Schipper mag ik overvaren?

Na ons vorige blogbericht (de boten varen niet van Marokko naar Spanje vanwege maatregelen tegen het Coronavirus) zetten we koers naar het zuiden. We horen namelijk dat het in Tanger een grote puinhoop is en dat de campings in het noorden volstromen. We rekenen op meer rust zuidwaarts. Na drie uur rijden, arriveren we op Camping Mimosa in het plaatsje Mohammédia, gelegen aan zee, net boven Casablanca. De Dinky Toy krijgt een mooi plekje onder de bijna uitgebloeide mimosa. Jeroen is intussen ziek geworden, is misselijk en gooit alles eruit. Gelukkig geen symptomen van het Coronavirus.
Onze familie en vrienden uit Nederland, België, Engeland, Frankrijk, Spanje, Marokko en zelfs Cuba (Millie & Leo) sturen ons berichtjes. We ontvangen relevante links waar informatie is te lezen, ze vragen waar we zitten, wat we van plan zijn en ze wensen ons sterkte. Ons antwoord is dat er nog genoeg pistes in Marokko te ontdekken zijn en we ons niet al te druk maken. Immers, ons visum verloopt pas 11 april. We voelen ons desalniettemin gesteund door de appjes. Bijzonder lief van jullie, hartelijk bedankt! 💜

De volgende dag begint het speuren op internet naar informatie over een eventuele verlenging van een visum, mocht het zo zijn dat we hier langer moeten blijven. Als eerste actie melden we ons aan bij het servicepunt van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Via de mail informeren zij ons over de situatie in Marokko, Spanje en Frankrijk. Waarschijnlijk checken en dubbelchecken zij alles, want de gestuurde info was ons al bekend. Op onze vraag wat te doen als ons visum zou verlopen en wat de ambassade voor ons kon betekenen over een terugkeer met onze auto, krijgen we eerst een geautomatiseerd antwoord: binnen vijf dagen mailen ze het antwoord. Het antwoord verwijst ons overigens naar hun site met veel gestelde vragen, maar onze vraag over visumverlenging staat er niet bij. Daar hebben we dus niets aan. Wel mailen ze regelmatig dat er vanuit verschillende Marokkaanse steden vluchten naar Nederland vertrekken. We moeten dan zelf het ticket kopen, contact opnemen met je reisorganisatie (dat zijn wij zelf!) en de ambassade kan hierin niet bemiddelen. In geen geval willen we onze Dinky Toy in Marokko achterlaten en bovendien is onze bestemming Frankrijk.
De Nederlandse ambassade in Marokko heeft een Facebook pagina. Onder de informatie met betrekking tot het Coronavirus staan vele opmerkingen, bestaande uit diverse vragen, tegengestelde informatie, een persoon die zijn Marokkaans telefoonnummer doorgeeft en hulp kan bieden (?), plus een hoop opmerkingen van gefrustreerde mensen. Frustraties bijvoorbeeld over een vliegticket dat met moeite is gekocht, de vlucht toch werd gecanceld, terwijl er diezelfde dag wel een vliegtuig vertrok. Sowieso is het moeilijk om een ticket te bemachtigen. We lezen dat een familie in Nederland met zes computers tegelijk probeerden tickets Marokko-Nederland te bemachtigen. Uiteindelijk lukte het. Complete waanzin. Mensen die wel een ticket hebben, moedigen anderen aan om het te blijven proberen. Ook is er een vraag over het verlengen van een visum, echter nog zonder antwoord van de ambassadeur. De enige informatie die we steeds krijgen is dat er geen boten naar Spanje gaan.

Op woensdag 18 maart is Jeroen nog steeds niet in orde en Ina zegt: ”Het duurt me nu te lang en we gaan een dokter zoeken!” Op onze vouwfietsjes rijden we naar een kliniek en worden meteen geholpen door een jonge arts. Op de echo wordt een gezonde lever geconstateerd, een rustige maag en problemen in de darmen. Niets ernstigs en hij schrijft antibiotica voor en nog wat onduidelijk spul. Kosten van het consult zijn 50 euro. We krijgen nog de bekende adviezen mee met betrekking tot het Coronavirus en de arts voorspelt dat het heel erg gaat worden in Marokko, dus we moeten oppassen!
Het is inmiddels donderdag 19 maart. Jeroen is zo goed als hersteld. Al die tijd zitten we op dezelfde camping tussen veel Fransen en Duitsers. We zijn de enige Nederlanders, ook de enige met een 4×4. Onderling wordt er veel gesproken over een mogelijkheid om met de camper over te varen. De sfeer is goed en gemoedelijk. Een aantal Fransen laten zich niet weerhouden van een gezellig samenzijn tijdens het Franse traditionele apéro. Het gelach klinkt luid over de camping. Dagelijks komt de visboer langs met verse vis. We hebben er één in de pan bereid en met groot succes. Het smaakte verrukkelijk!
Die middag kijken we elkaar aan.
“Rijden we door naar het zuiden?”
“Tja, naar het noorden is zinloos.”
“We kunnen ook hier blijven.”
“Ja, maar deze omgeving is niet zo fraai en dan ben ik liever in de buurt van Taroudant of Tata.”
“De kans is groot dat we straks helemaal niet meer mogen reizen door Marokko en dan moeten we wel op een goede plek zijn.”
“Mee eens.”
En zo besluiten we dus om verder naar het zuiden te rijden. Nog één keer bekijken we de facebookpagina’s van de ambassadeurs van Spanje en Marokko. We downloaden een document in het Spaans en Nederlands waarmee we zonder problemen door Spanje zouden kunnen rijden, mits we geen toeristische route zouden nemen. Spanje is inmiddels op lockdown. Een Frans document om zich met geldige reden op straat te begeven, hebben we al. De ambassadeur van Marokko heeft een video gedeeld die we bekijken. Mededeling: er zijn nog steeds vluchten die naar Nederland gaan. Geen bemiddeling van de ambassade, zelf kopen en blijven proberen. Ook varen er boten van Ceuta en Melilla, beiden Spaanse enclaves in het noorden van Marokko. We kijken elkaar aan.
“Hé, hoor je dat? Er varen boten?”
“Speel die video nog eens af!” Nog maar een keer de video bekijken. Ja hoor, dat hebben we goed gehoord.
“Wat gaan we doen?”
“Dit is een kans om weg te komen!”
“Misschien is het een chaos in Ceuta, want iedereen gaat daar nu natuurlijk naar toe.”
“Ja, dat zit er dik in en het is de vraag of we een ticket kunnen verkrijgen en als dat niet lukt, zitten we in Ceuta vast.”
“Hmmm, wagen we de gok?”
“Wat mij betreft wel!”
“Dan wil ik nu weg, zodat we morgenochtend voor de grens kunnen staan.”
Binnen een minuut hebben we ons plan omgegooid. We wagen de gok en gaan het proberen. Drie broers van ons informeren we hierover en vragen hen om voor het gemak een groepsapp te maken. Binnen een half uur is de Dinky Toy ingepakt en ingeklapt en we rijden vol goede moed de camping af. Eerst nog pinnen en tegen 7 uur ’s avonds rijden we de snelweg op. Op elke op- en afrit en viaduct zien we politie. We hebben geen idee waarom.
Een Duitse 4x4Unimog rijdt achter ons. Op een parkeerplaats zoeken we contact met elkaar. Het echtpaar vertelt dat je alleen met een bootticket de grens kan passeren. Samen rijden we naar Fnideq, vlakbij Ceuta en worden inderdaad door de politie niet doorgelaten omdat we geen tickets hebben. We slapen op een parkeerplaats aan zee, 4 km van de grens.
“Hoe gaan we aan tickets komen? Alles is hier potdicht en morgen waarschijnlijk ook.”
“We kunnen het online nog een keer proberen. Misschien wordt er toch wat aangeboden.”
“Oke, we gaan weer zoeken. Mijn mobiel heeft hier bereik.”
Via de site ‘Direct Ferries’ vinden we tot onze verbazing een mogelijkheid en dus kopen we om 01.40 uur ‘s nachts een ticket van € 280,00, bijna drie keer duurder dan de normale prijs. Tja, een kwestie van vraag en aanbod, zou een bepaalde politieke partij zeggen. We ontvangen direct een mail dat we een reserveringsaanvraag hebben gedaan en de bevestiging ervan binnen 24 tot 48 uur of zelfs nog later zal volgen. Een ticket hebben we dus nog niet. En de boot zal al wel over een kleine 14 uur varen. De mail is gericht aan Jeroen, met een voorlopig reserveringsnummer, de vertrekdatum en tijd op 20 maart om 16.00 uur. We kunnen niets anders doen dan eerst maar te gaan slapen. Althans, pogen te slapen, dwars door het enorme lawaai van de denderende golven.

De volgende morgen vertellen de Duitsers dat zij online geen ticket konden kopen. Hun beide bankpassen werken niet. Maar wij moeten gewoon gaan. Eventueel zou hun familie het ticket kunnen kopen. Ook vertellen ze dat Marokko vanavond om 18.00 uur op lockdown gaat. Op dit moment kunnen we dus niet vooruit en niet achteruit. We wensen hen succes en rijden naar de grens. Voor ons zien we de hokjes van de douane en enkele auto’s. Ongeveer 50 meter daarvoor staat de politie. Eén van hen vraagt om onze paspoorten, het bewijs van de invoer van de auto en het bootticket. Ina overhandigt de documenten en laat op de tablet de mail zien van ‘Direct Ferries’.
“Kijk, dit is het ticket. Hier staat het reserveringsnummer, hier de datum en tijdstip en daar wat we hebben betaald.” De man kijkt fronsend naar de Nederlands/Engelstalige mail.
“Dat is ons ticket en hiermee gaan we naar de incheckbalie.” bluft Ina. Hij kijkt nog eens in onze paspoorten, haalt zijn schouders op en geeft het terug. Vervolgens maakt hij het gebaar waar wij op hebben gehoopt: Rij maar door. Yes! Stap 1 is gezet! Nu de douane. Daar komen we zonder problemen door. De auto wordt nog wel gecheckt op verstekelingen en drugs. Ina opent alle kasten en verklaart wat er in zit. Met de achterkant van een schroevendraaier kloppen ze op de kasten en de carrosserie, ze werpen een blik onder de auto en ook van hen krijgen we het sein om door te rijden. Het was gelukt! Binnen een kwartier staan we op Spaanse bodem en dus in de EU. Van opluchting en blijdschap maakten we een high 5. Toch bekruipt ons het volgende moment een vreemd gevoel. In eerste instantie waren we niet van plan om over te varen. Na een verblijf van 70 dagen verlaten we nu Marokko, maar het voelt als een bizar afscheid, een soort vlucht, waar we eigenlijk nog niet klaar voor zijn. Zo plotsklaps. We hebben een fantastische tijd gehad, door mooie landschappen gereden en alleen maar alleraardigste Marokkanen ontmoet. Het is een prachtig land om zeker weer naar terug te keren, inshallah. Sjoekran Maroc!

Ceuta is dus een Spaanse enclave op het noordelijkste puntje van Marokko, tegenover Gibraltar dat weer niet Spaans is. Snapt u het nog? Het is klein en binnen tien minuten kunnen we aansluiten in de rij wachtende witte campers en de drukte valt ons mee. Ina loopt direct naar voren waar de dame in een hokje iedereen incheckt met een geldig ticket. Stilletjes hopen we dat we inmiddels op de inchecklijst staan. Maar na vele pogingen ons in de computer te vinden, blijkt dat dat niet zo is (“Computer says no!”). Ze adviseert ons ‘Direct Ferries’ te bellen, maar daar hebben wij geen nummer van.
“We kunnen proberen dat telefoonnummer op te zoeken op internet.”
“Hmm, dat wordt vast niets. We zijn zojuist langs de kantoren van de bootmaatschappijen gereden. Als we daar eens gaan kijken?” Daar aangekomen blijkt dat er niemand aanwezig is. Alles is gesloten. “Ik heb ook de terminal gezien voor de passagiers zonder vervoermiddel. Vaak zijn daar ook balies en misschien kunnen we daar aan een ticket komen.”
“Oké, ik ga wel, blijf jij maar in de auto.” Ina springt de auto uit en loopt naar binnen. Twee kantoren zijn open en uiteindelijk kunnen we voor twee personen en de auto nog een bootticket kopen voor € 98,00. Gewoon een normale prijs. De boot vertrekt om 13.45 uur! Snel weer terug naar de haven en aansluiten in de rij. En ook de Duitsers met hun 4x4Unimog staan er. We krijgen van hen mondkapjes en handschoenen voor op de boot, zo aardig. Onze broers worden geïnformeerd en zij zijn net zo opgelucht als wij. We zijn benieuwd of we met deze boot mee kunnen, want inmiddels is het parkeerterrein stampvol. We houden er rekening mee dat we wellicht een boot later moeten nemen, deze zou rond 19.00 uur moeten gaan.
“Weet je, ik moet aan echte vluchtelingen denken en hoe ze zich moeten voelen.”
“Ja inderdaad, stel je hun wanhoop voor om uit een benarde oorlogssituatie te komen.”
“Je zal daar maar staan, midden in een oorlogsgebied met je kinderen aan je hand en het geluid van de kanonnen achter je, maar vooruit kan je ook niet. Afschuwelijk.”
Zulke vluchtelingen zijn wij natuurlijk niet en toch voelt het als een vlucht om uit Marokko te komen. Zo denkt een Nederlander die we in de wachtende rij ontmoeten er ook over. We zijn niet de enige.
Tegen half drie mogen we als één van de laatsten de boot in rijden. Het staat er vol met campers, een paar 4x4s en twee vrachtwagens. Tijdens de overtocht staan we uit te waaien op het dek en genieten van de hoge golven èn de voor ons goede afloop.

We rijden van Algeciras noordwaarts en in de buurt van de plaats Jaen bij een pompstation overnachten we. Heel prettig om je eigen huisje bij je te hebben.
We openen de mail en lezen een bericht van ‘Direct Ferries’, gestuurd om 08.18 uur. Zij zijn begonnen met het verwerken van onze annulering van het ticket van vandaag. Het duurt hoogstens 48 uur voordat zij hiermee klaar zijn. Als het is geregeld, ontvangen we een mail en ze zullen bevestigen dat het bedrag van € 280,00 wordt terugbetaald. Dat is dan weer prima geregeld. We zullen helemaal content zijn als ook het bedrag van € 103,50 van ons eerste ticket op 13 maart zal worden teruggestort. We gaan het beleven. Achteraf gezien zijn we de grens gepasseerd zonder ticket (dat wisten we) maar ook met een geannuleerde reservering. Wat een geluk hebben we toch gehad!
Van de ambassade krijgen we ook een mail.
Het Marokkaanse Ministerie van Binnenlandse Zaken heeft de noodtoestand aangekondigd vanwege de COVID-19 pandemie. Met ingang van vrijdag 20 maart om 18.00 uur lokale tijd is de ‘état d’urgence sanitaire’ ingegaan, de veiligheidssituatie betreffende de gezondheid onder de bevolking. Alleen met een geldige reden mag men de straat op, zoals boodschappen doen of naar het werk gaan. De bewegingsvrijheid wordt beperkt.
Dit hadden we wel verwacht, maar niet gedacht dat het zo snel al zou ingaan. Ook de toeristen op de campings mogen niet meer verder reizen. Zo hadden we een verlenging in Marokko niet gewenst, want het enige wat je dan kan doen is afwachten. Nogmaals feliciteren we elkaar dat we net op het nippertje Marokko hebben kunnen verlaten.

De volgende ochtend rijden we na het ontbijt verder. De snelweg is nagenoeg leeg. Alle campers rijden richting het noorden. Een 4x4Toyota passeert ons. We kijken naar lachende gezichten en we begroetten elkaar door te toeteren en te seinen met lichten.

200 km ten zuiden van Barcelona bivakkeren we op een parkeerplaats bij een benzinepomp. Naast de geparkeerde vrachtwagens staan er 25 campers bij elkaar. Het is net een camping.
Onderweg zien we steeds meer toeristen naar huis rijden. De Spaans-Franse grens passeren we moeiteloos. Aan de andere kant wordt een Franse auto door de Spaanse politie teruggestuurd. Na 2 km arriveren we bij de tolweg en trekken een kaartje. Hier staat 1 politieauto, verder geen kip gezien. Rechts van ons is de zee. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we daar bij het plaatsje Collioure onze bivak hebben gemaakt op weg naar Spanje en Marokko. Op de terugweg zouden we het nog bezoeken. Dat houden we tegoed. Portugal blijft ook op ons lijstje staan. We hebben nog iets in het vooruitzicht om af te vinken.

In een rustig tempo rijden we naar ons huis in Baron in Frankrijk. Vanavond parkeren we op de snelweg bij Bollène, anderhalf uur van Baron.
Morgen eerst de boodschappen doen. We horen dat de wijn niet is gehamsterd. Dat komt goed uit. De komende 14 dagen gaan we in quarantaine. We zien ons al voor de houtkachel zitten en proosten op de goede afloop. 🍷🍷

Schipper mag ik overvaren, ja of nee? Met wat intuïtie, verstand, bluf en mazzel is het ons gelukt! We hopen van harte dat anderen, waar jullie ook zitten, spoedig en in gezondheid thuis zullen zijn. Veel sterkte en succes!

Tot slot nog een opmerking. Wanneer jullie een reactie willen plaatsen, wat wij uiteraard waarderen 🙂 kan het zijn dat die niet wordt geplaatst. We weten niet waarom. Misschien lukt dan een tweede poging door onze site te openen in een andere browser. Bij het plaatsen van een reactie wordt er gevraagd je email in te vullen. Deze is voor anderen niet zichtbaar. We zijn benieuwd naar jullie reacties en natuurlijk hoe het met jullie gaat.

Lieve groet van de 4x4bofkonten 💜