Van Marokko naar Mauritanië

Blog 045 24-01-2024 Atar, Mauritanië

13-01-2025 Dakhla

Er valt weinig bijzonders te vertellen over de route tussen Boujdour en Dakhla. Het landschap is vlak, eentonig en we zien weinig vrachtwagens en nog minder personenauto’s. De zon schijnt pal op de voorruit waardoor het binnen behoorlijk warm wordt. We hebben geen airco. Om enigszins wat koelte in de Toy te krijgen, openen we de zijramen zowel aan de voorkant als aan de achterkant. Af en toe controleert de politie ons. Ter aankondiging staan er vier borden langs de kant van de weg. De eerste drie geven de toegestane snelheid aan: 60, 40 en 20 km/u. Bij het laatste bord moet je stoppen. De politieman (we hebben nog nooit politievrouwen gezien) maakt vervolgens een handgebaar dat hij je wilt controleren of dat je mag doorrijden. In de meeste situaties is het laatste voor toeristen van toepassing. Een enkele keer houdt hij je aan. Dit is vooral het geval als je dichter bij een landsgrens komt. De man vraagt waar je naar toe gaat, hij vraagt om het paspoort waar hij een foto van maakt of je geeft een ‘fiche’, een formulier met  persoonsgegevens van de reizigers en die van het vervoersmiddel. Als ons dat overkomt, maken we meestal een gezellig praatje, krijgen we complimenten voor onze Toy en wenst hij ons een goede reis, inshallah. De meeste vrachtwagens echter worden uitgebreid gecontroleerd en staan vaak langer te wachten. Na ruim 300 km slaan we rechtsaf richting Dakhla. Net voor de politiecontrole is een bivakplaats aan de lagune waar we willen overnachten en hopen andere 4x4reizigers te ontmoeten. We rijden het terrein op en we zien twee vrachtwagens omgebouwd tot camper en één 4×4 tussen wel 60 witte campers. Ze staan hier vast te overwinteren. De Fransen hebben zelfs twee jeu-de-boules-banen in het zand gemaakt, dé ideale ondergrond voor een potje pétanque. Eigenlijk keurt Ina de plek af. Positief geformuleerd is het een levendig campement met gelijkgestemde bewoners, negatief geformuleerd is het een hectische pokkenherrie. Ze vindt het er te druk, de overburen hebben het volume van hun gettoblaster voluit aan staan en er is geen uitzicht op de lagune. Op het strand, tegen het wad aan, staan wat tenten van lokale bewoners. We besluiten om hier slechts één nacht door te brengen. Morgen zoeken we verder naar een bivakplaats en bezoeken we Dakhla voor wat inkopen.

14-01-2024 Dakhla

We worden wakker, klappen de daktent in en zoeken een plekje bij het strand voor het ontbijt, snel weg van deze plek. Aan een baai zien we op een wat vuilige parkeerplaats een aantal campers staan. Hier gaan we ontbijten, zittend op de stenen muur met uitzicht op de aanrollende golven. Twee surfers liggen in de zee te wachten op de ideale golf. Dat blijkt best lastig. De golven zijn max 3 meter en wel hoog genoeg, maar ze slaan te snel om. Na heel veel mislukte pogingen, lukt het uiteindelijk één keer! In Dakhla doen we boodschappen. Het is weliswaar zondag, maar de supermarkten zijn open. Ook zijn we op zoek naar motorolie, want het waarschuwingslampje brandt. Dit is alleen verkrijgbaar bij een garage, maar die blijken vandaag gesloten ivm de zondagse rustdag. Apart toch, in een Islamitisch land. Het wordt langzamerhand tijd voor koffie. Als we uitstappen, spreekt een Frans stel ons aan, reizend met een Unimog, (een 4×4 vrachtwagen gefabriceerd door Mercedes). Naast onze Toy raken we aan de praat. Ina stelt voor om bij het café verder te praten. Het Franse stel, Christophe en Françoise, willen in Mauritanië een maand rondreizen over pistes, langs de spoorlijn naar Choum, vervolgens naar Atar, Chinguetti, Ouadane, Tichitt, verder richting het zuidwesten naar de Senegalese grens en weer terug richting Marokko. “Dat is het idee”, zeggen ze. Wat een fantastisch idee! In 2009 hebben we de omgeving van Atar bezocht en van noord naar zuid over de piste langs de zee gereden (zie foto’s, video’s en reisverslag op onze website 4x4nomads.com). Meer kennen we niet van Mauritanië. Het klikt tussen ons en we nemen al snel het besluit om samen verder te reizen. Dat verandert ons oorspronkelijke reisplan en we zullen hierdoor later in Senegal en The Gambia arriveren. Christophe en Françoise stellen voor om elkaar later bij ‘La Dune Blanche’ te ontmoeten om daar een bivak te maken tussen de duinen, met uitzicht op de witte duin en de lagune. Daar zeggen wij geen ‘nee’ tegen. Omdat we door het mulle zand rijden, laat Jeroen lucht uit de banden ontsnappen. Zo hebben de banden een groter oppervlak en voorkomen we om vast te zitten. Het bord ‘campement interdit dans cette zone’ negeren we, want we begrijpen niet wat er staat….. Zonder problemen vinden we de prachtige locatie. Al gauw horen we het geronk van een zware motor, de Unimog. We installeren ons, drinken een ‘apéro’ en eten samen. In onze vriezer ligt de boeuf bourgignon te wachten, gemaakt door Jeroen. Ai, een uitdaging om het aan Fransen voor te schotelen. Ze vinden het gelukkig lekker. Volgens Christophe leggen wij de lat nu al zeer hoog!

15-01-2024 Dakhla

Rond 9 uur worden we wakker na een zeer rustige nacht. We hebben heerlijk geslapen. De buren zijn ook al op. Françoise biedt ons een nespresso aan. Wat een verrassing en wat aardig! Onder het genot van deze heerlijke koffie bespreken we welke voorbereidingen moeten worden getroffen om naar Mauritanië te gaan. Christophe heeft een contactpersoon voor de Mauritaanse grens die voor ons het één en ander kan regelen: een verzekering voor de auto voor een maand, een visum (€ 55,00 p.p. cash in Euro’s betalen), Mauritaans geld (ouguiya) en een SIMkaart van 10 G. We zullen zeer beperkt tot geen bereik hebben, in de grotere dorpen en steden hebben we waarschijnlijk wel internet. Christophe belt de man dat we donderdag bij de grens staan. Wat een service, we hoeven niets te regelen. Merci Christophe! Daarna rijden Christophe en Françoise naar Dakhla om naar de startproblemen van hun Unimog te laten kijken en om boodschappen te doen. In Mauritanië moeten we ongeveer vijf dagen autonoom zijn. We spreken af dat we elkaar morgenavond op deze bivakplaats weer zullen ontmoeten en overmorgen, donderdag, rijden we samen naar de grens. Vandaag hebben wij een rustdag. We wandelen wat door de duinen. In deze dorre omgeving zien we verschillende dappere vetplantjes. Als we terug zijn bij de auto zitten de cram-cramstekels onder onze zolen. Hier kun je echt niet op je blote voeten lopen.

16-01-2024 Dakhla city

Voordat we naar Mauritanië gaan, rijden we nog een keer naar Dakhla om de laatste boodschappen te doen. De stad ligt 65 km bij ons vandaan, een uur rijden. We nemen nu een andere piste naar het asfalt. Plotseling rijden we langs een begraafplaats. Het is bizar om dit op deze eenzame plek tegen te komen. Er woont hier namelijk niemand. Aangekomen in Dakhla, tanken we. Een Marokkaan, woonachtig in Nederland, begroet ons vrolijk. Hij laat ons een foto zien van natuurlijke zoutwaterpoelen met vissen erin. Een magische plek. De locatie is ter hoogte van het dorp Imlili. Vanaf dit dorp ben je er via een piste landinwaarts in ongeveer 20 minuten. Hij raadt ons aan deze bijzondere plaats in de duinen te bezoeken en hij geeft ons de coördinaten. Misschien dat we het op de terugweg zullen bezoeken. Daarna doen we de boodschappen en we trakteren onszelf op een etentje in een visrestaurant. Wat een delicieuze maaltijd! Bij het café  waar we eergisteren waren, drinken we koffie. In het café zien we alleen jonge mannen druk bezig met hun smartphone. Er hangen drie grote breedbeeldschermen waarop voetbal is te zien, de African Cup. Tunesië speelt tegen Namibië. Als het echt spannend begint te worden, richten alle Marokkaanse ogen zich op de tv., wat grappig is om te zien. Het loopt tegen half 7 en het is nog licht. We moeten voortmaken zodat we voor het donker terug zijn bij de bivakplaats. We kennen de weg wel, maar rijden in het donker vinden we nooit een optie. Temeer omdat we hebben gezien dat er vlak langs de piste prikkeldraad ligt. “Ik laat de banden niet aflopen om tijd te winnen”, zegt Jeroen en hij neemt flink vaart om door het mulle zand te rijden. We redden het net op tijd om prikkeldraad te kunnen ontwijken en het juiste spoor te vinden naar ons bivak. Daar zien we de Unimog al staan. “Bonsoir!”, begroeten Christophe en Françoise ons. In hun Unimog vertellen we over de vispoelen bij Imlili en we bespreken het één en ander over de pistes in Mauritanië. Ze hebben een aantal trajecten en delen die met ons via de Osmand+. Handig! Merci beaucoup! Tegen half 12 rollen we ons bed in.

17-01-2024 la dune blanche, Imlili, grens

Het grote avontuur gaat beginnen! We gaan op weg naar Mauritanië. Christophe en Françoise stellen voor om eerst naar ‘La Dune Blanche’ te rijden en naar het duin te lopen. Zij hebben dit al eens gedaan en het uitzicht op de top achter de witte duin is prachtig. We vinden het een goed idee. Nu zijn we er toch en we willen al het moois wel zien. Op ongeveer 1,5 km van de duin parkeren we de auto en we lopen over het wad naar de duin. Er is niets teveel gezegd.  Inderdaad, wat is het uitzicht prachtig. We zien de flamingo’s en andere vogels waarvan wij de naam niet kennen.

Na niet te lange tijd lopen we terug naar de Unimog en de Dinky Toy. Via de piste komen we op de RN1 die ons naar Mauritanië leidt. Gisteren hebben we de foto van de zoute vispoel laten zien aan Christophe en Françoise. Zij zijn, net als wij, nieuwsgierig van aard. Het zal wat tijd kosten om de locatie te vinden, maar dat hebben we er voor over, dus gaan we er naar toe. De piste vinden we gemakkelijk. Na een half uur hobbelen komen we bij een campement waar mensen hun dromedarissen drinkwater geven en we vragen er de weg. De man doet wat geheimzinnig en wijst naar een richting. Hij wil niets zeggen. Echter wil hij ons wel in zijn auto er naar toe brengen en er natuurlijk iets aan verdienen, wat we volkomen begrijpen. We rijden een kilometer achter de man aan en zijn herdershond die voor de auto rent. Daar zijn de zoute vispoelen. Wat bijzonder, bizar en wonderschoon! Er blijken wel 130 van deze poelen te zijn. De vissen zijn klein en worden niet gegeten. Aan de rand van een poel zitten we op het zand en onze benen en voeten bungelen in het frisse water. Al gauw komen de vissen en knabbelen aan onze voeten. “Ik kan hier wel een hele dag zitten”, zegt Ina verrukt, die normaal gesproken een bezig bijtje is en geen zitvlees heeft. We raken niet uitgekeken en maken te veel foto’s en filmpjes.

De terugweg naar de RN1 kunnen we bereiken via een andere piste, zodat we een stuk afsnijden. Het begin van de piste is op de Osmand+ te zien, maar helaas is het niet volledig. Een uur lang rijden we over wasbord (zand met harde ribbels die de auto met veel kabaal doet schudden), door mul zand en over stenen. We rijden wel over een piste, maar op de navigator waar de piste niet zichtbaar is, zien we dat we parallel aan de RN1 rijden en nog ver van de hoofdweg zijn verwijderd. We zien rechts van ons de rotsige duinenrij die ons van de RN1 scheidt. Het is onmogelijk om met de Unimog en 4×4 over deze duinen te rijden. Uiteindelijk eindigt na een uur rijden de piste en gaat deze over in een weg. Voor ons slingert een zwart lint asfalt door het landschap naar de hoofdweg. We besluiten om meteen door te rijden naar de grens, daar te slapen en morgen naar Mauritanië te gaan. In Mauritanië gaat de klok een uur achteruit. Eerst maar lekker slapen en morgen zien we wel hoeveel uur het duurt om door de paspoortcontrole te komen.

18-01-2024 grens Marokko-Mauritanië

We staan voor de grens van Marokko naar Mauritanië in een rij te wachten. Eén rij voor vrachtwagens en één rij voor auto’s waar wij in staan. Lesje in geduld. De vrachtwagens gaan eerst en gaan door de scan. Zeer modern! Onze vrienden met de Unimog moeten ook door de scan. Daarna mogen wij hopelijk doorrijden…. In Mauritanië waarschijnlijk dezelfde rij voor de douane. Vonden we dit nou zo leuk?

09.20 uur: We staan voor de grens in de lange rij van de auto’s. Naast ons staan de vrachtwagens in een lange rij. 11.20 uur: We staan nog steeds in de rij. Vanaf onze slaapplaats zijn we nog geen 200 meter opgeschoten. Het verbaast ons niets. Jeroen wacht in de auto en rijdt soms een stukje verder. Binnen ‘no time’ heeft hij contact met Afrikanen uit Senegal en maakt hij een praatje. Voor ons zien we een Spaanse auto. De bestuurder is een Senegalees, hij draagt een strohoed en hij kruipt voor. Hoogst brutaal. Jeroen en de omstanders laten het de jonge chauffeur weten. Hij maakt een handgebaar waarmee hij wil zeggen: “Huh? Wat? Hoezo? Is er iets? Waar maak je je druk om?” Hij is geenszins van plan om achterin de rij aan te sluiten. Even later snijdt hij een stilstaande auto af die half in de rij staat en schaaft langs de bumper, waarbij hij bij zichzelf een fraaie deuk creëert. Amateur!!  De chauffeur is nergens te bekennen. Wij spreken hem aan in de taal die hij begrijpt, met handgebaren. Waarschijnlijk voor de show kijkt hij of beide auto’s schade hebben. Hij lijkt niet onder de indruk. Als we weer een stukje kunnen doorrijden, duwt hij de auto naar voren. Een Oostenrijker in een 4×4 staat achter ons en hij spreekt ons aan. Het is de eerste keer dat hij Mauritanië bezoekt. Hij verstaat geen Frans en vraagt ons naar de procedures, wat je nodigt hebt en wat de kosten zijn. We vertellen hem dat we hem gaandeweg zullen helpen. 12.45 uur: We staan nu bij de douanepost. De auto’s worden gecontroleerd met assistentie van een drugshond. De beambte vertelt ons om door te rijden, omdat we door het scanapparaat moeten. Ineens lijkt of ze hebben besloten dat elk voertuig door de scan moet. Als we dat eerder hadden geweten….13.25 uur: de Dinky Toy wordt gescand samen met twee personenauto’s en een kleine vrachtwagen. Het scanapparaat  hangt aan een vrachtwagen die langs de auto rijdt, intussen scannend. 13.45 uur: de scan is negatief, dus dat is positief. We parkeren op aanwijzing van de aanwezige mannen. Ina haalt bij het scanapparaat het bewijs van de uitvoer van de auto op, samen met een formulier. Twee drugshonden controleren onze auto, een hond van de politie en een hond van de gendarmerie. Eén van de honden begrijpt niet exact wat er van hem wordt verwacht en begint plotseling in ons zitkussen te bijten. 14.05 uur: We denken dat we klaar zijn en door kunnen rijden. Vlak voor de grens wordt bij een loket gegevens in een groot schrift genoteerd. Echter, de man zegt dat we bij het douanekantoor het bewijs en het formulier dat we bij het scanapparaat hebben gekregen ook nog moeten laten afstempelen. Dat wisten we niet en het staat ook nergens. Ina loopt richting het douanekantoor en zoekt waar dat loket is. Een beambte biedt vriendelijk zijn hulp aan. Hij neemt eerst gegevens van het bewijs over in een groot schrift. Daarna verwijst hij haar door naar de overkant waar het douanekantoor zich bevindt. Ina loopt naar binnen en ziet een man achter een bureau zitten. “Salam aleikum”, zegt ze met een big smile, haar truukje waardoor deuren zich voor haar openen. De man glimlacht vriendelijk terug en vraagt haar wie heeft gezegd dat we bij hem moeten zijn. “Tja, weet ik veel”, denkt ze. “Dit is toch de douane? Ik kan volgens uw collega stempels op mijn bewijs en formulier krijgen.” De man neemt gegevens over op zijn computer, zet zijn handtekening op het bewijs een het formulier en voorziet beiden van een stempel. Gauw terug naar het loket waar Jeroen in de auto wacht. De man zegt dan dat we nog naar de politie moeten die een stempel in het paspoort geeft als bewijs dat we Marokko hebben verlaten. Jullie moeten wel snel zijn, want ze houden straks een uur pauze. We rennen naar het politiekantoor, maar deze is helaas al gesloten en gaat over een uur weer open. Wat een tegenvaller! Al weer wachten. Al die tijd wachten Christophe en Françoise aan de andere kant. Françoise en Ina ontmoeten elkaar bij het punt waar je vanaf Marokko Niemandsland in gaat. De man die daar de wacht houdt, zegt dat we beiden niet over de streep mogen. Ina informeert Françoise over onze situatie. Er zit niets anders op dan te wachten totdat de politie terug komt van hun pauze. 15.15: het politiekantoor is geopend en de paspoorten worden in een mum van tijd afgestempeld. 15:25: De laatste controle, en dan nog de allerlaatste controle en we rijden Niemandsland in. We hebben er 6 hele uren over gedaan om Marokko uit te komen! 15.30: via asfalt en een stukje piste door Niemandsland staan we tenslotte voor de grens van Mauritanië. De enorme troep van afval valt meteen op. 14.35: de klok gaat een uur terug. Sidi, onze fixer, geregeld door Christophe, wacht ons op. Hij geeft ons direct een dikke stapel biljetten ouguiya’s, die we gaan natellen. Ondertussen fixt Sidi voor ons en ook voor de Oostenrijker het visum (€ 55,00 p.p.), de tijdelijke invoer van de auto (€ 10,00) en de autoverzekering met een wettelijke aansprakelijkheid (€ 100,00 inclusief SIMkaart). Je kunt het natuurlijk zelf regelen, maar het schijnt zeer gecompliceerd te zijn. Je moet langs wel tien bureaus die allemaal proberen geld van je af te troggelen. Sidi neemt ons mee van het ene naar het andere bureau, we lopen in een rijtje achter hem aan, als jonge eenden achter hun moeder. Plotseling ziet Ina onze lifter, de backpacker John uit Nieuw-Zeeland. Het lijkt bizar, maar we komen tijdens onze reizen vaker dezelfde mensen weer tegen. 15.35: We krijgen het visum. Hiervoor nemen ze onze vingerafdrukken en een foto. Sidi loopt voortdurend heen en weer met nieuwe papieren in zijn hand. De paspoorten worden snel geregeld, omdat Sidi een klaarliggende stapel paspoorten opzij schuift en onze paspoorten er bovenop legt. De beambte kijkt hem aan en pakt warempel onze paspoorten en gaat ermee aan het werk. Tja, blijkbaar verdienen ze allemaal aan ons. 15.45: We rijden verder om de autoverzekering te regelen. Sidi installeert alvast de simkaart in onze tablet. Daarna laat hij ons nog een stukje doorrijden. 16.10 uur: Hier wachten we op de autoverzekering. Sidi geeft het kentekenbewijs terug, bang om het kwijt te raken. Hij waardeert meteen de SIMkaart op voor € 30,00. We betalen Sidi voor zijn hulp. Als we weer terug reizen van Mauritanië naar Marokko, kunnen we hem weer om hulp vragen. Bedankt Sidi! 17.05 uur: Eindelijk zijn we na 8,5 uur in Mauritanië! Je moet er iets voor over hebben om er te komen.

Christophe en Françoise rijden voorop op zoek naar een bivak voordat het donker wordt. Bij het enige struikje in de wijde omtrek gaan we staan. De Toy een beetje uit de wind dankzij de Unimog. Ondanks dat we nauwelijks hebben gereden, voelen we de vermoeidheid van deze lange dag. We gaan op tijd naar bed en morgen starten we om 09.30 uur

19-01-2024

Bonsoir, goedemorgen, selamat pagi! Na een goede nachtrust zijn we bijna klaar voor vertrek. “Hebben jullie zin in een kopje koffie?”, vraagt Françoise ons vanuit de Unimog. “Best wel!”, antwoorden we. Françoise en Christophe zijn fantastisch. Ze hebben al veel gereisd en zij zijn hierdoor zeer ervaren. Allereerst, het klikt goed tussen ons en we hebben ongeveer hetzelfde reisritme. Twee belangrijke ingrediënten die een reis ‘très agreable’ maken en succesfactoren zijn voor een geslaagde vakantie. Christophe is de chauffeur en Françoise de navigator. Ook zij reizen met het boek van monsieur Gandini. Deze Fransman heeft heel Mauritanië doorgecrosst met zijn 4×4 en pistes beschreven met uitgebreide beschrijving van de staat ervan en bezienswaardigheden vergezeld met foto’s. Er is geen vertaling van het boek. We begrijpen de meeste teksten wel en met mevrouw Googletranslate redden we ons prima, alleen kost dat tijd. Christophe en Françoise hebben, gezien de vele gele, bekende post-its, het boek grondig gelezen. Zij vertellen ons veel over wat we onderweg kunnen zien. Twee gidsen, wat willen we nog meer! We rijden een offroad route die alleen grofweg is aangeduid in onze navigator. Er zijn geen sporen en we moeten onze eigen route zoeken. Een prachtige ervaring!

Het landschap is vlak en bestaat uit grote velden met kamelengras waar het zand tegenaan waait en daardoor kleine, steile en harde heuveltjes vormt. Hier doorheen rijden is een hobbelige ramp en daarom proberen we deze velden zoveel mogelijk te vermijden via de antraciet kleurige steenvelden. De kleine stenen en kiezels bedekken het zand en hierover rijden we vlot. Langs onze route zijn veel grafheuvels, tumili die dateren van lang geleden. De grafheuvels zijn bedekt met zwarte lavastenen en enkele rechtopstaande stenen. Waarschijnlijk zijn sommige graven hersteld gezien de verticale stenen die netjes naast elkaar op een rij staan. We denken dat dit niet origineel is, maar we weten het niet zeker. Grafheuvels zoals wij die kennen in Drenthe en dan nèt iets anders. Ondanks dat we weten dat we niet alleen zijn in de woestijn, verbaast het ons telkens weer bewoners tegen te komen. Deze jonge man woont hier met zijn kat en een aantal kippen en hij heeft een waterput. Hij spreekt alleen Arabisch en is waarschijnlijk nooit naar school geweest, laat staan dat hij er één heeft gezien. Mauritanië was een Franse kolonie van 1903 tot 1960. Op onze reis komen we langs een ommuurde fort waarin enkele gebouwen staan. “De muren zijn in een verrassende goede staat”, merkt Jeroen op. Van één gebouw is het dak verdwenen. De wind heeft er vrij spel, waardoor er in de vertrekken mooie zandheuveltjes zijn ontstaan.

Het wordt weer tijd voor een bivak. Christophe, Françoise en Ina lopen naar de waterput waar de dromedarissen worden verzameld. Een dromedaris kan voor langere tijd zonder water. Als hij kan drinken, zou hij meer dan 100 liter water in tien minuten kunnen drinken. Jeroen vindt even verderop een mooie bivak bij wat bomen aan de voet van de monoliet. We zijn toe aan een douche, maar eerst houden we een grote schoonmaak. Binnen ligt overal heel veel fijn Saharazand. Nee, niet fijn. De rubbers van de achterdeuren zijn niet al te best, waardoor het zand gemakkelijk de auto binnendringt. Zo erg hebben we het nog niet meegemaakt. Als het min of meer schoon is, genieten we van de buitendouche. Daarna drinken we met zijn vieren een apéro bij een prachtige zonsondergang, eten we samen bami goreng en zeggen we voldaan tegen elkaar dat het een mooi dag was.

20-01-2024

De dag beginnen we met koffie gemaakt door Françoise. Het is een ritueel geworden. Merci Françoise! Terima kasih. Jeroen en Ina rijden om de beurt. Soms is het landschap wat saai en eentonig en worden we helemaal blij als we door de lage duinen in het mulle zand rijden. Vanaf het begin van de piste rijden we uit het zicht van de spoorlijn vandaan. Op een gegeven moment loopt de piste parallel aan de spoorlijn die bestaat uit 1 spoor. Op sommige punten is er dubbelspoor zodat de treinen elkaar kunnen passeren. We maken een stop en Christophe hoort een trein aankomen. Het is een korte trein. We staan pal naast het spoor, we zwaaien en als antwoord toetert de machinist uitbundig. Even later horen we een tweede trein. Het is de lange trein. 3x per dag rijdt een trein van Zouérat naar Nouadhibou beladen met ijzererts gedolven uit de grote mijn in Zouérat. Het is de langste en de zwaarste trein van de wereld. Ina filmt en het duurt bijna 3 minuten voordat de trein is gepasseerd. Drie keer per dag gaat een trein naar Zouérat, maar dan met water, voedsel en materialen. Het is de levensader van de bewoners die in deze afgelegen regio wonen. Zij mogen gratis met de trein reizen. De trein heeft dan een dusdanig tempo dat de mensen op en af de trein kunnen stappen, maar hij blijft wel rijden! De zitplaats is in één van de open goederenwagons, leeg of gevuld met ijzererts of op een watertank. Niet luxe, wel gratis. We hebben een toevallige ontmoeting met 4×4’s die we ook in de rij voor de grens hebben zitten staan. Ons derde bivak hebben we aan de voet van de Ben Amera. Het is de grootste monoliet van Afrika en steekt 633 meter boven de woestijn uit. Het is de op één na grootste monoliet ter wereld na de bekende rode Uluru in Australië. De Ben Amera noemen we olifantengrijs. De omgeving vinden we prachtig, de donkere rotsen contrasteren mooi met het gele zand.

21-01-2024 Aicha Dahkhira, moderne kunstsculpturen

Op twintig minuten rijden ten westen van de Ben Amera ligt een kleinere monoliet, genaamd Aicha Dahkhira. In 1999 vierden een tiental kunstenaars met internationale faam het millennium door de rotsblokken aan de voet van Aïsha te bewerken. Hierdoor zijn mooie hoog-reliëf beelden ontstaan.

We rijden het laatste stuk van de piste langs de spoorlijn en hier is veel meer mul zand dan de vorige dagen. Niet al te hoge duinen, maar met diepe sporen en in de verte de rotsige bergen richting Choum. Het rijdt het prettigste om een eigen spoor te maken, we hebben dan veel meer grip in het zand. We genieten van het rijden! In de loop van de middag bereiken we Choum en de enorme troep met bergen afval is schokkend om te zien, na zoveel natuurschoon. Een grote groep kinderen staat meteen om de auto, bedelend om van alles. Als Ina haar portier open doet om uit te stappen, grist een kind de bidon met drinkwater uit de auto en pakt tegelijk een pen en snelt weg. Ina rent woest achter het kind aan, gevolgd door een joelende groep kinderen. Zonder resultaat komt Ina terug, het kind is verdwenen in de steegjes tussen de krottige huizen. Welkom in Choum! Na deze ervaring hebben we geen zin om in deze vieze bende te lunchen en we besluiten om op zoek te gaan naar de Choumtunnel en daar in alle rust wat te gaan eten. Die tunnel is een fraai verhaal: In de 60-er jaren was Mauritanië een kolonie van Frankrijk en de Westelijke Sahara was een kolonie van Spanje. Op de kaart is destijds gewoon een rechte lijn getrokken om de grens te bepalen, maar in de praktijk leidde dat tot een groot conflict tussen Frankrijk en Spanje. Frankrijk wou namelijk een spoorlijn doortrekken, maar moest daarvoor een stukje van 2 kilometer over Spaanse grond. Die gaven daar geen toestemming voor en dus gingen de Fransen er onderdoor! Het kwam zelfs bijna tot een oorlog. In 1962 is de tunnel gerealiseerd en intussen allang niet meer in gebruik, maar je kunt er nog wel in.

Onze Franse vrienden blijven bij de tunnel overnachten en wij rijden door naar Atar, over asfalt en dat is best fijn na dagenlang gehobbel. In Atar valt ook meteen de enorme troep op. Zeer oude en gammele auto’s (vooral Mercedessen) vervuilen met zwarte rook uit de uitlaten de lucht. Overal troep, krottige huizen en zand. In onze herinnering was het minder aftands en het lijkt alsof Mauritanië geen vooruitgang heeft gekend, maar vooral achteruitgang. Een enorm verschil met Marokko, waar we in de steden en dorpen grote positieve ontwikkeling hebben gezien de laatste jaren. We laten de auto even wassen en rijden dan door naar de kleine camping Inimi. Morgen zullen Christophe en Françoise hier ook gaan staan.

22-01-2024 Atar

Onze Franse vrienden hebben een medereiziger opgepikt die we ook al bij de grens hadden gezien en 2 dagen geleden onderweg langs de spoorlijn. Het is de Fransman Jimmy en hij wil graag met ons mee reizen. Dat vinden we prima, want Jimmy is erg aardig en heeft hetzelfde reistempo als wij. Naast elkaar staan we op de kleine camping, waardoor bijna alle plekken nu bezet zijn. We hebben nu de tijd voor wat “huishoudelijke taken”. Ina gaat de was doen en de Toy van binnen reinigen en Jeroen gaat achter een nieuw dieselfilter aan, want de motor stottert soms. Mogelijk komt dit door de onzuivere diesel die het filter deels heeft verstopt.

De eigenaar van de camping rijdt met ons mee om de weg te wijzen naar de garage waar ze de beste Toyota kennis hebben. Vol vertrouwen rijden we met hem door het chaotische Atar, slaan af tussen wat aftandse schuurtjes en komen terecht op een soort vuilnisbelt. Onder een gespannen doek wordt er gesleuteld aan een auto en op het terrein staan verder sloopauto’s. “Uhh, is dit de Toyotaspecialist?”, vraagt Jeroen met grote ogen. Jazeker, dit zijn de allerbeste! We moeten wachten op het onderdeel en dus gaan we intussen wat andere boodschappen doen. We hebben tape nodig voor het afplakken van de naden van de achterdeur, we hebben lijm nodig om de steun voor de navigator te repareren en nog wat levensmiddelen. Tijdens het zoeken naar de lijm worden we ongevraagd geassisteerd door een jongeman die bereidwillig zijn diensten aanbiedt. Hij weet inderdaad het juiste winkeltje te vinden en laat ons de twee-componenten lijm zien. Ja, dit is wat we nodig hebben, maar de prijs staat ons niet aan. “500 Oum? Dat is veel te duur!” Hij zakt snel naar 350 Oum. Dat is nog steeds teveel en we zien de eigenaar van het winkeltje achter zijn toonbank naar ons wenken. In rap Arabisch gaat hij met onze assistent in discussie en wij hebben snel door wat er aan de hand is: onze jongeman wil aan ons verdienen door het product aan ons te verkopen en daarna de winkeleigenaar zijn deel te betalen. Die vlieger gaat mooi niet op en we betalen 150 Oum (€ 3,50) aan de winkeleigenaar. Onze bereidwillige assistent druipt af….

Terug bij de “garage” is het onderdeel aangekomen en in 10 minuten deskundig gemonteerd. Inderdaad duidelijk dat de monteur weet wat hij doet. Eind goed al goed. Over een paar dagen gaan we weer verder reizen over pistes naar Chinguetti en zuidelijk naar Tidjikdja, met 2 Toys en één Unimog.

Bedankt voor de reacties die we helaas niet persoonlijk kunnen beantwoorden, maar we kunnen ze wel ‘liken’. Graag tot een volgend blogbericht!