Naar de Spaanse zon

Vooraf

Half december 2021 sluiten we onze reis door Griekenland en Italië af met een aantal dagen in Baron, Zuid-Frankrijk. We worden getrakteerd op een mooi laagje sneeuw en heldere vrieskou. Vervolgens gaan we naar Nederland om allerlei persoonlijke zaken te regelen en familie en vrienden te bezoeken. Na ruim 2 maanden grijs en winderig weer waren we de Nederlandse winter zat en pakten we de Dinky Toy in en reden zuidwaarts. We gaan naar Spanje en Portugal!

19 februari – 21 februari 2022, Barneveld en Zuiddorpe

Eerst gaan we bij Jaap Alfons langs in Barneveld, Ina’s kaka serani (peetfamilie). Jammer dat vanwege corona Mathilde, Carlijn, Henk en Sam, Annemarie en Claire er niet waren.

We kletsen gezellig onder het genot van rijk belegde broodjes. Jaap heeft voor ons gekookt en dat krijgen we in bakjes mee. Compleet met instructies: rijst goed heet, ajam kare goed warm, tahu/tempe en groenten lauwwarm! Die avond rijden we naar Peter & Tilly in Zeeland en smikkelen we alles op. Selamat makan en terima kasih banyak Jaap!

De twee logeerdagen bij onze goede vrienden vliegen voorbij met veel lachen, spelen met Jip de hond en Ina mag scheuren in de hippe elektrische auto van Til. Wauw! Wat trekt dat ding op zeg!

21 februari – 24 februari 2022, Baron Chauvac-Laux Montaux

Met een rustig gangetje rijden we door de Ardennen richting Luxemburg, want daar willen we tanken. Doorgaans besparen we daarmee best wat geld, maar nu zijn we verbaasd: € 1,50 per liter diesel! Hè? We hadden iets boven de euro verwacht, zoals altijd. Een typisch geval van ‘jammer’ dus en we rijden verder door de regen Frankrijk in. We zijn van plan in één keer naar Baron te rijden en we zullen rond middernacht aankomen. Voor Langres stoppen we even voor een pauze, maar de koppeling doet plots niets meer. Schakelen is onmogelijk en we laten de auto uitrollen naar een parkeerplaats. De Toy moet worden weggesleept naar een garage, kosten € 160,-. Dat is weer een tegenvaller. Maar omdat het net na 18.00 uur is geldt een nachttarief van € 88,- extra. Pffff! Nòg een tegenvaller. We worden afgezet bij een splinternieuw hotel in Montigny-le-Roi en slapen heerlijk. Na wat bellen en mailen blijkt het dat we deze overnachting vergoed krijgen via onze reisverzekering en dat is een meevaller. Bij de garage weten we de onwillige monteur zo ver te krijgen dat hij toch nog op zoek gaat naar het probleem en hij constateert een losgetrilde slang naar de koppelingscilinder. Slang vastzetten, olie erin, ontluchten, proefritje en klaar. Hà, tweede meevaller. Een paar uur later komt er een boeking binnen voor de bungalow in Gieterveen komend weekend. Yès, dat is de derde meevaller waardoor we weer uit de kosten zijn! In goede stemming en in opklarend weer rijden we zonder problemen naar Baron.

We genieten van de drie dagen op Baron. De houtkachels branden, binnen is het aangenaam warm en buiten is het aangenaam zonnig. We drinken onze koffie buiten op het terras in T-shirt.

Op ons gemak pakken we de Dinky Toy in voor de reis naar Spanje en Portugal.

25 februari – 26 februari 2022, Souspierre, Collioure en Torreblanca

Op de dag van vertrek gaan we eerst langs bij Lisa en Frans in Souspierre. Altijd een leuk weerzien, vooral ook met hun vrolijke en lieve hond Ziggy. We geven hen onze porta-potti en elektrische koelbox die we over hadden en niet gebruikten. Ze zijn er blij mee, want ze kunnen het goed gebruiken voor hun eigen buscamper. Na de overheerlijke lunch, een goedgevulde salade à la Lisa, rijden we zuidwaarts en we besluiten aan de Côte Vermeille een plekje te zoeken voor een bivak. We komen hoog boven Collioure terecht met een schitterend uitzicht over de baai. De volgende ochtend nemen we de kronkelige kustweg en we passeren de grens met Spanje. Deze route is echt een aanrader. Steile kliffen, uitgestrekte panorama’s, een glinsterende groenblauwe zee…. “De vakantie is begonnen!”, roepen we, terwijl we al vier jaar vakantie hebben….

We laten Rosas links liggen en pakken de snelweg naar Barcelona. Sinds enige tijd is deze route tot en met Valencia tolvrij. Bij de lege tolpoortjes staan grote borden met: “Do not stop!” en juichend rijden we door. De Pyreneeën zijn gehuld in sneeuw en Catalonië is altijd mooi om doorheen te rijden. We schieten lekker op en we gaan bij Torreblanca overnachten bij een adresje dat we al eerder hebben bezocht. Helaas is Hester net naar Nederland vertrokken voor een paar weken, maar we mogen van haar gewoon op het terrein gaan staan. Er is zelfs nog een beetje warm water in de boiler, dus we mogen gebruik maken van de douche. Dank je wel Hester!

27 februari – 28 februari 2022, Cartagena, Puerto de Mazarrón, Bolnuevo

De temperatuur stijgt en met zonnebrillen op rijden we verder naar het zuiden, richting Cartagena. Grote steden in de buurt zijn Murcia en Alicante. We vinden een plek op de parkeerplaats bij de vuurtoren van Cabo de Palos, waar 10 andere campers staan. Onze Dinky Toy valt goed op. Twee belangstellende jonge mannen uit Noorwegen komen een praatje maken en vol bewondering aanschouwen zij hoe wij leven in de Dinky Toy. Zij vertellen dat de Toyota HZJ78 in Noorwegen zeer gewild is vanwege de betrouwbaarheid.

We hebben een mooi zicht op het zeer smalle schiereiland dat kilometers lang staat volgebouwd met hotels en appartementen. Het schiereiland lijkt niet meer te zijn dan een langgerekte platte zandbank. Dat gaat vast problemen opleveren bij de op komst zijnde zeespiegelstijging….

Cartagena is een oude Romeinse stad, destijds ‘Nieuw Carthago’ genoemd. De laatste jaren is er veel geïnvesteerd om het oude centrum te restaureren. Bij de restauratie van de kerk in 1988 stuitte men bij toeval op een 2000 jaar oud amfitheater dat verborgen lag onder meters lagen grond! Ook zijn restanten van tempels gevonden. Het geheel is nu te bezichtigen.

We hebben afgesproken met familie van Ina. We ontmoeten Indira en Gerard in Mazarrón. We wilden hun huis in aanbouw gaan bekijken en toen we het exacte adres vroegen bleken ze toevallig net een weekje daar te zijn. Dat komt goed uit! We hebben samen het mooie huis bekeken dat casco klaar is. Het wijkje ligt op een kwartier lopen van de zee in de levendige plaats Puerto de Mazarrón.

Ze trakteren ons op een etentje en we smullen samen van de paella. Muchas gracias! Op hun advies gaan we de volgende dag naar Bolnuevo waar door erosie fraaie natuurlijke zandsculpturen zijn ontstaan (Gredas de Bolnuevo). Daar treffen we Indira en Gerard op een terrasje aan. We waren in de veronderstelling dat ze naar Murcia gingen, maar ze konden de aantrekkelijkheid van een lunch in de zon aan zee niet weerstaan. Gerard legt nog eens uit hoe we via pistes helemaal langs de kust kunnen rijden en na een hartelijk afscheid gaan we op weg. Al gauw blijkt dat de piste is afgesloten en dus zoeken we een alternatieve route. Een smal rotsig pad slingert naar beneden richting een baai. Doornstruiken schrapen langs de auto en laten flinke krassen achter. Op een gegeven moment is er een bochtige passage met aan beide zijden scherpe puntige rotsen waar de Toy net niet tussendoor kan. We proberen een hopeloos kwartier lang er toch doorheen te komen, maar dan ziet Jeroen tussen de struiken een kapotte autoband liggen en glasscherven van een versplinterde autoruit. Hij zegt resoluut: ”Dit is het me niet waard. De kans is te groot dat we hier vast komen te staan met een lekke band. We gaan terug!”. Vervolgens kost het ons weer een tijdje om te kunnen keren, waarbij we steeds beter samenwerken; Ina geeft aanwijzingen, Jeroen manoeuvreert op de vierkante centimeter. Tja, ons motto is: “Waar een wiel is, is een weg”, maar daarbij zeggen we ook tegen elkaar: “En de boel heel houden!”. We rijden het pad terug en we zijn tevreden over ons besluit.

01 maart – 04 maart 2022, Playa del Algarrobico, Cabo de Gata

We hebben de afgelopen dagen contact gehouden met onze vrienden Ron en Trees en we gaan ze nu ontmoeten in de buurt van Mojácar. Heel leuk om ze weer te zien na een lange tijd. Ze wachten ons op bij een mogelijke bivakplek, maar ze zijn daar de vorige avond weggestuurd door de Guardia Civil, want de gehele kuststrook is eigenlijk een natuurpark. Wat te doen? Gokken we erop, of gaan we op zoek naar een andere plek die wat verder van de bebouwing af ligt? Dat laatste doen we en we rijden achter hun oranje camperbus aan richting Playa del Algarrobico. Een prima plekje en er staan slechts een klein aantal andere campers. De Guardia Civil rijdt voorbij en vindt het blijkbaar goed. Urenlang hebben we apéro in hun bus en we hebben het als vanouds erg gezellig met elkaar.

De volgende dag lopen we langs het strand en we zien een bouwwerk van gestapelde keien. Als we naderbij komen zien we de geweldige details en bewonderen we de creativiteit van de bouwers. Sommige gelige keien zijn van een wat zachtere steensoort die goed te bewerken is. ’s Middags lopen we naar de toren die we verderop hoog op de klif zien staan. De toren blijkt Torre de Rayo te heten en het is mogelijk om helemaal bovenop te staan. De ijzeren ladder leidt naar een binnenruimte waar ook een stookplaats is. Het ruikt er prompt naar haardvuur. Met een aantal stenen treden kan je naar het dak en van daaraf heb je een geweldig uitzicht op de kustlijn.

De volgende ochtend komt er iemand naar ons toe en hij wil graag de Toy zien. Het is René en hij is zelf liefhebber en eigenaar van dit model. Doorgaans reizen ze er ook mee, bij voorkeur off-road. We roepen zijn vrouw Rosalinde erbij en samen drinken we koffie met hun verlate ontbijt met meloen en ham. Een erg leuk contact en wellicht zien we elkaar ooit nog een keer. ’s Middags maken we met RTR (Ron, Trees & Rosie) een wandeling langs de baai en we verbazen ons over het mega bouwproject voor een hotel dat duidelijk al jaren niet wordt afgebouwd. De hijskranen staan er zelfs nog. Ook vreemd dat een groot deel van het maagdelijk witte stucwerk lelijk is overgeschilderd met zwarte verf. We bedenken allerlei scenario’s wat hier toch aan de hand is geweest.

Na een goede nachtrust rijden we in de loop van de ochtend samen weg richting Cabo de Gata. Het is een mooi ruig en bergachtig gebied dat we zeker nog eens gaan bezoeken. Onderweg laten we Rosie even uit bij de eeuwenoude olijfboom. Op weg naar de vuurtoren van Cabo de Gata ziet Ron opeens een grijs busje in het zand en in de problemen. We draaien daarom om en rijden er naar toe. Een jong Spaans stel heeft het busje tot de assen vastgereden in het zand. Dus pakt Jeroen de rijplaten en Ron heeft een sleepkabel. Zonder problemen en zonder schade is het klusje snel geklaard. Het stel is duidelijk erg opgelucht. Ons bivak vanavond is een stuk minder aantrekkelijk dan het vorige, maar wel in het stadje Cabo de Gata. Daardoor is het mogelijk om samen uit eten te gaan. Wij trakteren, want we hebben dankzij onze boekhouder Edwin alsnog zorgtoeslag over 2020 gekregen!

05 maart – 07 maart 2022, Válor, Jimena de la Frontera, Matalascañas

Onze wegen scheiden zich weer en wij gaan door naar Válor, aan de voet van de Sierra Nevada. Daar gaan we Ginny en Terry opzoeken die we vorige herfst hebben ontmoet in Calabrië. Ze hebben daar 3 kleine eenvoudige huisjes die ze verhuren en ze beheren nog eens drie andere huizen van verhuurders. In hun vorige leven werkten ze als verkoper/designer van ventilatoren en accountant. In Válor moeten we twee keer insteken om de zeer krappe haarspeldbochten te kunnen halen. Het dalende paadje wordt steeds smaller en gaat over in een zandpad. Middenin een olijfboomgaard komen we tot stilstand. “We zitten niet goed”, merkt Ina op. “Maar de coördinaten kloppen wel. Ik zal onze positie doorgeven aan Terry.” We krijgen meteen bericht terug en Terry zal ons tegemoet komen rijden. Wij keren intussen op de steile helling en gaan terug. Opeens zien we Terry en hij gebaart ons hem te volgen. Het blijkt dat we een zandpad over het hoofd hebben gezien en komen aan op hun plekje. We worden door hun 4 grote honden blaffend begroet: Bigfoot (Spaanse herdershond), Duque (Andalusische herdershond), Parker (Belgische herdershond) en Jacky (een Duitse herder die even logeert). In hun knusse huisje staat de houtkachel te branden en Duque en Parker nemen bezit van de driezitsbank. De honden zijn zo groot dat er meteen geen plaats meer is. We gaan aan de eettafel zitten en kletsen bij met een kop thee. Ginny en Terry laten ons hun terrein zien: een olijfboomgaard waar ze net 100 liter olijfolie van geoogst hebben. De bomen staan op terrassen en het gaat steil naar beneden. Ook hebben ze kippen en een groentetuin. Over het land stroomt het hele jaar door een klein beekje met fris drinkwater. Dat zorgt voor veel groen tussen de bomen, ook in de zomer. We gaan borrelen en dat gaat over in het avondeten (risotto), terwijl de regen met bakken tegelijk naar beneden komt. Prompt is er lekkage en ligt er een plas water bij de keukenkastjes. Onberoerd pakt Terry de dweil en emmer en gaat ondertussen gewoon verder met zijn verhaal waar hij mee bezig was. Omdat alle huisjes zijn verhuurd, slapen we gewoon in de Toy en dat vinden we prima. Niet lang na het ontbijt vertrekken we weer en bedanken G&T hartelijk voor hun grote gastvrijheid. Wie weet komen ze een keer langs in Baron, als ze zijn gestopt met de verhuur. Ze overwegen namelijk om over twee jaar met pensioen te gaan en meer te gaan reizen, zoals wij eigenlijk.

Van Válor rijden we naar het stadje Ugijar en na nog geen kwartier gereden te hebben, zien we een terrasje in het dorp in de zon. Een uitgelezen plekje voor een kopje koffie. Na ruim een uur vervolgen we onze route langs de zuidflank van de Sierra Nevada over een prachtige weg. Soms zien we sneeuw op de toppen, maar het is te bewolkt om veel te zien. We vinden een bivak in Jimena de la Frontera op een begroeid pleintje, net onder het centrum. Boven op de heuvel staat een oud fort. Het witte stadje is tegen die heuvel opgebouwd met smalle, steile steegjes. Gezien het wat slechtere weer in het binnenland, besluiten we door te rijden naar de kust bij Matalascañas, iets onder Huelva. We staan tegen het duinengebied aan met nog twee campers op een langgerekte parkeerplaats. Omdat het in een bosrijke omgeving ligt, heb je hier niet snel het gevoel dat je op een parkeerplaats staat. Het is droog en zonnig en we maken door de duinen een wandeling naar zee. Er is een verhoogd wandelpad op palen aangelegd dat rechtstreeks naar het strand leidt. Op het strand zien we mensen met een parapente vliegen op de thermiek langs de duinen. Het strand loopt helemaal naar Huelva en is zeker 40 kilometer lang. We blijven een dagje extra, want het is zonnig en we staan hier prima.

De volgende etappe is naar Portugal!

Wat staat er op de weblog?

Alle foto’s en video’s van Sicilië, Amalfi en Pompeï zijn geplaatst. Ook staat het gehele reisverslag van onze reis in de herfst van 2021 door Griekenland en Italië op de weblog. Voor nu, veel kijk- en leesplezier gewenst en tot een volgend blogbericht vanuit Portugal.