Algarve en Alentejo

Blog 036, 4x4nomads.com, 26-04-2022

09 maart – 16 maart 2022, Santo Estêvào, Albufeira en Loulé

Op 19 februari 2022 zijn we onze reis begonnen en nu, 9 maart, rijden we via Huelva eindelijk Portugal in. Hier in het zuiden is de snelweg de enige mogelijke grensovergang, want de grens wordt gevormd door de brede rivier Rio Guadiana. Terwijl we met 100 km per uur over de brug de grens passeren, halen we nostalgische herinneringen op uit de tijd zonder euro en met nors kijkende douaniers achter gesloten slagbomen. Op advies van Ron slaan we meteen rechtsaf om de tolweg te vermijden en we vinden een camperplek bij Quinta da Eira Antiga, in het dorpje Prego bij Santo Estêvào. Een hele mond vol….

Het is een zeer ruim opgezette kampeerplek voor campers, zonder toiletten en douches. Helemaal aan de uiterste rand parkeren we onze Dinky Toy en hebben volop privacy. Zelfs zoveel dat we overdag naast de auto ‘douchen’ door bakjes warm water over ons heen te gooien. Ina noemt dat ‘mandiën’, zoals gebruikelijk in de kampong in Indonesië. Eind van de middag komt de zoon van de eigenaar langs om de bestelling van brood op te nemen. Ja hoor, croissants hebben ze ook! In goed Engels kletst hij gezellig met ons en legt elke ochtend de broodjes op onze tafel terwijl wij uitslapen. Op de papieren zak staat ‘Obrigado’ en ‘Goodmorning’.

Eigenlijk doen we een paar dagen niets. We ontdekken nog wel dat we onder Johannesbroodbomen staan, met die typische lange groene bonen aan de takken. Gezien de dikke kronkelige stammen moeten ze eeuwenoud zijn. Na een aantal dagen rijden we via het binnenland naar Albufeira. We willen die roemruchte kust van de Algarve wel eens zien. Het blijkt lastig een overnachtingsplek te vinden en dus komen we terecht bij een camperlocatie dichtbij het centrum. Wat een contrast met onze vorige plek! Het is een kale ommuurde parkeerplaats die volgepakt staat met lelijke witte campers. De gestreste dame van de receptie wil ons niet toelaten, want we zijn geen camper. Huh? Op ons aandringen gaat ze haar baas raadplegen en die geeft toestemming. Op het toegewezen nummer staat al een camper en dus gaan we naar madame terug. Er zijn geen plekken meer, behalve helemaal in de hoek naast wat groene bosjes. Eigenlijk het mooiste gedeelte van het hele terrein en daar past onze Toy precies. We kunnen haar overtuigen dat we dit een prima plek vinden en zowaar weet ze enigszins opgelucht te glimlachen. We installeren ons en met een glaasje rode wijn zien we de zon ondergaan over de witte daken van de kolossale campers.

De volgende dag trekken we onze regenjassen aan en stappen op de vouwfietsjes. Er gaat regen komen, maar hoeveel en wanneer precies is afwachten. We zoeven van de heuvel af richting het oude centrum en zien vooral veel Engelse toeristen. De mannen ongeacht het weer steevast in burmudabroek, witte benen en dikke bierbuiken. In Albufeira draait alles duidelijk om toerisme en je struikelt over de restaurants, bars en toeristenwinkeltjes. Het strand is breed en steekt mooi af tegen de witte huizen op de rotsen. Een fraai plaatje. We vinden aan het strand een lange roltrap die ons met de vouwfietsjes in één keer omhoog brengt. Zo hoeven we niet tegen de steile heuvels op te fietsen. ’s Nachts gaat het regenen en ook de volgende dag regent het af en toe. Toch gaan we er op uit en fietsen naar de haven. Deze ligt buiten Albufeira, merken we al fietsend. Via smalle straatjes komen we weer uit in het centrum en dan houdt het op met zachtjes regenen. Met bakken tegelijk komt het regenwater naar beneden en we vluchten onder een overdekt terras met straalkachels. Na zo’n 2 uur wordt het even droog en nemen we de kans waar om naar de camper terug te fietsen. Ina glijdt daarbij helaas uit met de fiets, omdat ze moet uitwijken voor een onoplettende voetganger. De mevrouw ziet Ina vallen en loopt gewoon door! Eenmaal weer terug bij de Dinky Toy nemen we de schade op: schaafplekken op de elleboog en knie, blauwe plekken op de benen en een snel dikker wordende hand. Jeroen legt een drukverband aan en geeft Ina een coolpack uit ons vriesvakje. Ja, we zijn goed voorbereid op pad gegaan …..

Een ander probleem dient zich ook aan: onze ‘huishoudaccu’ begeeft het. Hij laadt niet goed meer op, waardoor de dieselcooker niet meer aanslaat en de binnenverlichting op schemerstand gaat. We wisten al wel dat de accu minder werd, maar hoopten tegen beter weten in dat hij nog een reisje mee zou kunnen. Het plan was dat als we na komende zomer weer wat geld op onze spaarrekening zouden hebben, we meteen een goede Lithium-accu (LiFePo4) zouden plaatsen. Maar die zijn duur. Nu moeten we wel en we zoeken op internet naar bedrijfjes die ons kunnen helpen. Fijne bijkomstigheid is dat we net gehoord hebben dat we nog zorgtoeslag over 2020 krijgen, dus de benodigde financiën zijn er gelukkig! We komen uit in Loulé, zo’n 30 minuten rijden van Albufeira. Bij de werkplaats staan meerdere campers en we spreken de man aan die we eerder deze ochtend telefonisch hebben gesproken. Hij duikt de Toy in en neemt de maten op. Tja, zoals gezegd, er is heel weinig ruimte. Hij is erg druk, maar wil na de lunch wel even verder kijken wat hij voor ons kan doen. We stappen dus weer in de auto en besluiten om Loulé meer eens te gaan verkennen. De lucht is totaal geel gekleurd door Saharazand in de atmosfeer. Alles krijgt dezelfde vaal gele tint. Als we langs het aantrekkelijk ogende restaurantje ‘Aurora’ lopen en de menukaart zien, kijken we elkaar aan: “Doen?” We eten vorstelijk een 4-gangen menu en roemen de goede keuken.

Eenmaal weer terug bij de werkplaats blijkt dat er maar één passende accu op voorraad is en dat is een lood-accu. Er kan wel een andere accu worden besteld, maar dat kan dagen duren. De man adviseert ons om naar FF-Solar te gaan, een gespecialiseerd bedrijf in Aljezur. Dat ligt aan de westkust en kost ons zeker 2 uur rijden. Eerst nemen we telefonisch contact op met FF-Solar en worden wederom in goed Engels te woord gestaan. Ze hebben morgenmiddag tijd voor ons en ja, ze hebben veel verschillende accu’s op voorraad. We overnachten nog een keer tussen de witte reuzen en gaan morgen naar Aljezur.

17 maart – 20 maart 2022, Aljezur en Figueira

Het is een mooie rit door de binnenlanden van Albufeira naar Aljezur. Het gebied is heuvelachtig en de vegetatie bestaat uit kurkeiken, eucalyptusbomen, coniferen en pijnbomen. Daartussen veel agaven en andere vetplantachtigen. Kortom, bladhoudende soorten die weinig water nodig hebben en hitte kunnen doorstaan. Zoals afgesproken rijden we rond 2 uur ’s middags het terrein op van FF-Solar en worden te woord gestaan door de man die we aan de telefoon hadden gehad. Hij kruipt meteen de Toy in en gaat aan het meten. Ook meet hij het oplaadvermogen van onze zonnepanelen door en wat blijkt? Die doen bijna niets meer. Hij adviseert om een LiFePo4-accu van 100Ah te plaatsen + oplader en 2 nieuwe zonnepanelen van elk 100 Watt. De installatie kost wat tijd en dat wil hij morgenochtend voor ons doen. We gaan akkoord met de offerte en rijden naar camping Serrão die 500 meter verderop ligt. We staan onder de eucalyptusbomen op de ruime en bijna verlaten camping. De volgende ochtend zitten we om 9.00 uur op het bankje voor de werkplaats van FF-Solar in het zonnetje ons ontbijt te nuttigen. De Toy staat binnen en met behulp van een heftruck worden de zonnepanelen op het dak gemonteerd. De hele ochtend is de man bezig en pas rond 14.00 uur heeft hij alle probleempjes opgelost. We krijgen uitleg hoe de app te gebruiken om de werking van de installatie te monitoren en zien op de smartphone dat de panelen de accu opladen. Puik werk! Omdat het te laat is geworden om verder te reizen, besluiten we om nog een nachtje op de camping te gaan staan.

Het waait flink de volgende dag als we naar het zuiden rijden. Aan de westkust ligt het plaatsje Bordeira en er staat aangegeven dat er een natuurgebied is. Het heet Pontal de Carrapateia en vanaf hier kijk je rechtstreeks de Atlantische Oceaan over, richting Amerika. Er loopt een onverharde gruisweg langs de kust waar geen campers mogen rijden. We voelen ons niet aangesproken en rijden door, de kliffen op.

We zien een schitterende rotsige kust met af en toe een zandstrandje. Door de harde wind spatten de hoge golven met donderend geweld uiteen op de rotsen. Heel spectaculair en we blijven foto’s en video-opnamen maken. Regelmatig zijn er aangelegde voetpaden naar uitzichtpunten. We genieten volop van de stralende zon die voor veel kleurschakeringen zorgt op de rotsen en in het zeewater. In één woord: prachtig!

We rijden van de kust weg over smalle zandwegen en komen af en toe een oude boerderij tegen. Het zijn vooral veehouderijen. Het landschap is plat en nogal kaal. Het bijzondere landschap van de Algarve is echt de kustlijn en dat gaan we verder ontdekken. Relatief dichtbij is het uiterste westelijke puntje van de Algarve: Cabo de São Vicente. Hier staat een vuurtoren op een uitstekende rots en je hebt er een panorama van 360 graden. Zodra we bij de kaap aankomen zien we de vele auto’s en campers al geparkeerd staan. Tja, iedereen wil dit spectaculaire punt wel zien. Het gebied is echter zo groot, dat de mensen zich verspreiden en we makkelijk foto’s kunnen maken zonder medetoeristen erop. Deze kaap onderscheidt zich wezenlijk van Carrapateia, omdat hier sprake is van een massieve rotsplaat die zo’n 70 meter vertikaal uit zee oprijst. In de diepte zien we de continu bewegende zee tegen de steile wanden. Het loont de moeite om even de kliffen op te lopen om zodoende meer overzicht te krijgen. Ongelooflijk indrukwekkend! We gaan zitten en blijven gebiologeerd kijken. Overigens nergens hekjes of afrasteringen. Alleen een bord met een waarschuwing dat je niet te dicht bij de rand moet komen …..

Vol van de indrukken van vandaag rijden we uiteindelijk door om een camperplek te zoeken. Vrij kamperen is hier niet meer mogelijk en er wordt gehandhaafd met forse boetes. In de buurt van Sagres vinden we zo’n campingplek voor campers waar je voor weinig geld kunt overnachten. Echter, we mogen er niet op, want we zijn geen camper! Wat? Alweer? De mevrouw legt uit dat haar vergunning heel strikt is en ons klapdak met tentdoek zorgt ervoor dat we een gewone auto zijn. Ze durft het niet aan, want het gemeentekantoor heeft uitzicht op haar terrein. Op haar advies rijden we door naar het caravan park in Figueira en hier wordt niet moeilijk gedaan over ons klapdak. ’s Nachts valt er behoorlijk wat regen.

De volgende dag maken we een wandeling naar zee door de heuvels. De route gaat over een keienpaadje dat langzamerhand overgaat in een modderpad. We glibberen van links naar rechts en op een gegeven moment staat er zoveel water, dat we van het pad af moeten om een doorgang via de velden te vinden. We halen onze handen open aan de bramenstruiken en worstelen ons naar boven. Leuke wandeling … Na ruim een half uur lopen komen we in het natuurgebied uit met veel bloeiende heesters, wilde lavendel, tijm en rozemarijn. De geuren zijn dus heerlijk. Het pad wordt heel smal en rotsig en kronkelt steil naar beneden terwijl we de branding steeds luider horen. En opeens is daar de zee, met witte golven die uitrollen op een heel smal strand. Het is niet mogelijk om op het strand te komen, het laatste stuk is daarvoor te steil. We blijven even wat zitten genieten en gaan met een omweg terug over een beter begaanbaar pad. Voldaan komen we thuis en kruipen de warme Dinky Toy in.

21 maart – 23 maart 2022, Lagos

Het weer is opgeklaard en we rijden naar Lagos, waar we hebben afgesproken met Gerard en Gonnie. Ze hebben daar een appartement met uitzicht op zee. We proberen al een paar jaar om hen daar te bezoeken, maar vooral de Covid-toestand gooide steeds roet in het eten. We mogen 3 dagen heel luxe in hun logeerkamer (met eigen badkamer!) logeren en als ‘tegenprestatie’ koken wij voor hen. De volgende dag gaan wij, na het ontbijt op het terras, naar het strand en lopen in een half uur naar het centrum van Lagos. Gerard en Gonnie gaan golfen. Lagos was ten tijde van de slavenhandel een belangrijke havenplaats. Hier werden de tot slaaf gemaakte mensen verhandeld op het marktplein. Het geeft een dubbel gevoel als we kijken naar het mooie idyllische plein met daarbij de wrede geschiedenis in het achterhoofd. De oude stad heeft momenteel een fijne sfeer en het is aangenaam rondslenteren. Ina bestelt bij een zaakje een nieuw scherm voor haar smartphone en we drinken koffie op een terrasje. Kortom, volop vakantiegevoel! Langs de kades wordt er geadverteerd met bootreisjes langs de rotsige kust. Wellicht gaan we dat een volgende keer doen.

’s Avonds neemt Gerard ons mee uit eten naar een restaurant waar hij zakelijk wat bemoeienis mee heeft en we eten verrukkelijk. De laatste dag worden we wat rondgereden en komen we terecht bij de golfclub van Gerard en Gonnie. Er worden veel luxe woningen bijgebouwd en daar is blijkbaar ook veel vraag naar. Fabio van de golfshop biedt aan om ons met een golfkarretje de 3 x 9 holes golfbaan te laten zien en de nieuwbouwprojecten en daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Op het hoogste punt van de baan heb je een mooi uitzicht over de kustlijn en de lagune met de oesterkwekerijen. ’s Avonds koken wij ‘Moules Frites’ met een room/gorgonzola saus.

24 maart – 31 maart 2022, Fontes da Matosa bij Silves, Camping Casa da Pega

De 3 logeerdagen vliegen voorbij (bedankt Geer & Gon voor de gastvrijheid!) en we pakken na het ontbijt onze spulletjes weer in de Dinky Toy en rijden richting Silves. Het is zwaar bewolkt en het begint zachtjes te regenen. Op een gegeven moment passeren we een oude vrouw die langs de weg staat te liften en we besluiten om haar mee te nemen. Ze staat daar tenslotte in the middle of nowhere in de regen. Ze heeft geen tanden meer waardoor ze zo’n ingevallen bekkie heeft en volgens ons is ze zwakbegaafd. Ze zegt namelijk aan één stuk door: “Obrigado, obrigado, obrigado”. Dat ze ons dankbaar is, snappen we wel, maar dat hoeft ze niet aldoor te zeggen. Maar goed, voorbij een bocht maakt ze duidelijk dat ze er uit wil en we stoppen voor een café. Daar loopt ze het overdekte terras op en gaat zitten roken. We besluiten om onze koffiestop hier ook maar te doen en dus gaan we aan een tafeltje zitten terwijl het ophoudt met zachtjes regenen. Met bakken tegelijk komt het naar beneden en we zitten net droog onder het afdakje. Het café is inmiddels volgestroomd met lokale bevolking en de auto’s staan gewoon op de weg geparkeerd. Niemand die daar moeilijk over doet.

We vervolgen onze weg en het wordt langzamerhand droger. Volgens de kaart is de route bij Monchique mooi en dus rijden we wat om. De heuvels worden hoger en steiler en de wegen kronkelen daarover heen. Inderdaad mooi. Het stadje zelf is niet veel bijzonders. De regio Silves is bekend om de vele ooievaars die daar nestelen en dat zien we duidelijk als we langs een veldje rijden met lage boompjes. Letterlijk op elk boompje is een nest gebouwd! Bizar om te zien.

Als we in Silves aankomen parkeren we de Toy even en lopen omhoog naar de burcht. Weer begint het te regenen en we vluchten alweer een overdekt terras op. Leuk hoor, overwinteren in Portugal! De vroeg-middeleeuwse burcht is opgebouwd uit roestrode steen en staat strategisch op de heuveltop. Het is nog in goede staat en de vierkante torens, kantelen en muren zijn imposant.

Bij het buurtschap Fontes da Matosa ligt Casa da Pega en dat is de plek die Mariska en René in een aantal jaren hebben opgebouwd. Ze verhuren een gîte en ingerichte tenten en er is ook plaats voor een paar campers. Douche, toilet en een zomerkeuken maken het compleet en het geheel ademt een fijne sfeer. De volgende dag gaan we uit eten in de hippy-achtige Quinta Bar, omdat we iets te vieren hebben: Ina heeft haar eerste pre-pensioenuitkering ontvangen! Na wat wikken en wegen hebben we namelijk toch maar besloten om één van onze pensioenen al op te starten. Hierdoor zitten we financieel net wat ruimer in ons jasje en dat geeft een ontspannen gevoel. Wat eten we: een soort bitterbal met kippenragout, brochettes met tomaten, prima hamburgers, Portugese crême brulé en mousse au chocolat. Inclusief de wijn en koffie betaalden we € 36,-.

We blijven een aantal dagen langer op Casa da Pega, want het bevalt ons prima. We staan helemaal alleen en overdag zijn Mariska en René naar hun werk elders. Intussen passen wij op de honden Sam en Sjors. We doen niet veel en wandelen wat door de sinaasappelvelden en raken bijna bedwelmd door de heerlijke geur van de bloesem. We gaan nog een dag naar het stadje Porches waar we hebben afgesproken met Gerard en Gonnie. Ze nemen ons linnenpakket mee die we bij hun in Lagos hadden gewassen en vervolgens waren vergeten om mee te nemen. Daarna zijn we naar de Chinese winkel in Alcantarilha gegaan om een gaspitverkleiner te kopen en wat handige opbergdozen voor in de Toy. Ook zijn we naar een wijnproeverij met rondleiding geweest op wijndomein Quinta dos Sentidos. In een kwartiertje lopen we erheen en het wijndomein is in 2009 uit het niets opgebouwd door een Zwitsers/Deens echtpaar. Nu 12 jaar later produceren ze onder begeleiding van een vinoloog kleine hoeveelheden topwijnen voor topprijzen. Ze exporteren vooral naar Zwitserland en naar sterrenrestaurants in Portugal. Heel interessant is de technische uitleg wat ervoor nodig is om een topwijn te maken. Dankzij Ina’s pre-pensioen kunnen we 3 flessen kopen.

01 april – 10 april 2022, Regio Alentejo: Bemposta, Porto Covo, camping Markàdia, Évora

We reizen verder richting het noorden, want we hebben vanaf 11 april een kamer geboekt in Lissabon. In korte etappes verkennen we de kust en het binnenland. We verlaten hierdoor de Algarve en de volgende regio heet de Alentejo. Het landschap is heuvelachtig met kurkeiken en olijfbomen. Ook zijn er veel stuwmeren. Bij het dorpje Bemposta staan we twee dagen en kletsen met de eigenaar. Hij is makelaar en houdt van de rust van het platteland en is daarom hiernaartoe verhuisd. Vol bewondering bekijkt onze Dinky Toy en geeft een goede tip over offroad-routes langs het strand richting Porto Covo. We maken ’s middags een wandeling door de heuvels. De hulpvaardige oude buurman loopt met ons mee en toont ons de weg door zijn weiland vol met bruine koeien, haalt de stroom van het schrikdraad en opent het hek voor ons. Intussen praat hij constant tegen ons in het Portugees. Vaag begrijpen we dat hij een mening heeft over rijke toeristen uit Nederland, hij noemt ons lachend kapitalisten, en dat hij hard moet werken. Zoiets. De heuvels met oude kurkeiken staan vol met bloeiende gele veldbloemen, mooi hoor. Op de terugweg is het zoeken naar de route op de steile heuvels en we komen uit bij een hoog hek met prikkeldraad dat ons de weg verspert. Met enige moeite (we zijn 60-ers…) klauteren we eroverheen en komen we uit bij een verlaten boerderij die wordt gerestaureerd. Altijd interessant, vinden wij. De oude stenen muren worden verstevigd met een gewapend betonnen rand, zoals wij ook hebben gedaan in Baron.

We gaan op zoek naar de offroad-routes en rijden naar de kust. We komen eerst uit bij Vila Nova de Milfontes. Het stadje ligt aan een brede rivier die uitmondt in de zee en daarbij een soort lagune vormt met zandstranden. Er is veel gelegenheid voor watersporten. Op het strand hebben mensen ‘steenmannetjes’ gemaakt door ronde keien op elkaar te stapelen. We schatten in dat het hier in de zomer wel druk zal zijn.

We rijden door en al snel weten we het spoor op te pakken dat over zandpaden naar Porto Covo gaat. Jeroen schakelt de 4×4 aandrijving in en daar gaan we! Links van ons is een hogere duinenrij en rechts van ons een flauw heuvellandschap met duinvegetatie, zoals diverse vetplanten en een soort heide. Er zijn veel sporen, dus is het bij elke splitsing een beetje zoeken welk spoor we moeten hebben. Op een gegeven moment wordt het zand zachter en meer mul. De motor moet harder werken en we komen zelfs tot stilstand als we een hoog duin oprijden. Dus achteruit weer het duin af en we laten lucht uit de banden lopen, tot zo’n 1,5 bar. In lage gearing proberen we het nu nog een keer, maar in een bocht zakken we alsnog diep weg in het zand. Nu kunnen we 2 dingen doen: of nog meer lucht uit de banden laten lopen, of terug en een andere route zoeken. We besluiten tot dat laatste en al snel lukt het ons om een goed spoor te vinden. Met de zachte banden is het heerlijk comfortabel rijden over de zandpaden en we deinen in een rustig gangetje door het duinengebied. Op een vlakke open plek houden we een koffiepauze en we overwegen om hier ons bivak te maken. Echter, dit gebied is aangemerkt als een natuurgebied en het is uitdrukkelijk verboden om hier te overnachten. Niemand zal ons midden in de duinen betrappen, maar we begrijpen de bedoeling van de Portugese overheid en dus houden we ons aan het verbod. Het is al mooi dat we hier doorheen mogen rijden.

Vlakbij Porto Covo komen we uit de duinen en pompen de banden weer op met behulp van de compressor. Vervolgens rijden we naar de camping Municipal, want het gaat regenen en we willen douchen. Porto Covo is een vissersdorpje met een natuurlijke haven, waarbij het grote toerisme nog niet alles heeft overgenomen. Er worden wel appartementen gebouwd, maar het maakt nog een rustige indruk. De kustlijn is werkelijk spectaculair! Rotsen met daartussen kleine verscholen zandstrandjes die moeilijk begaanbaar zijn. Bij enkele stranden zijn trappen aangelegd. Op de kliffen groeien vetplanten die rood kleuren en dat steekt mooi af tegen de blauwgroene zee, het gele zandstrand en de witte golven. Heel fotogeniek.

Omdat de volgende dag de zon schijnt, besluiten we een stranddag te houden. We zoeken een strandje uit waar we met trappen naar beneden kunnen en installeren ons met een strandmatje, een perculator en een 1-pits gasje om verse koffie te kunnen zetten. We zijn er volstrekt alleen en op het strandje zijn de aanwezige voetsporen slechts van ons. Na de koffie gaan we op onderzoek uit en het blijkt dat naast ons strand een tweede verborgen strandje is. Hiervoor moeten we door het water en om de rotspunt lopen. Op dit moment is er een strand in verband met het lage water, maar met vloed zal alles onder water staan. Na nog wat onderzoek ontdekt Jeroen een soort tunnel, met aan het einde licht. De tunnel is op dit moment begaanbaar en we gaan er gebukt doorheen. Als we er aan de andere kant weer uitkomen, blijkt dat we weer een strandje hebben gevonden! De scherpe rotsen gaan recht omhoog en omsluiten het strand. Fantastisch, wat een paradijsje! We zorgen dat we op tijd weer door de tunnel teruggaan, het water stijgt snel, want het wordt vloed.

Met moeite laten we deze prachtige kust achter ons en vervolgen onze weg naar het stuwmeer Albufeira de Barragem de Ovidelas. Aan dit stuwmeer ligt de mooie, maar relatief wat dure camping Markádia. Het is gelegen op 10 hectaren natuurgebied en je mag staan waar je wilt, als het maar op tenminste 10 meter is van je buren. Kijk, dat vinden we nou nog eens een goede kampregel. We vinden een plek op het uiterste puntje onder een steeneik en hebben 270 graden uitzicht op het meer. Onze buren staan minstens 50 meter verderop, omdat op onze plek geen elektriciteit is. Komt ons dat even goed uit. Soms schijnt de zon, af en toe waait het hard, maar we hebben een paar heerlijk relaxte dagen.

Voordat we naar Lissabon rijden, gaan we eerst nog Évora bekijken. De rit gaat door glooiend heuvellandschap met wat akkerbouw en natuurlijk weer de onvermijdelijke kurkeiken. Regelmatig zeggen we tegen elkaar:

“En wat is het basismateriaal?”

“Het basismateriaal is kurk.”

“Goh kurk, leuk. En waarom kurk?”

“Omdat het een heel veelzijdig materiaal is.”

Meer informatie is te vinden in het cursusboek van ‘Creatief met kurk’…..

Ina heeft haar zinnen gezet op een locatie met menhirs en dat luistert naar de mooie naam: ‘Cromeleque dos Almendres’. De routeplanner leidt ons er foutloos naar toe en dan blijkt dat wij niet de enige geïnteresseerden zijn. Met meerdere auto’s achter elkaar rijden we over het stoffige zandpad. De parkeerplaats staat vol en het is een komen en gaan van Portugese families. We wandelen de laatste 500 meter en zijn dan redelijk teleurgesteld over wat we zien. Een honderdtal ronde keien van 1,5 tot 2 meter in een vage cirkel. Enkele menhirs hebben nog wat ingekerfde symbolen. Tja, we zijn vast verwend met onze hunebedden in Drenthe. Na een kwartiertje hebben we het wel gezien en we lopen terug naar de auto. Daar aangekomen treffen we een Spaanse vader en zijn twee zoontjes aan die rond onze Toy lopen. Zodra de vader in de gaten heeft dat wij de eigenaren zijn, knoopt hij in gebrekkig Engels een gesprekje aan. Hij wil van alles weten en legt dat vervolgens uit aan zijn zoontjes. Dat is nog eens opvoeden. Het hoogtepunt is als de zoontjes even achter het stuur mogen zitten. Glunderende gezichten!

Évora is een heel oude stad met Romeinse en Moorse overblijfselen. We dwalen wat door de smalle steegjes met wit-gele huizen en drinken koffie op het grote plein met de fontein. Het Romeinse aquaduct is 10 kilometer lang en heeft een verloop van slechts 2 meter. Dat is architectuur van de bovenste plank. De beoogde parkeerplaats om te overnachten wordt door ons afgekeurd en we zoeken verder. In de buurt zijn heel weinig mogelijkheden voor een overnachting, maar opeens zien we een parkeerplaats iets van de weg af en mooi beschut. Een prima plek voor ons en slechts op 2 uur rijden van Lissabon. Morgen kunnen we vanaf 15.00 uur onze kamer in die we via AirBNB hebben geboekt. Over Lissabon (en Porto) schrijven we in ons volgende blogbericht.

Wat staat er op de weblog (4x4nomads.com)?

De foto’s van de Algarve en Alentejo zijn geplaatst. Vooral de foto’s van de kust zijn de moeite waard om fullscreen te zien. Ook hebben we 3 videofilmpjes gemaakt over die paradijselijke strandjes en die kan je vinden onder de knop ‘Video’s – Europa – Portugal’. Voor nu, veel kijk- en leesplezier gewenst en tot een volgend blogbericht.