Erik op ons slaapkamerraam. Het is 05.30 uur en nog donker. “Usi Ina, salamat pagi!” Ina moet eruit, want ze gaat mee naar de kerk, volgens traditie gekleed in het zwart. Gelukkig kon ze een zwarte jurk lenen van haar nicht Merlin. Jeroen mag blijven liggen. De dienst begint pas om 08.00 uur en het is 5 minuten lopen, dus waarom vertrekt de familie dan al om 06.00 uur? Antwoord: het zal zeer druk worden en al snel zullen alle zitplaatsen bezet zijn. Wie het eerst komt, het eerst maalt is het principe en anders zit je buiten. Na het kerkbezoek maken we een wandeling over de weg. Er is geen andere mogelijkheid, want het eiland heeft maar één weg van ongeveer 25 km lang en die is in slechte staat. Het dunne laagje asfalt is voor het grootste gedeelte weg en wat resteert zijn de keitjes die als fundering zijn gebruikt. Deze weg volgt de omtrek van het eiland, verbindt de 7 dorpen met elkaar en volgt in grote lijnen de kustlijn. De rest van het eiland is ondoordringbare jungle. Het pad wordt omlijst met mangrovebossen aan de zeezijde en oerwoud aan de andere zijde. Het is klammig heet, dus het looptempo is traag. Met Silvi wandelen we naar de graven van haar zus Christin, oom Boetje Haurissa en oom Pietje Latuputty. Op de terugweg lopen we over het kleine zandstrand dat ‘Air Baru’ (nieuw water) wordt genoemd. Jeroen ziet een prachtige plek om de hangmat op te hangen. Terwijl hij zich installeert, zoekt Ina haar familie op.

De volgende ochtend vertrekt Nona naar Ambon omdat ze moet werken. Merlin, Ebi en haar dochters en nichtje Naya zullen voor ons koken. We mogen echt niet meehelpen, wel vertellen wat we lekker vinden en we hoeven alleen maar aan te schuiven aan het bord. Er wordt gebakken vis geserveerd die die dag uit de zee is gevist. Verser kun je het niet krijgen. Samen met rijst, mie, groente en krupuk eten we steeds vorstelijk. Op verzoek van Ina maken ze het typisch Molukse gerecht ‘koho koho’, een traditionele Molukse salade van gerookte makreel met een dressing van flink wat geraspte kokos en limoen. Ook gaat er fijngesnipperde sjalot of ui door, wat taugé, fijngesneden selderij en chilipeper of sambal. Tegen 8 uur gaat Jeroen vissen met bapak Ateng en Mikael in de ‘boddi’, een open motorboot voor 6 personen. De vistechniek is ‘trollen’, achter de varende boot een kunstaas meetrekken. Roofvissen happen daarop als ze zin hebben en dat is deze dag niet het geval. Maar niet getreurd, het is schitterend om vanaf het water naar de eilanden te kijken. Een groep dolfijnen komt heel dichtbij en voeren een spectaculaire show op met hoge sprongen. Aan het eind van de morgen gaat Ina samen met Ebi en haar dochter Silvi kleren wassen bij de put. Het water is helder, rond de put zwerft het afval. De mensen gooien het vuil in de natuur of in zee of in het beste geval verbranden ze het. Een vuilnisophaaldienst is helaas niet op het eiland.

Ook de volgende dag heeft een zeer relaxed tempo. De familie Souhuwat-Holle is ook op familievisite op Nusalaut en verblijven in het dorp Ameth. Ze lopen een rondje om het eiland met hun familie (de groep telt 17 mensen) en bezoekt ons bij bung Jeri en usi Na, die thee serveert en met dochter Claudia pisang goreng heeft gemaakt. Het is heel bijzonder om ze aan de andere kant van de wereld te treffen èn erg gezellig! Daarna nog een kort bezoekje aan de famille Latuputty, want de weg naar Ameth is nog lang en warm. In de middag ontvlucht Jeroen de hitte en zoekt koelte bij ‘Air Baru’. Hij leest in zijn hangmat en even later komt ook Ina het strand oplopen om samen in de schaduw de tijd te verpozen. ’s Avonds eten we bij bung Jeri en usi Na. Ze heeft uitgebreid gekookt: gebakken inktvis en 2 vissoorten op de BBQ. Daarbij eten we aardappel/wortelsoep, rijst en mie. We merken allebei dat onze eetporties kleiner worden, want hier in de tropen zijn we sneller vol. Omdat we weinig eten, blijft er veel over. Maar het is wel heerlijk!

Weer worden we vroeg wakker, het is 05.00 uur. Nog steeds de naweeën van de jetlag denken we. Overigens vinden we dit geen probleem, want de vroege ochtend is qua temperatuur aangenaam (26°C). We hebben afgesproken weer te gaan vissen en ditmaal gaat Ina ook mee. Ze wil die groep dolfijnen ook wel eens van dichtbij zien. Om 07.00 uur zitten we in de boot en varen langs Titawaai. Het water is super helder en we zien de koralen op 5 meter diepte. De wens van Ina komt uit, de dolfijnen zwemmen vlakbij de boot. We horen ze ademen als ze boven komen! De wens van Jeroen komt ook uit, hij vangt een barracuda en nog een lange vis met een puntige bek waar we de naam van vergeten zijn. Later op de ochtend stappen we achterop de ojek (brommer) voor een ‘rondje pulau’. Het is niet warm door de rijwind. We stoppen bij de wasplaats en de warmwaterbronnen bij Sila en bij Nalahia. In betegelde bassins stroomt heet water. Het is ijzerhoudend water, waardoor er oranje aanslag ontstaat. In Ameth gaan we op visite bij Aquila & Herry en familie Holle. Gezellig! We rijden door naar Akoon en vervolgens Abubu. Hier staat een standbeeld van Martha Christina Tiahahu, een verzetsstrijdster begin 19^de eeuw en geboren in Abubu en tot nationale held uitgeroepen van Indonesië. Ze staat symbool voor het verzet tegen de Hollandse kolonisatie. Het laatste stukje weg gaat via Titawaai en weer terug naar Leinitu. Een prachtige tour! We puffen uit op het strand in de schaduw. De familie Latuputty komt ook mee en er worden hééél veel foto’s gemaakt. Ina speelt met de kinderen in de zee en Jeroen leest in zijn hangmat. Iedereen blij.

Het bezoek aan Nusalaut is alweer voorbij. Vandaag nemen we de langzame ferry die van Nalahia vertrekt en op Ambon in Waai aankomt. We moeten dus afscheid  nemen van de familie en dat is verdrietig. Er worden weer heel wat tranen vergoten. Ina heeft het gevoel dat ze ze achterlaat, ze aan hun lot overlaat. Erik roept de hele familie nog samen in de woonkamer om een gebed te doen en dan pakken we onze rugzakken en stappen in de boot van Ateng. Zwaaien, zwaaien, zwaaien en weg zijn we. Amatooo!

De ferry is op tijd. We ontmoeten de familie Souhuwat-Holle weer, want zij nemen dezelfde ferry. Voor een ticket betalen we € 3,- p.p. en de reistijd is ongeveer 5 uur. De chaos van inkomende en vertrekkende passagiers is hilarisch. Iedereen wil er tegelijkertijd op of af. Gewoon dringen en doordrukken is het devies. We vinden een stoel in de VIP-room en betalen daar 10.000 roepia extra voor (€ 0,60). Onze trip naar Nusalaut is nu echt voorbij. Geen idee wanneer we hier weer zullen zijn, maar één ding is zeker, we zullen altijd meer dan welkom zijn.