De eerste etappe richting Senegal/the Gambia

Blog 044 13-01-2024 Marokko, Boujdour

30-12-2023 Baron, Chauvac-Laux-Montaux – Torreblanca

De Dinky Toy is ingepakt. Klaar om te vertrekken naar West-Afrika. En route! Vandaag begint onze reis met bestemming Senegal en The Gambia via Frankrijk, Spanje, Marokko en Mauritanië. Het wekenlange grijze en grauwe weer zijn we helemaal zat. Wie niet! Ons startpunt is Baron in Frankrijk. Om 10 uur zijn we klaar om te vertrekken. Hoewel, bijna. Eerst de ijsbloemen van de voorruit krabben. De lucht is droomsblauw. We genieten van de rit door de fantastische ‘Gorges de Saint May’ en de bergen. De Drôme is mooi! Onze eerste overnachting is Torreblanca in Spanje. Een rit van minimaal 8 uur waar wij 10 uur over doen. De lange rit is niet helemaal onze stijl van reizen, zeker als je genoeg tijd hebt, maar zo schieten we flink op naar het warmere weer. We arriveren bij Hester bij haar B&B Torreblanca en we parkeren onze Dinky Toy in haar tuin. Bekend terrein voor ons en wederom een prettig weerzien met Hester. We zijn best moe van de rit, dus duiken we vroeg het bed in. Morgen kletsen we verder en zullen we samen proosten op een mooi 2024.

31-12-2024 Torreblanca

De laatste dag van 2023. Hester nodigt ons vanavond uit voor de jaarwisseling. “Ik bak oliebollen en appelflappen”, zegt ze. “Zou je dat nou wel doen?”, vraagt Ina. “Wat een gedoe! Doe vooral geen moeite.” Daar wil ze echter niets van weten. Heel lief van haar en we verheugen ons op de oliebollen en appelflappen. Die middag maken we een wandeling in de zon. Onderweg zien we de mandarijnenbomen en een slingerplant die we niet kennen. Het is een ‘araujia sericifera’, familie van de maagdenpalm. Heel bijzonder. Om tien uur gaan we naar Hester. Ze heeft de verwarming aan en behalve de oliebollen en appelflappen heeft ze ook gevulde eieren en een tonijnsalade gemaakt. We worden echt wel verwend! Om middernacht vieren we de jaarwisseling met de overgebleven sterretjes van haar bruiloft, zo’n 23 jaar geleden. Gelukkig 2024!

01-01-2024 Puerto de Mazarrón

We nemen afscheid van Hester. In de auto eten we oliebollen en appelflappen als ontbijt. Wat een traktatie! Vandaag is de eindbestemming Puerto de Mazarrón. Toevallig zijn Indira en Gerard (familie) daar. Altijd gezellig om hen weer te zien. Voor hun huis staan vaak veel grote, witte campers en ziet het er letterlijk wit voor hun ogen. Wij parkeren er tussen en met onze Dinky Toy vallen we behoorlijk uit de toon (lees: wat een fantastische, unieke 4×4). ’s Avonds eten we bij hen. Gerard heeft nasi goreng gemaakt. Lekker hoor! We kletsen wat af en we proosten er op los. Gezelligheid kent geen tijd, maar het buitenleven maakt je rozig en we duiken niet te laat onze daktent in.

02-01-2024 Puerto de Mazarrón

Na een uitgeruste nacht lopen we naar Indira en Gerard. Het ontbijt staat klaar. Natuurlijk kunnen we ons ontbijt zelf verzorgen, maar dat is niet de bedoeling. De croissants, brood en beleg heeft Indira al in huis gehaald. Wat een verwennerij! Na het ontbijt zet Indira ons bij een boekenwinkel af waar we kopieën kunnen laten maken. Daarna is het tijd voor een terrasje. We bestellen ‘dos cortado’. Een Cortado (dus niet café cortado) is een sterk kopje koffie met een scheutje warme melk, vaak geserveerd in een glas. Heerlijk! We maken een wandeling naar het strand. In deze periode is het er op de boulevard rustig. Volgens Indira en Gerard kun je in de zomer over de hoofden lopen. We doen maar geen moeite om er ons iets bij voor te stellen. Het is tijd voor het diner. Wij nodigen Indira en Gerard uit en zij zoeken een geschikt restaurant. Het wordt ‘Yaho’, een Aziatische keuken. Goede keus! Als we het restaurant verlaten, blijkt dat het personeel Indonesisch spreekt. Gerard staat al buiten, Indira en Jeroen in de deuropening en Ina neemt van de gelegenheid gebruik om lekker in het Indonesisch te kleppen. Op weg naar huis zegt Ina: “Ik spreek geen Spaans. Had ik dus gewoon in het Indonesisch kunnen bestellen!”

03-01-2024 Los Escullos

Deze morgen staat al weer het ontbijt voor ons klaar. Eerst nemen we een warme douche. Dat is echt een traktatie. Na het ontbijt nemen we afscheid van elkaar en we hopen elkaar weer gauw te zien, waar dan ook. Vandaag rijden we niet zo lang. We hebben afgesproken met Ron & Trees in Los Escullos. Zij maken een bivak aan het strand met hun oranje bus. Niet te missen met zo’n opvallende kleur. Het weerzien is als vanouds gezellig. We kletsen wat, we drinken samen iets, proosten op een jaar vol avontuurlijke reizen, knuffelen met Rosie 🐾, we maken een wandeling en eten samen. Ook vandaag liggen we voor ons doen vroeg in bed. De volgende ochtend is het aangenaam warm en bijna windstil. Ideale omstandigheden dus voor een ontbijtje aan het strand. We nemen het strandmatje mee, lopen naar het verlaten strand en we genieten volop. Na het ontbijt drinken we een bakje koffie en klappen de daktent in en vervolgen onze reis. On the road again!

04-01-2024 Castellar de la Frontera

Vandaag gaan we naar de Mediamarkt in Málaga. We hebben onze camera mee, echter de oplader ligt nog in Gieterveen. Niet handig. De Mediamarkt ligt net buiten de stad. Zo hoeven we niet de hele stad die te rijden. We nemen de afslag en zien tot onze schrik dat er heel veel winkels zijn. De grote parkeerplaats staat bomvol met auto’s. Zoek daar maar eens een vrij plekje. Dan ziet Ina mensen met tassen lopen. “Die gaan vast naar hun auto”, zegt ze. Jeroen stapt uit en loopt hen achterna. Inderdaad, hun parkeerplek komt vrij. We lopen naar de Mediamarkt. Het is een komen en gaan van auto’s. Er staat zelfs een verkeersregelaar, dus kun je nagaan. Om de 3 minuten zien we een vliegtuig vlak boven ons hoofd landen. In de Mediamarkt zoeken we tevergeefs naar een oplader. Ze hebben slechts een paar camera’s, laat staan een oplader. Een half uur terug rijden is een fotospeciaalzaak, maar die gaat pas om 17.00 uur open. We besluiten om de foto’s en filmpjes deze keer met onze smartphones te maken. Al met al kost het ons een uur, maar daar maken we ons als ‘pensionada’s’ niet druk om. Nog een uur rijden en dan zijn we op onze eindbestemming Castellar de la Frontera. Het is een lief en rustig bergdorpje waar we naast het zwembad op de parkeerplaats mogen overnachten. Als we er arriveren, sluiten we ons aan bij de vijf campers die er al staan. Die avond worden we getrakteerd op een natuurlijk lichtschouwspel waarop de donder hard tussen de bergen doorklinkt, begeleid door de regen. Jeroen koopt online tickets voor de overtocht van 13.00 uur van Algeciras naar Tanger Med in Marokko. We reserveren vaker tickets online via Direct Ferries wat ons goed bevalt. We betalen voor 2 personen en de auto € 176,00 inclusief reserveringskosten voor Direct Ferries. Echter, we krijgen direct een mail  dat ze nog bezig zijn met de aanvraag bij de ferrymaatschappij Baléaria. In de mail staat wel een reserveringsnummer. Het geld is al afgeschreven en de tickets hebben we niet. Wat nu? De aanwijzing op de site doet veronderstellen dat we de aanvraag opnieuw moeten doen, maar dan moet je weer betalen. Dat doen we dus niet. Morgen rijden we naar het kantoor van Balearia en kunnen we vragen of onze tickets alsnog geregeld zijn. De wekker zetten we om 07.30. Het is een half uur rijden naar de haven en als het nodig is om nieuwe tickets te kopen, dan gaan we dat doen. En daarna het geld terugvragen bij Direct Ferries. On verra, we gaan het beleven…..

05-01-2024 Overtocht Algeciras naar Tanger Med, Assilah

Het vervolg van de boottickets…… Om 08.00 vertrekken we van de parkeerplaats. We zijn de eersten die weg gaan. Dat overkomt ons nou nooit. Het daglicht komt langzamerhand tevoorschijn. Aangekomen bij de haven is het even zoeken naar de juiste weg die ons naar de ticketoffices leidt. Nadat we een paar keer dezelfde rotonde hebben rondgereden, vinden we het tenslotte toch. Bij het kantoor van Balearia vragen we aan de hand van het reserveringsnummer of er misschien toch toevallig boottickets voor ons liggen. Nee, die liggen er niet. “Computer says NO”. Dat vermoeden hadden we al. Er zit niets anders op dan opnieuw tickets te kopen. We betalen nu € 170,00 zonder reserveringskosten natuurlijk. In eerste instantie zouden we de boot van 13.00 nemen, maar om 10.00 uur vertrekt er ook een boot. Die nemen we. Zo hebben we tenminste nog een groot gedeelte van dag voor ons.  Intussen mailen we met Direct Ferries om ons geld van die eerste boeking terug te krijgen en na wat heen en weer gemail krijgen we de bevestiging dat het in orde komt. Fijn!

We arriveren na een snelle overtocht in Tanger Med, de nieuw aangelegde haven. Op de boot zijn we al door de paspoortcontrole gegaan. We rijden van de boot af en over goed bewegwijzerde kades. Eerst gaat Jeroen naar het douanekantoor om de auto tijdelijk in te voeren, maar krijgt van een snotneus van een agentje met een veel te grote pet te horen dat toeristen in de auto moeten blijven! Zijn oudere collega komt breed glimlachend naar ons toe en vraagt vriendelijk paspoort en kentekenbewijs. Deze neemt hij mee en wij moeten wachten. We vermaken ons met kijken naar de speelse drugshonden die ook even in onze Toy mogen snuffelen. Eindelijk komt de douanier terug met het bewuste kaartje voor de tijdelijke invoer van de auto. Goed bewaren! Tegenwoordig gaat dit dus veel gemakkelijker dan 17 jaar geleden. Geen gedoe meer met corruptie, onterecht geld betalen, lange wachttijden, zogenaamde helpers die geld vragen voor hun aangeboden hulp, geen verkopers die je ongevraagd muntthee aanbieden (lees: aansmeren). Kortom, goed geregeld. Aan de overkant zien we Spanje liggen. Wij rijden verder zuidwaarts langs de hoge hekken die de vluchtelingen moeten tegenhouden. Op naar Assilah, naar de camping Echrigui. We zijn in Assilah. We kennen de weg en we besluiten om eerst een nos-nos te drinken en een SIMkaart tvan 10 Gigabite te kopen. De parkeerwachter Adil biedt hulp. We hebben al een SIMkaart van Maroc Télécom en deze hoeft alleen te worden opgeladen. Echter, daarvoor moet de kaart eerst worden ontgrendeld. Dus loopt Ina met hem naar het kantoor. Die is gesloten. De beveiliger zegt dat het beter is om een SIMkaart van Orange te  kopen, want die hoef je nooit te ontgrendelen en is altijd geldig. Daar gaan we voor. Deze SIMkaart kost Dh 60. De opwaardeerkaart van Maroc Télécom moet worden geruild voor Orange. “Geen probleem”, verzekert Adil, “die kun je kostenloos omruilen.” Maar de eigenaar van het stalletje heeft pauze en we staan voor een dichte rolluik. Ina neemt Adil mee voor een nos-nos. We wachten lang. Jeroen rijdt alvast naar de camping. Na een uur wachten zegt Ina dat ze een opwaardeerkaart van 1G bij de buurvrouw koopt en morgenochtend terugkomt om de eerste opwaardeerkaart te ruilen. Ina wandelt naar de camping. Wat staat het er vol! Hier is het altijd een komen en gaan van campers voor een overnachting die van en naar de ferry rijden. Even zoeken waar de Dinky Toy staat. Ja hoor, gevonden. Niet op een officiële plaats, wel ergens achteraf tegen de muur. Het is maar voor 1 nacht.

06-01-2024 Marrakech

In de vroege ochtend horen we enkele campers vertrekken. Wij doen het rustig aan. Eerst een douche, dan een ontbijtje en we krijgen visite van een jong brutaal katje die in onze Toy springt. “Oh, wat een leukerd”, zegt Ina vertederd.  “Nee!”, zegt Jeroen beslist tegen haar, “hij blijft hier. Vol is vol!” Als we de camping verlaten, staat Adil ons bij de poort op te wachten. Hij waardeert onze onze nieuwe SIMkaart op en we rijden door richting Marrakech. Het is nog 5 uur rijden naar Marrakech. We rijden over de tolweg en verdwalen zullen we niet vanwege de blauwe borden.  Vijf uur is best wel lang, dus zoeken we een plek onder Casablanca. De locatie is bij een lokale markt waar veel lokalen op af komen. Te veel lawaai, te weinig privacy, dus afgekeurd. Een volgende plek ligt een uur verder. Uiteindelijk rijden we in twee uur maar meteen door naar Marrakech. We draaien het toepasselijke nummer ‘Marrakesh Express’ van Crosby, Stills & Nash. Als het bijna donker is, arriveren we op de camping.

07-01-2024 Marrakech

We hebben een rustdag. Op de camping staan Pier en Jaqueline met hun twee honden. Ze komen langs voor een bakkie. Zij zijn eigenaar van ‘4×4 Tembo Travel Services’ en bouwen units op een Toyota 4×4. Wij hebben hun bedrijf in Nederland bezocht en we zijn onder de indruk van wat zij maken. Na de koffie lopen we met hen mee om hun cellule (opbouwunit) te bewonderen. Heel mooi en praktisch! De Duitse buurman vraagt of hij onze high-lift krik mag lenen. Zijn busje heeft panne. Helaas kan hij het probleem niet verhelpen. We doen verder niets bijzonders behalve zeer ontspannen de verdere dag doorbrengen.

08-01-2024 Marrakech

Vandaag staat een dagje naar de médina in Marrakech op het programma. Na vele dagen zitten in de Toy, wordt het weer tijd voor een activiteit. De laatste keer dat we de médina bezochten, was in 2006. De taxi brengt ons naar de médina voor 100 Dh (dirham, € 10,00. Ons doel: een bezoek aan een opticien, een kapper, een fotospeciaalzaak om een oplader te kopen en wandelen van terras naar terras.

Aangekomen bij ‘Place Jemaa el-Fnaa’ strijken we neer op één van de vele aanwezige terrasjes voor een nos-nos en crèpe met honing als ontbijt. Daarna duiken we de souk in. De poot van de leesbril van Ina is gebroken. Volgens de officiële brillenman kan er geen schroefje meer in. Uit ervaring weten we dat Marokkanen bijna alles kunnen repareren. Daarvoor moeten we naar de ateliers en werkplaatsen aan de uiterste randen van de souk. We vinden een jongeman in zijn zeer rommelige en vuile atelier. Uit een radio sloopt hij een onderdeel en op miraculeuze wijze maakt hij daarvan een soort schroef. Hij gebruikt een aansteker en een hamer en hamert het onderdeel op zijn plaats. Nieuwsgierige Marokkaase mannen komen zijn atelier binnen om te kijken wat de man toch aan het doen is. Het eindresultaat is geniaal! Behalve de prijs. Hij vraagt € 5,00. “Oh nee! Ik ga huilen! Voor dat bedrag koop ik een nieuwe bril”, zegt Ina beteuterd. Niet echt beteuterd natuurlijk, het is een spel. Jeroen dingt af tot € 1,50. Iedereen is tevreden, hoewel wij denken toch nog te veel te hebben betaald. We lopen verder en komen langs een kapper. De kapper knoopt direct een praatje aan met Jeroen. Hij heeft vast gezien dat zijn baard nodig onder handen moet worden genomen. De vorige Franse klant heeft veel teveel betaald, dus moeten wij er met gestrekt been in. We worden het eens en Jeroen krijgt een knip- en scheerbeurt. De foto’s ‘voor’ en ‘na’ spreken boekdelen. Behalve de oplader die we morgen hopen te vinden, zijn we klaar met ons to-do lijstje. Maar dan zien we een man die schapenwol aan het vilten is. Hij maakt daar heerlijk warme sloffen van, ideaal voor koude avonden in de Toy. Na het gebruikelijke afdingen is Jeroen de trotse eigenaar van een paar unieke sloffen, maar hij wil eigenlijk dat de onderzijde wordt beschermd door een lapje leer. Dus gaan we weer op zoek naar de werkplaatsen en we kruipen bij de eigenaar van een klein leeratelier naast hem op een zeer wiebelig krukje. Hij snapt meteen de bedoeling en gaat een patroontje knippen. Daarna zoekt hij een stukje soepel leer uit, maar we onderbreken hem in zijn werk, omdat we vooraf een prijs willen afspreken. Hij vraagt 40 Dh en wij zeggen 30 Dh. Vriendelijk kijkt hij ons aan zegt op rustige toon: “U betaalt mij wat u wilt” en hij gaat verder met zijn werk. Hij plakt het leer op de zool en zegt dat dat voldoende is voor binnenshuis, naaien hoeft niet, maar daar twijfelen we aan. We betalen hem toch maar die 40 Dh en gaan op weg terug naar de taxistandplaats. Een tentje die verse kefta maakt met brood ruikt zó lekker dat we er geen weerstand aan kunnen bieden. Terug op de camping zien we de kleermaker die veel opdrachten krijgt voor het stofferen van autostoelen en zitkussens. We vragen of hij de leren zooltjes vast kan naaien met zijn machine. Ja dat kan hij wel, maar het is al wat donker en morgen is hij druk. “Ach, geef maar”, zegt hij en gaat aan het werk, bijgelicht door de smartphone van Ina. Hij geeft nog wat draad mee voor de laatste stukjes omdat hij daar niet bij kan met de machine. Hoeveel we moeten betalen? Niets…..!

09-01-2024 naar Agadir en camping Sidi Wassay

De waterkraan in onze camper werkt niet goed meer. De oorzaak is waarschijnlijk dat deze vorig jaar op bijna 2200 meter hoogte is bevroren toen we in het dorp Imilchil hebben overnacht. Om de kraan te laten lopen, moeten we er aan frutselen en friemelen zodat hij uiteindelijk contact maakt met de pomp. Het binnenwerk van de kraan is niet demontabel, dus op zoek naar een ander ( of zoals ze in Drenthe zeggen: ” Noa disse een frisse!” De eigenaar van de camping is zeer behulpzaam en belt naar een bedrijf. Helaas is er geen juiste kraan op voorraad. Hij adviseert ons naar Agadir te rijden en hij geeft ons het adres van het bedrijf Allocamp. Agadir is volgens onze normen niet bepaald een mooie vakantiebestemming en daarom mijden we doorgaans deze grote, drukke en hectische stad. Behalve als het echt moet. Onder de camperaars is Allocamp een bekend bedrijf. De Osmand+, onze navigatie, leidt ons er in één streep naar toe. Er staan zeker 8 grote campers op de ventweg. Geen plek meer, maar Jeroen parkeert de Toy op een klein plekje pal voor de deur. “Handig hoor, onze Toy”, zegt Jeroen blij, “we komen werkelijk bijna overal.” Eigenlijk hadden we een grote en moderne zaak verwacht, maar het ziet eruit als alle andere Marokkaanse bedrijven: groezelig en grauwe uitstraling, klein en boordevol onderdelen. Generatiegenoten kennen dat als ‘Malle Pietje’ (maatje van Swiebertje). Jeroen gaat met de kapotte kraan naar binnen en met een grote glimlach op zijn gezicht komt hij al snel terug. “Kun je me de portemonnee even geven? Ik koop een nieuwe kraan voor Dh 700, € 70,00.” Warempel, het is gelukt. En zo snel al! De oude kraan is niet goed te repareren, maar kunnen we gebruiken uit nood. Nee, in Marokko gooien we niets weg. We vertrekken naar een camping zo’n 50 km ten zuiden van Agadir en het kost ons ruim een half uur om uit de ergste verkeerschaos te komen. De bijna-ongelukken zijn niet meer te tellen. Er wordt roekeloos gereden door alle weggebruikers zoals busjes, taxi’s, brommers, vrachtwagens enz. Je opwinden heeft geen zin, gewoon meedoen, veel toeteren en er het beste van hopen. Eenmaal buiten de stad rond 19.15 uur wordt het donker en moeten we fietsers zonder licht en overstekende mensen ontwijken. Blijven opletten! Op de camping aangekomen worden we verwelkomd door de donderende branding van de zee. We zien morgen wel waar we terecht zijn gekomen.

10-01-2024 Camping Sidi Wassay

Gisteravond zijn we in het donker aangekomen. Bij daglicht zien we veel campers, zo te zien overwinteraars, en de zee. Geen slechte plek. Vandaag hebben we een rustdag en beginnen we met een ontbijtje. Daarna brengt Ina de was naar de receptie en installeert Jeroen de nieuwe kraan binnen een kwartiertje. “Deze doet het veel beter dan de oude”, merkt Ina blij verrast op. Geen gesputter als je de kraan open doet, wel een normale waterstraal. Ina is maar wat blij met handige Jeroen die veel zelf kan repareren. Na deze klusjes is het tijd voor koffie. In de middag lopen we naar het strand en we zien de golven van wel 3 meter hoog. Op zich hoog genoeg om te surfen, alleen slaan de golven veel te snel om. De dag kabbelt zo door. We maken een praatje met de buurman en -vrouw, hangen de was te drogen en voordat we het weten is het etenstijd, tijd voor een filmpje en daarna bedtijd.

11-01-2024 Ksar Tafnidilt

Het is nog een eind rijden naar Dakhla. Dit is dé plek waar 4×4 reizigers elkaar ontmoeten en op zoek zijn naar andere reizigers om samen de pistes in Mauritanië te rijden. Onze beoogde piste loopt door de Mauritaanse duinen, door een natuurgebied en deels langs de kust van Nouadhibou naar Nouakchott. De kans om in het mulle stofzand (fech-fech) vast te komen zitten, is reëel aanwezig. Handig als je elkaar dan kunt helpen. Het is nog ruim 1300 km naar Dakhla en daarna 340 km naar de grens van Mauritanië. We hebben nog wat kilometers door de Westelijke Sahara af te leggen. Vandaag rijden we in ruim 4 uur naar ‘Ksar Tafnidilt’ waar voornamelijk 4×4 terreinwagens overnachten. Het ligt vlakbij een oude Ksar. Een mooie plek om er de nacht door te brengen. Vorig jaar zijn we hier ook geweest. Toen hebben we Lucas en Anna ontmoet en hebben we samen over Plage Blanche gereden. Zie daarvoor op onze weblog het reisverslag van 2023, of de video, of de film van Lucas en Anna op http://www.ruggedroadtrips.com (Morocco Travel Documentary /The Grand Moroccan Roadtrip, zie de 52e minuut). De Route National 1 (RN1) van Tiznit naar Nouakchott loopt over een heuvelachtig, dor en stenig landschap in voornamelijk bruinrode tint. De snelweg is grotendeels klaar dus dat schiet lekker op. Onderweg komen we door de stad Guelmim. Hier kopen we groente en fruit en ons take-away avondeten: harissa-bonensoep, een gebraden kip, salades, patat en brood. Genoeg voor zeker twee dagen. Als we bij de ksar aankomen, zien we geen enkele 4×4 camper. De eigenaresse vertelt ons dat de afgelopen dagen al veel reizigers richting Dakhla zijn gereden die ook naar Mauritanië gaan. We installeren ons en eten een hapje in de schaduw, want het is warm. Zeker 25 °C. Vanavond overleggen we of we morgen nog een dag blijven of meteen doorrijden.

12-01-2024 Boujdour

Na een snel ontbijt vertrekken we om 10 uur. Vandaag gaan we behoorlijk opschieten. Wel 525 km waarvan het eerste gedeelte over de piste gaat tot Tantan. We dachten: die piste ligt er toch al, dus laten we die maar nemen. De rit gaat voorspoedig, totdat we bij de rivier de Drâa aankomen. Voor de brug staat een bord: verboden in te rijden. We zijn al een half uur onderweg en terug rijden vinden wij geen optie. We rijden langzaam over de brug totdat we aan de overkant een slagboom zien. Die zit helaas op slot. Honderd meter verderop zien we een tent waar twee mannen voor staan. Eén van hen rijdt weg op een brommer en de ander loopt naar ons toe. Als hij naast ons staat, vraagt hij aan ons ons telefoonnummer op te schrijven. Hij overhandigt een schrift waarin meerdere gegevens van passanten staan, allen geschreven in het Arabisch. De jongeman is niet spraakzaam en klinkt kortaf. “Schrijft u er geen naam bij?”, vraagt Ina verbaasd die ziet dat er meerdere kolommen zijn om in te vullen. De man aarzelt. We zien hem denken: jawel…, eh nee, toch wel….? Ok, hij geeft uiteindelijk het schrift aan Jeroen die keurig in de aangewezen kolom zijn achternaam opschrijft. Daarop gaat de man, lopend op zijn slippers, op zijn dooie gemak naar de slagpoort en opent deze, zodat we verder kunnen rijden naar Tantan. Wij vragen ons af wat voor een toekomst deze jongeman heeft. Hij staat hier moederziel alleen de overgang van de Drâa te ‘bewaken’. Waarom? Het is geen grensovergang en het is een verlaten piste. Werk wat volstrekt geestdodend moet zijn en dat straalde de arme jongeman ook uit. Onderweg zien we de man op de brommer in het zachte zand slalommen. De piste is klaarblijkelijk niet zo simpel voor zijn 1×2 vervoersmiddel. 

In Tantan doen we eerst nog boodschappen en kopen we warme Marokkaanse pannenkoeken als ontbijt. Vanaf Tantan is de vierbaansweg grotendeels af. Er waait een behoorlijke wind (windkracht 7), we zien een zandstorm en het zand waait voor onze Toy over de weg. Ten zuiden van Akhfennir pikken we een backpacker op. We schatten hem op een leeftijd van maximaal 22 jaar. Hij komt uit Nieuw-Zeeland en werkt her en der om zijn vakantie te bekostigen. Hij vertelt dat hij al 2 uur stond te liften. Wij brengen hem naar Naïla, een natuurpark in een lagune met brak water waar veel vogels te zien zijn. Vorig jaar hebben wij hier een aantal dagen doorgebracht en zijn we met een bootje door de lagune gevaren. Een prachtig gebied. Als we hem hebben afgezet, vervolgen we onze weg. Het is een kwestie van stug doorrijden in een monotoon en plat landschap. De enige verticale variaties zijn de honderden windmolens en elektriciteitspalen. Nu rijden we in de Westelijke Sahara. De brandstof is hier het goedkoopst. Voor slechts € 1,10 per liter vullen we de tank met diesel. Daar worden we blij van! We naderen de grote stad Laayoun. Hier dwalen we enigszins, omdat de bewegwijzering plotseling is opgehouden. De navigatie biedt hulp. Na 2 uur en 165 km verder, rijden we door de hoofdstraat van Boujdour langs winkels, cafés en restaurants. Het is duidelijk etenstijd. Wat ruikt het hier lekker! Op de camping krijgen we bezoek van een rode kater. Hij springt bij Jeroen op schoot boven op de tablet. Dat wordt hem te gortig en hij jaagt hem weg. Daarna springt de kater in de auto en verovert al spinnend een plekje op de bank. Hij past goed in ons intérieur. Ina vindt het beestje zeer koddig en Jeroen haast zich om te zeggen: “Vol is vol, Ina!”

De douche frist ons weer op na een lange en warme rit. Morgen hebben we 320 km voor de boeg om in Dakhla te komen. Daarna nog maar 340 km naar de grens van Mauritanië.

Ons volgende blogbericht zal uit Mauritanië komen, Inshallah…. We zijn benieuwd of we medereizigers kunnen vinden voor de offroad-pistes.