Blog 054
10-01-2025 Ambon – Sorong
Na een nacht slapen op een comfortabel matras in alle rust, zonder nog voor het krieken van de dag te worden gewekt door hanen, blaffende honden en brommers, worden we om 6 uur wakker. Na het ontbijt brengt Berthy ons met zijn taxi naar het vliegveld Pattimura. Daar aangekomen valt het ons nu pas op dat het vliegveld een renovatie heeft ondergaan. Het gebouw, bestaande uit 1 verdieping, heeft airco, er zijn kleine winkels, een cafeetje en de toiletten zijn nieuw en heel schoon. Het geheel heeft een zeer ordelijke indruk. Waar voorheen ‘Jan en Alleman’ in en uit liep en er geen bagagecontrole was, zien we overal werknemers hun taak zorgvuldig uitvoeren. Er wordt omgeroepen dat we kunnen inchecken. Online de instapkaart regelen en je stoelnummer reserveren, was niet mogelijk. “Ik vraag wel of we bij het raam kunnen zitten”, zegt Ina en ze loopt naar de jongedame, een 30-ger, die achter de incheckbalie zit. Haar gezicht heeft een norse uitdrukking. “Passport”, zegt ze gebiedend in het Engels zonder ons aan te kijken. Een ‘please’ zit er vandaag niet bij. Normaal gesproken zijn alle Indonesiërs zeer vriendelijk en maken ze graag een praatje met je. Deze medewerkster is nu niet bepaald representatief voor de bevolking. Ina overhandigt de vliegtickets en schat in dat ze het gesprek op een diplomatieke wijze moet voeren. De jongedame gaat vervolgens achter de computer aan het werk. “Is het vliegtuig vol?”, vraagt Ina in het Indonesisch, maar er komt geen verbale of non-verbale reactie van de rondweg chagrijnige dame. Ina is ervan overtuigd dat zij de vraag heeft gehoord. Respect is in Azië heel belangrijk. Daarbij vinden wij het onnodig dat de één meer status heeft of dat iemand het eist van een ander. Deze situatie lijkt erop: of ze heeft geen zin om te werken of haar man gaat vreemd. Ina stelt nogmaals vriendelijk de vraag, waar ze warempel antwoord op geeft. “Full full.” Ina draait zich om naar Jeroen die het geheel aanschouwt en ze zegt dat ze niet gaat vragen om stoelen bij het raam. De dag is net begonnen en Ina wil haar dag niet verpesten. Op een onduidelijke manier gebaart ze dat we onze rugzakken op de band moeten zetten. We zijn braaf en volgen haar instructies. Dan krijgen we de instapkaarten en ze zegt tegen de volgende Indonesische klant “Pasport”. Het hele riedeltje begint opnieuw. Wat een baan! Wij vinden het de hoogste tijd voor een functioneringsgesprek. Ina kijkt op de instapkaart en verheugd zegt ze dat we raamplaatsen hebben. Onze dag kan al niet meer stuk.
We zijn ruim op tijd, dus verwennen we onszelf met een kopje thee. De vlucht duurt 1 uur en 15 minuten. Op de luchthaven van Sorong wacht Rina ons op met haar 13-jarige dochter Epelien (geen typefout, de ‘v’ of ‘f’ schrijft en spreekt een Indonesiër uit als een ‘p’) en ze brengen ons naar hun homestay Penginapan Kofiyau. Eenvoudig, schoon, een comfortabel bed en de familie is hartelijk.
’s Middags doen we inkopen voor Raja Ampat. Het is algemeen bekend dat het leven in Sorong op West-Papua duurder is dan op andere Indonesische eilanden en al helemaal op de eilanden van Raja Ampat. Alles moet worden geïmporteerd vanaf het vasteland. Epelien gaat met ons mee. Ze is al een zelfstandige jonge dame en loodst ons naar de bank en van winkel naar winkel. We vinden na lang zoeken een sportwinkel met gitaren (!) waar we zwemvliezen en blinkertjes/kunstaas kopen. Jeroen hoopt weer een grote vis aan de haak te slaan. Na twee uur brengt de taxi ons terug. Sorong is groter dan Ambon-stad, echter zien we op dit moment minder auto’s en de chauffeurs rijden relaxed. We eten bij Rina die voor ons rijst met kangkung (een soort spinazie) maakt en vis. Jumjum! Aan tafel ontmoeten we de Griek Andreas die in San Fransisco woont en werkt en de Zwitserse/Amerikaanse Scilla met Italiaans bloed die beiden alleen backpacken. Het is een kleurrijke mix van verschillende nationaliteiten bij elkaar. En natuurlijk beantwoorden we elkaars vragen: hoe lang ben je al in Indonesië, waar ga je naar toe en hoeveel tijd heb je? Beide backpackers hebben niet echt een plan en ze zien wel waar ze naar toe gaan. Jeroen en Ina geven suggesties wat ze kunnen bezoeken als ze vragen naar interessante plaatsen. Scilla overnacht vlakbij onze homestay op Gam-island, dus zullen we samen de speed nemen om de kosten te delen. De prijzen voor de speed zijn van een exorbitant niveau. Voor 1 uur varen vragen ze 1 miljoen rupiah of soms zelfs het dubbele (1 miljoen = € 63,00).
Maar goed, de natuur en onderwaterwereld van de eilanden van Raja Ampat is bijzonder mooi om te zien en het is, zegt men, het mooiste duikgebied ter wereld. Dat willen wij wel zien.
11-01-2025 Waisai – Beser Bay Homestay op het eiland Gam
Na het ontbijt rijden we samen met Scilla naar de haven en zullen haar afzetten bij haar homestay op Gam die toevalligerwijs vlakbij de onze ligt. Scilla is pas 2 dagen in Indonesië. Ze volgt online via een app een cursus Indonesisch. We verbazen ons over haar vorderingen. Ze pikt de taal heel snel op.
In het havenkantoor kopen we VIP-tickets (Rp. 250.000) en moeten we ook belasting betalen voor de haven. De taxichauffeur krijgt zijn geld en voordat we de boot instappen, kopen Scilla en Ina bananen. Ina betaalt Rp. 10.000 meer voor dezelfde soort bananen (pisang susu) omdat die groter zijn. Het geld vliegt ons onze portemonnee uit.
Wij nemen plaats in de boot en we zien mannen met grote dozen en veel eieren sjouwen. Het gaat allemaal de boot in en wordt in het gangpad opgestapeld. De passagiers druppelen tot het allerlaatste moment binnen en dan vertrekt de boot exact op tijd. Na 2 uur varen komen we in Waisai aan. Het is even zoeken waar onze taxiboot ligt. We zouden worden opgehaald, maar wie is onze kapitein? Als we de goede man vinden is hij wat in verwarring, want hij moest 2 mensen ophalen en nu zijn het er 3. Ina legt het vlot uit en al snel varen we de haven uit in een open boot, de donkere wolken tegemoet. Voor de zekerheid is alle bagage onder een zeil bedekt en dat was niet voor niets, want al gauw begint het te regenen. Het blijft echter warm, dus stoort het ons niet. Na ruim een uur varen zetten we Scilla af bij haar homestay en wensen haar veel plezier in de komende vier maanden in Indonesië.
Snel varen we door en we arriveren bij Beser Bay Homestay. Deze accommodatie hebben we geboekt naar aanleiding van de foto’s die we zagen: houten hutjes op palen boven het water, dat leek ons wel wat. Maar bij aankomst zijn we totaal verrast bij het zien van deze fantastische plek.
We draaien van zee rechtsaf en lijken een rivier op te varen. In werkelijkheid ligt rechts van ons het grote eiland Gam en links een heel klein eilandje met nog 2 andere homestays. De drie hutjes van onze homestay hebben uitzicht op een groot rotsblok gelegen op het ‘vasteland’ van Gam, geflankeerd door rotsen, mangroven en wit strand. Het geheel maakt een liefelijke en omsloten sfeer. Wow! Het is de overtreffende trap van idyllisch.
We horen talloze vogels tjilpen, kwetteren, krassen en fluiten. Het heldere water is één groot aquarium, we zien enorme hoeveelheden vis in allerlei soorten en maten. Zelfs zwarttip rifhaaien van ongeveer 40 à 50 cm lengte, jonkies dus. Roofvissen jagen op de scholen kleine visjes die in spetterende waaiers uit het water springen om te vluchten. We kunnen er wel uren naar kijken en Jeroen begint al te glunderen bij het zien van de vissen.
Lusia, onze gastvrouw, verwelkomt ons hartelijk en laat ons de accommodatie zien. Het hutje heeft een dak van palmbladeren en houten wanden. Daar zijn we blij mee, want rieten wanden trekt meer ongedierte aan. Boven is een groot bed met klamboe plus balkon en beneden is nog een slaapkamer. Voor en achter het hutje is een terras, zodat we altijd in de schaduw kunnen zitten. Na ons te hebben geïnstalleerd, krijgen we een warme lunch. Een overdadige hoeveelheid met kip, ei, gefrituurde maiskoekjes, een soort courgette/aubergine met een kruidige groene saus met kokos, rijst en krupuk. Heerlijk!
We moeten nog wennen aan het klimaat, het is windstil, heet en vochtig waardoor je je dag en nacht plakkerig en zweterig voelt. ‘ s Nachts koelt het niet af, het blijft ongeveer dezelfde temperatuur. Na 18.00 uur als het donker wordt, gaat de generator aan en is er elektriciteit tot 24.00 uur. We worden weer aan tafel geroepen voor het diner, samen met onze Duitse buren Freddy en Benjamin, terwijl we nog vol zitten van de lunch en de snacks om 16.00 uur. Dit eettempo gaan we niet volhouden en Ina gaat uitleggen dat we de lunch voortaan overslaan. Met grote verbazing vraagt Lucia: “Maar twee maaltijden op een dag? Echt waar?” Ja, echt waar.
We blijven een volle week op deze prachtige plek en dat gaat ons wel lukken, schatten we in.
12-01-2025 Beser Bay Homestay
Ontbijt op de kamer. Wat een luxe! Het ontbijt is eenvoudig en we zitten achter de hut op ons terras uit de zon. Zoals we gewend zijn, gaan we in één streep door naar de koffie. De zon is inmiddels gedraaid en dus verhuizen we naar de schaduw op het terras voor de hut. We liggen languit op een matras te genieten van het uitzicht, verschillende soorten vogels en jagende vissen.
Vandaag doen we weinig. Het is klammig en heet. We blijven dag en nacht plakkerig en het helpt ook niet dat de douche zout water geeft. We merken echter dat we de ‘plaksensatie’ al meer accepteren. Het is een lesje in loslaten. De homestay om de hoek heeft een mooi uitzicht op de ‘paddenstoeleneilanden’. Zeer fotogeniek!
Jeroen neemt een duik in het water en gaat snorkelen. Hiervoor moet hij eerst 500 meter zwemmen naar dieper water waar het rif is. Hij komt terug en vertelt Ina dat er veel koraal is beschadigd, waarschijnlijk door een stormschade.
13-01-2025 Boottocht Citrus Ridge, Hidden Bay, The Passage
Onze dagtrip begint om half 10. We gaan rond het eiland Gam en door een smalle doorgang, the Passage genaamd. Onderweg is er gelegenheid om te snorkelen. Lucia heeft de lunchpakketten klaar en er gaat een jerrycan met water mee. Voor vertrek heeft Patrick, de kapitein, de motorolie vervangen. De oude olie stroomt zo de zee in. Zijn twee zoontjes Brian en Ananias van 12 en 9 jaar gaan mee. “Let’s go,” zegt Brian met een brede smile en we volgen hem gedwee. Onze Duitse buren Benjamin en Freddy gaan ook mee.
We varen naar het westen, met de klok mee. Links en rechts zien we donkere wolken. Nu is het nog droog, maar het is onvermijdelijk dat we vandaag buien krijgen. Opeens roept Brian: “Manta, Manta!” En warempel, aan de oppervlakte zien we een indrukwekkende manta. We varen verder en de eerste stop is bij ‘Citrus Ridge’ waar we gaan snorkelen. Het rif is werkelijk schitterend. De soorten en formaten koraal, anemonen en vissen is ongelooflijk, wat een diversiteit! Het water is helder en aangenaam warm. En dan regent het opeens pijpenstelen. In het water is dat geen probleem, maar Patrick en de jongens verkleumen in de boot. Zodra we allemaal weer in de boot zijn doen we de regenjassen aan en krijgen de jongens ook kleding van Benjamin en Freddy om warm te blijven. In de stromende regen varen we richting the Hidden Bay.
De ergste regen is voorbij, maar de wolken om ons heen zien er dreigend uit. We varen een smalle doorgang in tussen de mangrovebossen en komen uit in een doolhof van waterlopen en eilandjes. Het is prachtig! Helaas begint het weer fors te regenen en moet de camera worden ingepakt. Heel jammer, want de Hidden Bay is een pareltje! Patrick stuurt de boot naar een overhangende rots met stalagtieten. Hier gaan we lunchen en de lunchtrommeltjes komen tevoorschijn. We kijken al etende naar een prachtig uitzicht, gehuld in grijze regenbuien. Terwijl we wachten tot het iets droger wordt, laat Jeroen de jongens vissen met z’n hengel. Geen beet, helaas. Zodra het enigszins opklaart, gaan we weer verder. Op naar the Passage.
Na ruim een half uur varen schieten we een smalle doorgang in tussen de mangroven. Al snel zien we aan beide zijden de rotsen verticaal omhoog lopen. De boot slingert door de passage en Benjamin vraagt aan Patrick of hij de drone kan laten opstijgen. Patrick legt de boot stil en na wat gedoe met de settings snort de drone als een venijnig insect omhoog. De drone volgt ons spoor door zijn trackingfunctie en Patrick geeft gas. We suizen tussen de paddenstoeleneilanden door, op de hielen gevolgd door de drone. Dat moet mooie plaatjes opleveren. Maar dan moet de drone weer in de boot landen en dat blijkt lastig. De functie dat de drone automatisch terugkeert is gekoppeld aan de plek waar hij is opgestegen en dus moet Patrick naar die plek terugvaren. Spannende momenten voor Benjamin, maar uiteindelijk lukt het. Later zullen we de mooiste beelden van hem krijgen. We kunnen hier niet snorkelen, want er zijn zeekrokodillen gesignaleerd (!).
We varen de passage uit en volgen de kustlijn van Gam. We gaan nog een keer snorkelen bij zo’n paddenstoeleneiland en zien dat de rotswand verticaal naar beneden gaat, de peilloze diepte in. Door de golfslag is het water wat troebel, waardoor we veel minder zien dan eerder op de dag in Citrus Ridge. Na een half uurtje houden we het voor gezien en varen we naar huis, naar ons hutje op palen. We sluiten de zeer geslaagde dag (ondanks de regenbuien) af met een gezellige gezamenlijke maaltijd.
14 tot 17-01-2025 Beser Bay Homestay
De dagen rijgen zich aanéén en we doen nogal weinig. Ina is nog aardig druk met het regelen van de trip naar Flores en Komodo en Jeroen komt erachter dat de bank de rekening veiligheidshalve heeft geblokkeerd omdat er een vermoeden van phishing was. “Ah, vandaar dat we steeds een storingsmelding krijgen als we de betaal-app openen!”, zegt Jeroen. We bellen met de afdeling fraude van de bank en alles wordt vlot hersteld.
De vogels ontwaken nog voordat het licht wordt, zij laten zich masaal horen en we worden getrakteerd op een vogelconcert. In de zee horen we het gespartel en geplons van de jagende roofvissen. Er zit genoeg vis in de zee. Jeroen regelt om aan het eind van de dag met Patrick te vissen met zijn boot. Ina gaat voor de gezelligheid mee. Regenjassen aan, want we varen een dikke bui in. Ze heeft weinig geduld om te wachten tot een vis hapt, maar ze geniet van de mooie lucht: ondergaande zon aan de ene kant, een heftige bui aan de andere kant en een regenboog. Ondanks Jeroens aankoop van de nieuwe blinkertjes, vangt hij niets. Patrick legt uit dat hij met blauwe blinkers vist. Tja, die heeft Jeroen helaas niet in zijn collectie. Als het donker begint te worden, varen we terug naar de homestay.
De volgende dag vraagt Jeroen aan Ina: “Heb je blauwe nagelak?” “Nee”, antwoordt ze, “wel witte.” Jeroen heeft een idee. Hij pakt een blinker die een groene rug en rode/gele buik heeft. Vervolgens verft hij met de nagellak de buik wit. Hiermee gaat hij tegen zonsondergang vanaf de steiger vissen. En warempel: hij krijgt meteen een aanbeet. De volgende worp heeft hij wel beet, maar deze langwerpige vis weet zich net voor de steiger los te wurmen. Nog maar eens inwerpen en nu zit er een echt sterke vis aan! De spoel van z’n molen loopt als een razende af wanneer de vis er hard vandoor gaat. Er volgt een lang gevecht tussen de vis en Jeroen. Steeds als het lijkt alsof de vis opgeeft, sprint ie opeens weer weg. De hengel staat helemaal krom en Jeroen glundert: “Tjonge, deze is sterk joh!” Door alle ophef komen Lusia en Patrick aangelopen, herkennen meteen de vis en roepen enthousiast: “Bubara, bubara!” Het is een variant van de horsmakrelen en valt onder de baarsachtigen. De Latijnse naam is Caranx, deze weegt zeker 3 kilo en is kostbaar om te kopen. De vis verdwijnt naar de keuken en staat morgen op het menu.
De jonge meiden Buna en Juultje komen tijdens het ontbijt buurten en nemen hun ontbijt mee: broodjes met hagelslag. Ze gaan wel naar school in de kampong, maar nu is het vakantie. Ze brengen de dag door met het kijken van filmpjes op de smartphone. Dan plonst Juultje in het ondiepe water voor verkoeling. Buna kan nog niet zo goed zwemmen. Ina komt bij hen en springt ook in het water. Het wordt gezellig met zijn drieën en samen maken ze veel lol. De meiden krijgen er geen genoeg van en kijken ietwat beteuterd als Ina zegt dat ze gaat uitrusten van al het geplons en gespring in het water.
Elke middag regent het. Meestal zijn het korte kleine buien. Maar dan gaat het plotseling hevig en lang regenen. Ina wordt er blij van. In Raja Ampat is zoet water schaars en we wassen ons met het zoute zeewater. Ina bedenkt zich geen moment, grist de shampoo van tafel en wast haar haar met regenwater dat in een flinke straal van het dak stroomt. Goed idee!Buna en Juultje vangen het regenwater op, ook dat op de houten steiger valt en verzamelen het in een plastic flesje om even later het water te drinken.
We komen erachter dat we een kano kunnen huren en dus kruipen we op het kleine gammele ding. We liggen nogal diep door ons gezamenlijke gewicht en gaandeweg komen we steeds dieper te liggen. “Hoe kan dat nou?”, vraagt Jeroen zich af. ” Het lijkt of we zinken!” En dat lijkt niet alleen zo, het ìs ook zo. Er blijkt een stop te missen en de kano stroomt vol met water. Het is niet tegen te houden en Ina besluit overboord te springen. Terwijl Jeroen probeert de kano naar het strandje te roeien, zwemt Ina terug. En dat valt haar zwaar tegen, want ze moet tegen de stroming in. Dan bedenkt ze gelukkig dat ze kan staan en al wadend haalt ze vermoeid ons hutje. Op de wal laten we het water uit de volgelopen kano stromen en Patrick maakt lachend van schuimplastic een stop. De tweede poging gaat veel beter en we maken een leuk tochtje rond de kleine paddenstoeleneilanden. Vanuit de kano zien we het mooie koraal en genieten van al dat schoons. ’s Avonds vangt Jeroen weer een vis, een Sako. In het Nederlands wordt ie ook wel de krokodil-naaldvis genoemd. Latijnse naam: Tylosurus crocodilus.
De week is voorbij gevlogen. We hebben hier verschillende nationaliteiten ontmoet: Amerikanen, Duitsers, Finnen, Denen en Fransen. Morgenochtend gaan we naar de volgende homestay op de Fam eilanden. Ook daar hebben we hoge verwachtingen van!
18-01-2025 Meos Ambower Homestay op Fam
Tijdens het ontbijt genieten we nog van de fantastische en rustige plek. De rugzakken zijn ingepakt en we wachten op de boot van de volgende homestay Meos Ambower die ons volgens afspraak om 9.00 uur zal oppikken. Ondertussen kletsen we gezellig met de Deense buren.
Na een uur merkt Jeroen dat hij een oproep heeft gemist van de homestay. In een app vraagt Meos ons of we vandaag moeten worden opgehaald of dat we de transfer al hebben geregeld. Uiteraard hebben we het ruim twee weken geleden bij Meos geregeld en gisteren ter herinnering nog een bericht gestuurd. Alles was oké en ze verwachten ons, zeiden ze toen. Tja, wat nu te doen? Wachten op de transfer, of nu hier zelf iets regelen? Jeroen ziet Patrick lopen en hij stapt op hem af. Gelukkig heeft hij tijd om ons te brengen, maar moet dan eerst benzine in het dorp halen. We zouden dan om 11 uur kunnen vertrekken. We maken ons totaal niet druk om dit voorval. Het is al warm genoeg om je ergens over op te winden. Problemen zijn er om op te lossen. In het Indonesisch zeggen we dan “Bisa di atur”, ofwel: er kan iets geregeld worden.
Om 11.15 uur stappen we uiteindelijk in de boot, kijken nog één keer achterom, zwaaien naar het Deense stel en weg zijn we naar het eiland Fam. Patrick vaart in anderhalf uur recht naar het eiland Fam. Als we dichter bij Meos Ambower Homestay komen, zien we dat deze verblijfplaats ook heel mooi is gelegen. Het blijkt op een klein eilandje te liggen. Er staat een verkoelende bries en we sjouwen onze spullen naar ons hutje. Het is de laatste in de rij van zes. Weer heel eenvoudig, maar er is een klamboe en een fan die in werking kan treden als de generator om 19.00 uur aangaat. We kunnen meteen aan de lunch en daarna doet Ina even een dutje en Jeroen gaat vissen. De vissen springen links en rechts uit het water en lachen hem uit. Niets gevangen dus.
Morgen gaan we een tour doen naar Piaynemo viewpoint, Melissa Garden en Rufas. We zijn benieuwd!
19-01-2025 Meos Ambower Homestay op Fam
Vandaag zouden we een boottocht met een Frans stel maken, maar zij verlaten het eiland. Beter is het om het in de komende dagen te doen met andere toeristen die worden verwacht. Geen probleem, we hebben tijd.
Ina’s waaier (noodzakelijk object in de tropen) is kapot. Ze vraagt aan de 14 jarige Joko om het te repareren. Hij is zeer handig en gaat vakkundig te werk met een koperdraadje, mes en klewang (kapmes). Binnen 5 minuten is de reparatie gepiept. Ina is helemaal blij, complimenteert en bedankt hem hartelijk. Jeroen pakt zijn hengel. De vissen zijn zeer actief, maar willen niet bijten. Misschien niet de juiste blinker? Na een uur in de volle zon te hebben gevist, pakt Joko zijn traditionele hengel: een vislijn met een grote haak eraan en een plastic flesje om de lijn omheen te wikkelen bij het binnenhalen. Niks geen gedoe met een blinker. Eerst draait hij de lijn in het rond, dan werpt hij het in zee en vervolgens windt hij de vislijn om het flesje. Binnen enkele minuten vangt hij een kleine vis, een ‘oci’. We zien de nog jonge oci’s rond de steiger zwemmen. Ze eten plankton, waardoor de ‘oci’ veel graat bevat. Joko legt de vis op de steiger. Als Ina de vis wil fotograferen, is hij verdwenen. “Sorry, hij is in zee terug gesprongen”, zegt Joko lachend. Jeroen staakt het visgebeuren als hij een stuk plastic opvist.
Vandaag is het zondag en op het keukenpersoneel na is iedereen vertrokken naar de kerk en naar de familie. Er zijn nog geen andere gasten, dus hebben we de hele homestay en het strand voor ons alleen. Lekker rustig. Tegen het eind van de middag komen Martha en Adrian, een jong stel uit Polen. We spreken af om morgenochtend een boottour naar het uitzichtpunt ‘Piaynemo’ te maken en onderweg op twee plaatsen te snorkelen. Op deze manier verdelen we de kosten van de boot (Rp. 1.500.000 = € 88,50). We kijken er naar uit om weer iets te ondernemen.
20-01-2025 Boottocht naar Fam Besar: Telaga Bintang, Piaynemo, Rufas
Om 1 uur ’s nachts worden we wakker van een heuse tropische regenbui met onweer en harde wind. Jeroen snelt het bed uit om de was binnen te halen en de deuren en luiken te sluiten. Al snel vallen we weer in slaap. De wekker gaat om 7 uur en het is bewolkt. Tijdens het ontbijt klaart het op en zien we de zon en een blauwe lucht. Of het goed snorkelen wordt, zullen we zien. De zee kan na een fikse regenbui door de stroming troebel worden en het zicht verminderen. Toch wagen we het erop. We stappen in de boot. Deze heeft een dakje die ons beschermt tegen de felle zon. Zeer aangenaam.
Na ruim 20 minuten bereiken we ‘Fam besar’ het grote eiland Fam. Er zijn twee plaatsen waar je naar boven kunt lopen voor het uitzicht op de eilanden in de baai. Bij de eerste stop ‘Telaga Bintang’ besteigen we de steile rotswand waar traptreden in zijn gemaakt en boven aangekomen zien we ‘Star Lagoon’ met in de zee rotsen met zeer puntige uiteinden. Het uitzicht op de besloten lagune is prachtig.
De tweede stop is bij ‘Piaynemo. Hier heeft men een brede houten trap gemaakt, wat er op duidt dat vele buitenlandse en lokale toeristen hier in het hoogseizoen in de maand december massaal komen. Het uitzicht hier is weidser. Beiden zijn het schitterende locaties en hebben we zeker niet willen missen.
Het is behoorlijk warm geworden en de zweetdruppels rollen over ons gezicht. Het is tijd voor verkoeling en we worden naar twee snorkelplaatsen gebracht. Helaas is het water troebel, maar bij het eiland Rufas waar we als eerste gaan snorkelen, zien we genoeg kleurrijke vissen, koraal en helaas ook veel plastic afval. Als we bij het volgende eiland ‘Keruo Chanel’ het water induiken, worden we flink gestoken door de in het water zwevende netelcellen van jellyfish (kwallen). Na 20 minuten vinden we dat het tijd is om op te stappen. We klimmen we de boot in en voldaan varen we terug naar de homestay waar onze lunch al klaar staat. Deze homestay is één van de weinigen die zoet douchewater heeft. We spoelen ons af, lunchen, spelen een kaartspel, lezen, bekijken de foto’s en films en we doen een schoonheidsslaapje.
Er zijn nieuwe gasten gearriveerd. Drie stellen afkomstig uit Engeland en Australië. De homestay is volgeboekt. Aan de dinertafel zit wederom een internationaal gezelschap.
21-01-2025 Meos Ambower Homestay
Bijna de hele nacht heeft het geregend en ’s ochtends ziet het er naar uit dat er meer regen op komst is. We besluiten om de bootocht naar het ‘manta-point’ af te zeggen. Wel jammer, want zwemmen met manta’s moet een unieke ervaring zijn. Niet getreurd, er zullen nog twee gelegenheden komen om de manta’s te zien. We ontmoeten Paulina, een Kroaatse die alleen reist en in de homestay verblijft. In de middag zien we enorme donkere wolken boven het eiland Gam hangen en langzamerhand dichterbij komen. Het levert een prachtig plaatje op.
Als de bui losbarst, liggen wij op bed voor een powernap (je kunt best moe worden van niets doen) en vallen er regendruppels op het bed tussen ons in. Het dak is aan reparatie toe. Maar we klagen niet, per slot van rekening bevinden we ons op een toplocatie!
22-01-2025, Meos Ambower Homestay
Aan het ontbijt bekijken we de weerradar. “Zou het nog gaan regenen vandaag?” We willen het weten, zodat Jeroen misschien aan het eind van de middag nog kan vissen . Gisteren hebben we gevraagd of we een boot kunnen huren voor maximaal 1½ uur en niet al te ver weg van de homestay. Dat moet niet veel kosten en we willen er maximaal 100.000 voor betalen (€ 6,00) net zoals bij Beser Bay. De baas moet erover beslissen. ’s Middags hebben we nog steeds niet gehoord of we kunnen vissen en Ina spreekt de kapitein aan. “Ja hoor”, zegt hij, “voor Rp 300.000. Nee, dat gaan we niet doen. Te duur en we nemen niet de moeite om af te dingen. In plaats daarvan gaan we snorkelen. Jeroen ziet vier meter onder hem een zeeschildpad roerloos op het koraal liggen. Door de schutkleur valt hij hoegenaamd niet op. Het is de eerste keer dat Jeroen een zeeschildpad ziet. Hij kan weer iets van zijn lijst afvinken.
Het is weer etenstijd, want we zien de lichten in het restaurant die aan zijn. Als we het open restaurant op palen binnenkomen, zit iedereen al aan tafel. Het is volle bak met de 6 Engelsen/Australiërs en we schuiven aan bij Adrian, Martha en Paulina. Inmiddels zijn er ook nog twee Franse gasten gearriveerd. Het is druk bij het buffet en iedereen kletst gezellig met elkaar. Dan vraagt Adrian: “Wat is dit?”, wijzend op een vol gevulde schaal. Ina werpt een blik en kijkt naar een glazige, kleurloze massa. “Joh! Het lijkt wel papeda”, zegt ze verbaasd tegen Jeroen. “Dat ze dat serveren en zonder uitleg want er is een speciale manier om papeda te nuttigen.” De Engels/Australische gasten horen Adrians vraag. Nieuwsgierig als ze zijn, niets willen missen en alles willen ontdekken en proeven komen ze rap dichterbij. Ja, na het gezien te hebben, willen ze ook wel weten wat er vanavond wordt voorgeschoteld. “Nou Jeroen, leg jij het maar uit”, gebiedt Ina, die niet zo van dit gerecht is gecharmeerd en bang is er een gekleurde versie van te geven. De gasten staan om Jeroen heen en hij legt uit wat het is. Iedereen hangt aan zijn lippen en is één en al oor.
“Papeda is een traditioneel Moluks gerecht uit de regio waar de familie van Ina vandaan komt. Er wordt daar geen rijst verbouwd en in plaats daarvan wordt papeda als basisvoedsel gebruikt. Uit de stam van de sagopalm haalt men het merg waar sagomeel van wordt gemaakt.”
Voor meer informatie kun je klikken op de link van 1 minuut 40 tot 4 minuut 40.
“Papeda bestaat dus uit sagomeel aangelengd met water. Meer niet. De substantie heeft veel weg van behangerslijm. Het smaakt eigenlijk nergens naar, maar wordt geserveerd met ‘pindang kuning’, vis in gele fris zure currysaus, vis met een zoetzure saus genaamd ‘asam pedis’ of colo-colo saus. In Nederland maken de Molukkers dit gerecht ook, maar dan van aardappelzetmeel, wat minder lekker smaakt, zegt men.
“Interessant”, zeggen de Engelstaligen. De zuinige blik van Adrian spreekt boekdelen en hij kan zich niet voorstellen dat dit onder de categorie ‘lekkernijen’ valt. Hij haakt af. Jeroen gaat verder met de uitleg. “Traditioneel wordt de papeda geserveerd met twee ‘gata-gata’ (houten bamboevorken), die worden rondgerold (bale-bale). De papeda wordt niet gegeten met bestek, maar direct van het bord gezogen of geslurpt, wat enige oefening vereist.” Ai! De gezichten van de aanwezigen veranderen terstond. “Do we really have to eat it like that?”, vraagt één van de dames. “Yes, why don’t you give it a try, you only live once”, zegt Jeroen. Dat wil ze wel. Met een lepel schept ze aarzelend een heel klein beetje papeda op de rand van haar bord. “You are very brave to try it”, moedigt Ina haar aan. Als ze weer aan tafel zit en gaat eten, blijft het verdacht stil …..
De Papoea’s zijn ook bekend met papeda. Het Franse echtpaar wordt begeleid door een gids die hen heeft laten zien hoe de merg uit de stam van de sagopalm wordt gehaald. Nu blijkt dat op verzoek van de Fransen het gerecht is bereid om te kunnen proeven hoe het smaakt. Het antwoord blijft ons verschuldigd. Ze zijn stilletjes naar hun kamer vertrokken. Wij zouden het niet vreemd vinden als zij hun Franse keuken prefereren boven papeda.
We pakken de rugzakken in. Morgen vertrekken we voor een week naar de homestay van Hans, ‘Batanta Adventure’ genaamd. We zeggen tegen elkaar: “We are going for an adventure!” net als Bilbo Baggins (je weet wel, die hobbit).
23-01-2025 Naar Batanta
Het is 9 uur. Terwijl we op de boot wachten, kletsen we met Paulina die afscheid van ons komt nemen. Zij is 10 dagen bij Hans geweest, het eten is daar goed, leuke mensen ontmoet, een goede ‘vibe’ en iedereen is relaxed. De maaltijden zijn op vaste tijden, maar iedereen komt standaard een half uur later.
Na een uur kletsen zegt Jeroen: “Ina, moeten we geen bericht sturen naar Hans? We wachten al meer dan een uur op de boot en misschien is er weer een misverstand, of zo.” We kijken om ons heen en ontdekken dan een boot die verderop is aangemeerd. Het blijkt onze transfer te zijn en de schipper zat al een tijdje onder de bomen te wachten! We leggen alle bagage in de open boot en we worden hartelijk uitgezwaaid. Zodra we de beschutting kwijt zijn van het eiland komen we op open zee en blijkt er een stevige wind te staan met dito deining. We worden binnen een minuut kletsnat van het opspattende buiswater en we trekken onze regenjassen aan. Zodra we ingepakt zijn, trekt de schipper de gashendel open en bonken we hevig over de golven. Soms zijn de golven zó hoog, dat de boot even helemaal los komt van het water om daarna met een enorme dreun weer terug te vallen. We worden beurs van het houten bankje waarop we zitten en zijn doorweekt. Het zoute water prikt in onze ogen. Na ruim een uur afzien komen we in de beschutting van het eiland Batanta en kunnen we wat ontspannen. We varen de baai in en zien onze homestay, het is weer schilderachtig! Houten/bamboe hutjes op palen, palmbomen, smal zandstrandje, koraal voor de deur ….. Alle doorstane ontberingen zijn we op slag vergeten.
We worden lachend opgewacht door de ouders van Hans. Ze zijn lief bezorgd over onze boottocht en leggen uit waar de toiletten zijn en het restaurant. We betrekken ons hutje en hangen eerst maar eens alle natte spullen uit om te drogen. Daarna volgt al snel de lunch die we delen met een Pools gezinnetje van drie en twee jonge Nederlanders, Michiel en Nathalie, broer en zus. Verder doen we niet veel meer dan wat lezen en de visvangst bekijken die gevangen is met een harpoen. Er is een zeer grote Bubara bij die ter plekke op de steiger wordt gefileerd. Het slachtafval wordt in de zee gegooid en dat trekt haaien aan. We zien een heel forse zwarttip rifhaai van bijna 2 meter! Ai, en hier willen we gaan snorkelen? De visser springt zonder zich te bedenken in het water, bovenop de haai en deze schiet weg. “Zo, die is nu bang”, zegt hij. En Ina denkt: “Ja, maar voor hoelang?”
24-01-2025 Batanta Adventure homestay
“Gaan jullie ook mee manta’s spotten?”, roept Nathalie vanaf haar balkon als ze ziet dat we wakker zijn. “Natuurlijk”, roept Ina terug. “We zijn net wakker. Het ontbijt slaan we deze keer wel over.” Snel trekken we onze zwemkleren aan, pakken de zwemvliezen en snorkels van het balkon en lopen naar de boot waar Nathalie en Michiel al in zitten. Het Poolse gezin gaat ook mee. Ina grist van de ontbijttafel nog gauw 4 stuks pisang goreng. De moeder van Hans, tante Cornelia heeft ze net gebakken. In de boot genieten we van de heerlijke warme pisang goreng. De boottocht duurt slechts een paar minuten. De manta’s leven precies voor de homestay. We zijn niet de enige personen die de zee induiken. Aan de stijgende luchtbellen herkennen we de reeds aanwezige duikers. En we tellen wel zeker 10 snorkels die boven de zee uitsteken. Spitsuur voor de manta’s. De baai is groot genoeg en we verdelen ons, op zoek naar de bijzondere dieren. Nathalie ziet als eerste de mantaroggen en roept luid en duidelijk: “Manta’s!” Iedereen komt op haar af als bijen naar de honing. Maar op de plek aangekomen, hebben de manta’s reeds het hazenpad gekozen. “De volgende keer als ik ze zie, zeg ik kip, anders komt iedereen hier”, bedenkt Nathalie. Na bijna een uur snorkelen hebben Nathalie en Michiel wel 8 manta’s gezien, Jeroen slechts één en Ina niets. Niet getreurd, we zijn hier nog vijf hele dagen voor nieuwe pogingen.
De ochtend vliegt voorbij en het is lunchtijd. We maken kennis met twee Finse mannen en we ontmoeten Hans die vandaag is terug gekomen uit Sorong. Iedereen heeft het voortdurend over hem en stelt aan hem de vragen over wat hier te doen is. In Nederland hebben we een videocall met hem gemaakt. Ina en Hans spraken Indonesisch, hij noemt haar ‘kakak’ (oudere zus) een gebruikelijke aanspreektitel voor iemand die iets ouder is en Ina noemt hem ‘adik’, jongere broer. Hans is een hartelijke goedlachse vent, zeer toegankelijk en je voelt je bij hem meteen op je gemak. Hans stapt uit de boot en loopt breed lachend op Jeroen en Ina af, we omhelsen elkaar en hij geeft een dikke knuffel. Wat een hartelijk welkom!
Na de lunch praten we nog wat na en één van de gasten vraagt: “Wat gaan we vanmiddag doen?” Wij hebben gedacht aan een rustig ontspannen middagje, maar daar denken de anderen heel anders over. Ze hebben zin in een avontuur. Het is mogelijk om op zoek te gaan naar pytons en het dorp te bezoeken waar Hans is geboren en opgegroeid. Wij lopen terug naar onze hut en kort daarna komt de Poolse ons hutje voorbij snorkelen. Ze tilt haar hoofd uit het water en roept ons toe: “Om 3 uur vertrekken we om pytons te spotten en het dorp te bezoeken”, waarna ze haar hoofd buigt en verder snorkelt. Ok, dat was duidelijk geen vraag, gewoon een mededeling en vast een vanzelfsprekendheid dat we ons conformeren aan de groep. En natuurlijk gaan we mee op avontuur.
Na een half uur varen in de speedboot met Hans aan het stuur en de hulpkapitein Nyong, mindert de speed vaart. Hans stuurt de boot een rivier op, terwijl we aan weerskanten de luchtwortels van het dichtbegroeide mangrovebos zien met zijn kaarsrechte hoge stammen. Hans en Nyong schuiven de laaghangende takken voor ons opzij. Het doet mysterisch aan. Alleen het klotsende water en verschillende vogels laten zich horen. We worden er stil van en durven alleen nog maar te fluisteren. In het heldere blauwe water zwemt een oranje jellyfish. Hans kijkt steeds omhoog op zoek naar een slang. Dan ziet hij er één met zijn lange lijf, gekronkeld om een tak. De boot stopt precies onder hem en Hans probeert hem in beweging te krijgen, wat lukt. De slang kronkelt iets verder om de tak, laat zijn tong zien en kijkt ons recht aan. “Misschien laat hij zich wel in de boot vallen”, grapt hij om de spanning te verhogen, terwijl een aantal van ons met grote bange ogen naar de slang kijkt. Voor de zekerheid verplaatst Hans de boot ietwat als hij de benauwde gezichten ziet. Je weet maar nooit. Het is indrukwekkend om de grote groene pyton in zijn habitat te zien. Door zijn schutkleur valt hij nauwelijks op.
Als we zijn uitgekeken en voldoende foto’s hebben gemaakt, varen we verder, op weg naar het dorp.
Bij de steiger aangekomen, zien we kinderen spelen in de zee. Hans loopt voorop, de groep gedwee achter hem aan, vergezeld van alle kinderen. Het is een vrolijke boel en de kinderen zingen Indonesische liedjes. Het dorp ziet er mooi en verzorgd uit: traditioneel gebouwde grote huizen met allemaal hetzelfde formaat op palen die goed zijn onderhouden. Ze staan op een rechte lijn en op gelijke afstand van elkaar. Om de huizen mooie tuintjes, geen zwerfafval, diverse prullenbakken, een waterput, een stenen school, enkele winkeltjes op straat en aan huis. Heel detonerend is de enorme lange metalen mast voor het wifisignaal, inclusief een hoog hek met prikkeldraad er omheen. Het vloekt hevig met de rustieke sfeer die het dorp uitstraalt. Zie hier de vooruitgang. De bewoners zullen er ongetwijfeld blij mee zijn.
De kinderen poseren gewillig voor de camera en Jeroen krijgt ze zo gek dat ze na de derde tel opspringen zodat hij een foto en een film kan maken. De kinderen lachen uitbundig als ze deze terug zien.
Als we uitgewandeld zijn, zitten we bij de steiger. De kinderen verzamelen zich rond Jeroen. Hij doet bewegingen voor die de kinderen nadoen. Ze hebben de grootste lol. Jeroen wijst een jongen aan die nu de bewegingen kan voordoen. Hij is wat verlegen en aarzelt. Als Ina hem in het Indonesisch aanmoedigt, is hij niet meer te stoppen.
Na een tijd vraagt Hans ons of we terug willen. We stappen de boot in en worden door de kinderen uitgezwaaid. Wat een avontuurlijke, gezellige en ontspannen middag.
25-01-2025 Batanta, watervallen
De groep laat er geen gras over groeien en de derde activiteit staat al gepland. We hoeven niets te regelen. De boot ligt klaar en instappen maar voor een trektocht door het oerwoud naar twee watervallen. Nyong brengt ons er naar toe. De ruim één uur durende vaartocht is prachtig. Boven de eilanden van Mansuar pakken wolken zich samen. Uit sommigen daarvan valt regen waar de zon op schijnt en we een brede regenboog zien verschijnen. Aan de andere kant ligt het eiland Batanta met in één van de grote baaien een parelkwekerij. Batanta is een groot langerekt eiland van ruim 50 km. Het binnenland bestaat enkel uit dicht begroeid tropisch oerwoud en de bergen bereiken een hoogte van 1100 meter. Door die hoogte ontstaan regenwolken wat het eiland ‘verdacht groen’ maakt en er zodoende verschillende rivieren op het eiland stromen.
Plotseling zien we een grote manta aan het oppervlak verschijnen. We worden enthousiast en alle blikken zijn op hetzelfde punt in zee gericht. Nyong mindert vaart en met een grote bocht brengt hij ons terug. In zee leven verschillende soorten manta’s en kunnen een spanbreedte hebben van 3 tot 7 meter. Ze leven voornamelijk in groepen, zijn ongevaarlijk en eten plankton door al zwemmend hun bek te openen. De manta is inmiddels ondergedoken en met grote snelheid verder en dieper de zee in gezwommen. We blijven turen, maar geven het na enkele minuten op.
Nyong vaart naar het dorp Yensawai waar we drie jongens ophalen. Zij zullen ons de weg wijzen naar de watervallen. De eerste heet ‘Air terjun Injonabor’ en de tweede hogere heet ‘Air terjun War Inkabom’. Door de mangroven varen we de rivier op en bereiken een steiger middenin het mangrovebos met zijn typische rechte stammen van zo’n 20 m hoog. Allerlei vogels laten zich horen.
De steiger gaat over in een glibberig voetpad en het ruikt hier naar natte klei. Meteen zijn we nat van de hoge luchtvochtigheid. Het pad slingert zich tussen de bomen door, over de ontelbare boomwortels, en na enige tijd horen we water stromen. Al snel zien we de eerste waterval en de plek is idyllisch. Hoge bomen omringen ons, vogels vliegen over en het vallende water dreunt in onze oren. We bedenken ons geen moment en plonzen in het water. Heerlijk! Na 3 weken eindelijk weer eens omringd door zoet water.
We nemen uitgebreid de tijd om te genieten van dit natuurwonder, maar pakken toch weer de spullen op om naar de 2e waterval te gaan. Deze ligt wat verder weg en hoger, zodat we af en toe over de rotsen moeten klimmen. Het wordt ook glibberiger, omdat de klei op de grond zeer nat is en we er soms tot enkeldiep doorheen baggeren. Insecten bijten en steken ons en onze shirts zijn doorweekt. Dit is wat je noemt een ‘jungletrail’! Het laatste stuk van de route gaat door de snel stromende beek en we stappen van steen naar steen. Opeens is daar het eindpunt en we staren verbijsterd omhoog naar de gigantische waterval. Het water valt van grote hoogte naar beneden en vult de relatief kleine open plek met nevel en kleine waterdruppels.
Meteen is de lens van de camera beslagen. Ook hier duiken we in het water en kijken onze ogen uit. Na verloop van tijd maken we ons los van deze magische omgeving en lopen dezelfde route terug. Bij de steiger gaan we lunchen, omringd door een vogelconcert.
De boot brengt ons weer terug naar Yensawai om de 3 jongens af te zetten. We bedanken ze hartelijk, want ze waren heel zorgzaam en hielpen ons geduldig over en door de lastige passages heen. Eenmaal terug op de homestay hebben we ons afgedoucht en zijn toen de filmopnames en foto’s gaan bekijken. We beleven zodoende deze heerlijke dag nog eens.
26-01-2025 Batanta
In de ochtend snorkelt Jeroen. De rest van de dag hebben we een luie dag. Nathalie en Michiel vertrekken, en twee Deense gezinnen met samen 4 kinderen komen. Het is gezellig aan de dinertafel met alle reisverhalen.
Als het eb is verschijnen er opeens twee werklui die met palen gaan slepen. Ze gaan een nieuwe steiger bouwen en dat gaat met de hand. De palen worden voorzien van een punt en vervolgens door de ene in het zand gedreven met ronddraaiende bewegingen, terwijl de andere onder water duikt met een stalen stang om de bodem los te maken. Wat een zwaar werk! Als de vloed opkomt vertrekken ze.
27-01-2025, Batanta
Na een regennacht met veel wind gaan we in de ochtend, als de stroming minder sterk is, manta’s spotten. De twee families uit Denemarken met hun vier kinderen en de twee Amerikaanse mannen gaan mee.
Het is een vruchtbare dag. Eerst zien we op afstand dolfijnen met een sierlijke boog uit de zee springen. Ook wij springen in het warme zeewater. Het zien van de enorme variëteit vissen is overweldigend. We zien grote en kleine vissen in allerlei kleurencombinaties blauw, groen, geel, rood, bruin en zwart. De diversiteit aan koraal is groot. Ook deze hebben verschillende afmetingen, kleuren en vormen. Het zachte koraal beweegt elegant met de deining mee en wuift ons toe. We zien ook diverse anemonen. De anemoon (het blad en het sap) is giftig voor mensen en dieren. De plant is giftig zowel bij inname als bij intensief huidcontact. Zeeanemonensteken ontstaan meestal wanneer ze worden aangeraakt. De eerste symptomen variëren van een prikkelend gevoel tot hevige branderigheid op de wondplek. De pijn neemt in intensiteit toe en kan zich uitstrekken tot in de lymfeklieren. Oppassen dus.
Nu zien we ook de manta’s. Wat zijn ze groot! Zeker 4 à 5 meter. Het is indrukwekkend om te zien als ze met open bek en de vinnen als vleugels wijd uitgespreid rustig langs je zweven. Hoe komt het nou dat op deze plek altijd manta’s te zien zijn? Het blijkt hun ‘cleaningstation’ te zijn. Manta Ray Cleaning Stations zijn locaties waar vissen, haaien en manta’s samenkomen om een regelmatige hygiënecontrole te krijgen door parasitaire zoöplankton en een verscheidenheid aan kleine poetslipvissen. Manta’s brengen hier enkele uren van de dag door om hun kieuwen, tanden en huid te laten reinigen. Klik maar op onderstaande link. https://youtu.be/mFI1-EPh1o0?feature=shared
Vandaag laten de zeeschildpadden en zeekoe (dugong) zich niet zien. Misschien een andere keer.
28-01-2025, Batanta
Vandaag is iedereen de hort op. Wij vermaken ons prima. Jeroen heeft gisteren zijn been bezeerd toen hij bij het manta spotten uit de boot sprong. Lopen is lastig, zijn been heeft rust nodig en hij ligt daarom een groot gedeelte van de dag in de hangmat met zijn been omhoog en vult de dag met lezen. Ina is gepromoveerd tot zuster en voorziet hem van zijn natje en zijn droogje. Aan het eind van de middag gaan we toch wat ondernemen, namelijk vissen met Nyong. De Deense vader met zoontje gaan mee en we varen langzaam tussen de eilanden door. De zonsondergang is buitengewoon kleurrijk en we genieten van dit vaartochtje. Geen enkele aanbeet, maar dat mag de pret niet drukken.
We maken kennis met Linda uit Zürich. Zij is de vierde alleenreizende dame die we tegenkomen. Daarna ontmoeten we Bex, een Britse jonge vrouw. Dat is dus nummer 5. En nummer 6 zien we aan het diner, ze is een Française met een zeilboot en net voor anker gegaan. Het zijn allemaal zelfverzekerde, onderhoudende persoonlijkheden die weinig beren op de weg zien.
29-01-2025, Batanta parelkwekerij
Er staat ons nog één excursie te wachten. In de naaste baai is een parelkwekerij. We kennen het onderscheid tussen natuurlijke en gekweekte parels, maar we zijn nieuwsgierig hoe ze worden gekweekt. Voor deze excursie betalen we ‘slechts’ € 36,00 voor de boot. De anderen hebben er niet zoveel zin in, totdat Bex zegt dat ze wel iets wil ondernemen. We nodigen haar uit om mee te gaan. Linda bedenkt zich en sluit zich aan. Dan arriveert de Nederlands/Koreaanse, genaamd Sun. Al weer een solo reizigster. Haar hut is nog niet klaar. “Waarom ga je niet met ons mee?”, oppert Ina. Het Franse ‘zeilmeisje’ gaat ook nog mee. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. En zo vertrekken we, Jeroen als enige man met ‘zijn harem’.
Bij de kwekerij zien we hoe de mannen er leven. In kleine kamers slapen 2 tot 3 personen. In de regel werken ze vijf maanden achter elkaar, gaan een maand met verlof en keren terug. Tevens is er een klein aantal vrouwen. De mensen zijn afkomstig van verschillende eilanden.
Hans gaat buurten bij de mannen. “Zij is van Ambon”, zegt hij wijzend op Ina. De mannen kijken haar aan. Ina hoort dat en loopt naar de mannen. Uit gewoonte en nieuwsgierigheid vragen we naar elkaars achternaam en van welk eiland en dorp ze afkomstig zijn. Je weet maar nooit of er familie is of familie van familie. Het is altijd leuk om te kletsen met elkaar en onderling gaan we rap over in onze streektaal, die overigens weinig verschilt met het Indonesisch, tenzij je in de taal van de Alifoeren communiceert, de oorspronkelijke bewoners en waar de Molukkers afstammelingen van zijn. De Alifoeren leven nog steeds in het oerwoud van het grote moedereiland Seram met hun eeuwenoude levenswijze en tradities. Maar dat terzijde.
We krijgen een duidelijke uitleg van een Javaan die er werkt als laborant/technicus. De zee in Raja Ampat is schoon, wat een voorwaarde is voor het kweken van de oesters en de parels van uitstekende kwaliteit. In de zee bij Lombok zijn ook parelkwekerijen, maar de zee is minder schoon, het proces is anders en daardoor zijn de parels van mindere kwaliteit en goedkoper.
De parels hebben diverse kleuren van wit naar geel tot grijs/zilver. Er zijn 5 vormen van parels: perfecte ronde parels, druppelvormige parels (vaak gebruikt als hanger of oorbel), elipsvormig, elipsvormig met een platte boven- en onderkant en misvormde parels. De duurste parels zijn de witte perfecte ronde parels, omdat die het meest gewild zijn.
De prijs van een witte parel in deze kwekerij is 60 Amerikaanse dollar per gram. En een parel weegt al gauw 2 tot 4 gram.
Op tafel ligt een setje druppelvormige oorbellen van 2 gram per stuk. Kosten totaal is 240 dollar. “Zal ik het kopen?”, zegt Sun, starend naar de oorbellen. “Diamonds are a girl’s best friend”, zegt Jeroen tegen haar. “Nee, toch maar niet. Ik heb thuis ook parels”, besluit ze na lang wikken en wegen.
Na het bezoek zien we dat het snel donker wordt. Hans maakt een omweg en vaart langs de bomen om een gevlekte Kuskus te spotten. En ja hoor, op een tak ligt er eentje. Het is een soort buideldier en is nogal opvallend met zijn wit-rode vacht vol zwarte stippen. Zodra we dichterbij komen kruipt ie achter de bladeren en komt niet meer tevoorschijn. Full speed scheuren we terug naar de homestay onder een weer verpletterend mooie zonsondergang.
30-01-2025, vertrek naar Sorong
Het is vertrekdag vandaag. Gisteren hebben we de boot gereserveerd die ons naar Sorong zal brengen. Er is een speedboot en een langzamere 2-motorige boot beschikbaar. De Amerikanen willen met hun kayak ergens worden afgezet om vervolgens terug te kanoën, twee dames willen duiken en de trektocht naar de waterval maken en een stel wil naar het manta-point worden gebracht.
Alles wat je wilt doen, loopt via Hans. Hij maakt een planning en beslist wie wat gaat doen. Mensen die naar een ander eiland verkassen, hebben uiteraard voorrang. Wij gissen naar de planning, want hij heeft het allemaal in zijn hoofd. Als je gewend bent om direct antwoord te krijgen, dan krijg je een lesje in geduld. Het advies is, en dat zegt iedereen voortdurend tegen elkaar, ‘go with the flow’, ‘sabar’ en het komt allemaal goed.
We spreken af om rond 9 uur ’s ochtends te vertrekken samen met de Engelse Bex. Zo delen we de hoge kosten voor de boot. De overtocht duurt ongeveer 3,5 uur met de langzamere ‘longboot’ die een miljoen roepiah goedkoper is dan de speed. Zoals het een Europeaan betaamt, staan we om 9 uur klaar met onze bagage. “Waar is de boot?” “Tja”, antwoordt Ina terwijl ze een blik werpt op de steiger waar in de verste verte geen boot is te bekennen. “Die moet nog komen.”
Hans komt afscheid nemen. Hij brengt de Amerikanen met hun kayak weg. Als herinnering maakt Bex een foto van ons. We hebben het fantastisch gehad op Batanta bij Hans, zijn familie en de andere relaxte toeristen en genoten van de gevarieerde avonturen. Drie weken ‘Raja Ampat’ is misschien lang, maar wij hebben een goede indruk van de eilanden en het zeepark gekregen.
“Ka Ina”, zegt Hans nog, “de boot komt er aan. Hij komt van het eiland Fam om toeristen op te halen. Daarna vaart hij door met jullie naar Sorong.” Helemaal goed. Dan gaan wij nog uitgebreid koffie drinken. Tegen half 11 horen we het geluid van een naderende boot. ‘Onze’ roze boot waarmee we ook een week geleden mee zijn aangekomen. We begroeten de Engelse en Franse nieuwkomers uit Fam en delen meteen wat informatie met ze over de tours en dergelijke, nemen afscheid van de familie, we stappen de boot in en worden uitgebreid uitgezwaaid.
De lucht is blauw, in de verte verzamelen zich de wolken boven de eilanden en de zee is spiegelglad. Deze keer is de vaartocht perfect zonder golvengebonk en als toegift spotten we zowaar nog een zeeschildpad. We varen langs het lange eiland Batanta en zien verschillende dorpen en resorts. De dochter van schipper Socrates (dat was echt z’n naam) zit op de boeg om te waarschuwen voor drijfhout en afval. Desalniettemin knallen we tòch nog op een zwaar blok en kapseizen we bijna.
Bij aankomst in de vissershaven wacht de taxi op ons die Rina voor ons heeft geregeld. Handig. We stappen in de taxi. “Joh”, zegt Ina, ietwat ‘verbaasd na drie weken eiland hoppen, “er rijden hier auto’s en brommers.”
Het is een kort ritje en onderweg is er van alles te zien. Wat een vertrouwd gezicht om een gezin van vier op één brommer te zien. Het beeld went snel. Eerst brengen we Bex naar haar hotel en daarna rijden we door naar onze homestay.
Rina wacht ons op, verwelkomt ons hartelijk en zegt: ” Wat zijn jullie bruin geworden!” “Eerst koffie en dan een zoutloze douche”, zegt Jeroen. Ja, vooral dat laatste, daar zijn we wel aan toe.
Die middag rusten we uit in de kamer met airconditioning en ’s avonds eten we met een Fransman een bord vol met heerlijke nasi goreng. Rina is een fantastische kokkin. Ze is bang dat het eten niet genoeg is. Even later brengt ze een schaal met aubergine. “Zal ik nog vis brengen?” We zouden niet weten waar we dat moeten laten, dus bedanken we haar hartelijk.
Wel komt ze met een kilo kacang goreng, gefrituurde pinda’s. Die hebben we drie weken geleden bij haar besteld. Ze vertelt hoe ze het maakt en dat haar bereidingswijze zo is, dat de pinda’s knapperig zijn en blijven. We zijn er superblij mee. Die nacht slapen we prinsheerlijk in een normaal goed bed. Voorlopig is het gedaan met 4 weken basic onderkomens, waar we eigenlijk geen moeite mee hadden.
01-02-2025, Naar Bali
Onze vlucht naar Bali vertrekt ’s ochtends om kwart voor 7 en duurt 3 uur. Indonesië heeft drie tijdszones en in Bali gaat de klok een uur achteruit. Rina brengt ons naar de luchthaven waar we bij het afscheid haar bedanken voor haar hartelijkheid en goede zorgen. Slechts twee nachten hebben we bij hen geslapen en het voelde als familie. En dat is precies wat Rina ook bij het afscheid tegen ons zegt.
Het is druk op de luchthaven met veel toeristen. Als we voor de incheckbalie wachten, komen we bekenden uit Batanta Adventure tegen: het Poolse gezin, de twee Finnen en natuurlijk de Engelse Bex. Na 30 minuten in de rij wachten ontvangen we de boardingpassen, kopen we koffie en een chocolade-lava-broodje. Als je het broodje ziet, denk je: “Hhmmm, dat ziet er lekker uit”, maar het broodje is klef en niet te eten zonder te knoeien. De overigens goede kwaliteit chocola van 70% cacao vloeit al bij de eerste hap rijkelijk uit het broodje dat we in de papieren bijgeleverde zak onmiddellijk proberen op te vangen. Tja, een lavabroodje, dat hadden we kunnen weten! Onze handen zitten onder de chocola. “Jemig!”, zegt Jeroen verbaasd en ietwat geïrriteerd. “Hoe verzinnen ze dit? Hoe eet je dit broodje op een fatsoenlijke manier?” Ina denkt serieus na over de vraag, maar het enige mogelijke antwoord is: “Niet”.
Het vliegtuig landt op tijd in Bali, we pakken onze rugzakken van de band, nemen afscheid van de mensen die we in Batanta hebben ontmoet en binnen een half uur staan we in onze hotelkamer van Sorga Cottages. ‘Sorga’ betekent ‘hemel’ en wij zijn verzot op dit plekje. Op loopafstand ben je binnen 10 minuten op het strand en binnen 10 minuten bij de Jalan Legian, de bekende winkelstraat. Voor een aantal dagen is het heerlijk vertoeven in het hotel met het zwembad, de mooi aangelegde tuin en de rust temidden van het drukke Kuta. Het meest aantrekkelijke van deze locatie is dat er tegenover het hotel een wasserij is en verderop een ‘tukang pijet’ is, of zoals ze het hier modern noemen, een massagesalon.
Bovendien bevindt zich daarnaast ‘Warung Indonesia’ een familierestaurant waar je ontzettend lekker en voor een eerlijke prijs Indonesisch kunt eten en de keuze enorm is. Je wijst gewoon in de vitrine aan wat je wil hebben en dan krijg je de prijs op een geel kaartje erbij. Per bord ongeveer tussen de €1,50 en €2,50. De kwaliteit is super, vers en gezond fastfood. Het kan dus wel. Iedere avond zijn we hier in ‘onze eetkamer’ te vinden en bij het verlaten verheugen we ons al op de volgende avond.
Deze dagen ondernemen we weinig om het eiland te bezichtigen. Dat hebben we op onze vorige reizen al gedaan. We lopen langs het strand, of wat daar van over is. In 2019 was het strand nog breed, maar nu is daar niets meer van te zien. Wel is er een hoog talud gemaakt met rotsblokken en zandzakken om te voorkomen dat de golven nog meer stukken land wegslaan. De sfeer is daardoor enorm veranderd. Op een smalle strook zitten alle aanbieders en verkopers opéén gepakt en het wandelpad loopt er voor langs. Af en toe slaan de golven over het pad heen.
Het is uiteraard tropisch warm in Bali, maar niet plakkerig en klammig zoals in Raja Ampat, dus gaan we een stukje lopen door de drukke winkelstraten en malls. Het aanbod is veel van hetzelfde. Ina koopt een vlot jurkje met bijpassende ketting en als echte toeristen drinken we milkshakes en smoothies in hippe bars. Om terug te gaan, nemen we een taxi of gaan we achterop de ojek. Ina onderhandelt steevast over de ritprijs en krijgt er altijd minstens de helft af.
Na drie dagen zijn we Kuta ook weer zat. Overal drukte en lawaai, veel Chinezen, Australiërs en Engelsen vol met tatoeages op open bierbussen. Het is tijd voor ons volgende traject: Labuan Bajo op Flores. We zullen met Captain Komodo twee dagen varen tussen verschillende eilanden in de Indische Oceaan, snorkelen, misschien komodo’s zien en vervolgens het eiland Flores van west naar oost verkennen per auto met chauffeur. De weersverwachting is echter hopeloos, veel regen en onweersbuien als gevolg van een cycloon in de buurt. We gaan het beleven …..
4x4NOMADS 